Stiekem hoop je dat Isobel Campbell na een stilte van 10 jaar en het meer dan geslaagde There Is No Other plaat uit 2020 haar samenwerking met Mark Lanegan continueert. Wat kleurt dat zachte Schotse hemelse accent toch heerlijk bij dat rauwe doorleefde van de grunge zanger. Maar dan overlijdt twee jaar later in de winter van 2022 plotseling dit icoon aan de indirecte gevolgen van de coronapandemie. Dromen verwerken in de nacht de dagelijkse gebeurtenissen tot een surrealistisch beeld, dromen scheppen een toekomstperspectief dat hierdoor ruw verstoord wordt. Past daar een revolutionaire psychedelische sixties plaat bij, waarbij liefde een zelfsprekend goed is? Nee, het There Is No Other vervolg vraagt juist om de intimiteit van de folk en daar worden een aantal gitaren door strijkers ingeruild.

De voormalige Belle & Sebastian zangeres is weer volledig op zichzelf aangewezen, en verdwijnt gelukkig niet opnieuw een decennium uit beeld, maar brengt nu het zeer persoonlijke Bow to Love uit. Bow to Love is slepender, trager en nog indrukwekkender dan de psychedelica van de voorganger. Het confronterende Everything Falls Apart luisterlied benoemt de fases van liefde die verder dan een seksuele relatie gaat. Het houden van is een universeel begrip dat net zo gemakkelijk aan vriendschap te koppelen is. De stem van Isobel Campbell tempert de boodschap. Hoe verwerk je verlies? Ga je er hard tegenin? Accepteer je de onmacht, en leef je je eigen leven? Ga je therapeutisch te werk en haal je juist kracht uit de boosheid? Heel eventjes ligt het treurende accent op de verwarrende Disintegration diepgang om vervolgens weer geaard te vervolgen.

Het is een vaststaand feit dat je alle houvast kwijtraakt en dat een ieder dit trauma op een andere manier een plek geeft en verwerkt. Is er in Everything Falls Apart sprake van liefdesverdriet of van een rouwproces? De zangeres laat dit in het midden zodat deze opener voor iedereen een andere betekenis heeft. Ook de zekerheid die ze met haar voormalige partner Chris Szczech heeft opgebouwd is verdwenen. Zwijgzaam neemt hij de rol van compagnon op, niet als geliefde, slechts als producer. Het is de soepele fretloze bas die de fluwelen zachtheid van Everything Falls Apart als een warm dekentje troostend toedekt. Een trouwe metgezel die niet van haar kant wijkt. Juist die sobere aanpak geeft een verstillend effect waarbij de stem van Isobel Campbell er alleen maar beter uitkomt.

Do Or Die brengt die overlevingsdrang voor een breder voetlicht. We zijn onsterfelijk onvernietigbaar, prachtige wezenlijke schepsels die in deze benarde wereld proberen om er iets moois van te maken. Je kan conflicten ontwijken door deze te negeren. Het is de keuze tussen kansen pakken of stilletjes verwelken. Er zit een natuurlijke spanning in de track die nogmaals benadrukt dat het met de werksfeer tussen Chris Szczech en Isobel Campbell verder wel goed zit. De aan de traditionele Schotse roots memorerende Spider to the Fly benadrukt nogmaals dat beide partijen slachtoffer van de omstandigheden zijn. Je kan elkaar haten, maar ook elkaar vergeven. Gelukkig gaat halverwege het tempo omhoog en verbreekt het de dreigende sleur. De opzwepende instrumentatie moedigt Isobel Campbell aan om nog beter haar best te doen.

Second Guessing is het besef dat je na stilstand eerst een paar stappen terug moet doen om verder te komen. Doelen herschikken om ze te verwezenlijken. Je kan egocentrisch in jezelf geloven, uiteindelijk heb je een ander nodig om door te groeien. Bow To Love buigt rechtlijnige kleuren tot regenboogspanning om. Het is het begin van de opmars naar het licht, zelfs de treurviool straalt iets hoopvols uit. Het futuristische 4316 zet die evolutie in werking. Isobel Campbell pakt het slim aan, elke aansluitende track biedt net wat meer positivisme. De Doperamine puurheid laat het verlangen toe. Isobel Campbell presenteert zich sensueel vrouwelijk, met moederlijke diepgang, uitnodigend, eerlijk.

Het psychedelische Keep Calm, Carry On intro grijpt wel op het There Is No Other verleden terug. In deze rumoerige maatschappij verlang je naar deze oase van rust. Het rangschikken van emoties, woede, euforie, blijdschap en verdriet. Vertrouwde sussende verhalende Saturday’s Son kinderliedjes. Elke bewandelbare weg komt bij een kruispunt uit, waarbij je uit twee uitersten kan kiezen. Elke afslag heeft zijn kronkelende paden, soms in rechte lijnen, soms doodlopend. In de verbitterende Take This Poison triphop staan die slechte dagen centraal.

De Om Shanti Om mantra wenst iedereen vrede toe. Laten we dit doel in deze narcistische gemeenschap meer op de voorgrond plaatsen. Het is gemakkelijker om iemand te haten dan de liefde voor een ander uit te spreken. De zelfmediterende dromerige Om Shanti Om mantra benadrukt nogmaals hoe soepel de samenwerking tussen Chris Szczech en Isobel Campbell verloopt. Ook You plaatst die ander nadrukkelijk op de voorgrond. You is beminnend, verleidend maar ook vooral ontdekkend. Why Worry sluit passend af, de folk laat hier wat symfonische elementen toe. Dit is het verlangen naar de zorgeloze jaren zestig, een mooi gegeven om Bow to Love mee te eindigen. De grote schoonmaak is afgerond.