Toen ik onlangs een pakketje met nieuwe releases openmaakte zat er blijkbaar een cd in die ik vorig jaar tijdens de nazomerperiode al besproken had. Het nagenoeg identieke artwork, een oranje blauwe linosnede op de achterzijde van de digipack, versterkte dat gevoel. Het betreft hier het titelloze volwaardige solodebuut van Bas Beenackers dat het epeetje Man opvolgt.

We waren al meer dan behoorlijk onder de indruk van de vijf nummers vier eigen songs op fijnbesnaarde akoestische fingerpicking en een fraaie reprise van Gene Clark’s Polly. Daarvan kan je nu verspreid over de cd volop terug van genieten, op dit weerom in de Epic Rainbow Unicorn, studio van Simon Ackermans tot stand gekomen werkstuk.

De vijf nieuwe nummers zijn wat ruimer geïnstrumenteerd met blaasarrangementen van tropettist Roman Bly maar versmelten naadloos met het sobere oudere werk, dat heeft ongetwijfeld met de intensieve productionele samenwerking met Ackermans te maken en de persoonlijke thematiek is hier evenmin vreemd aan.

In Stork worden de diepste zielenroerselen blootgelegd naar intense levensvreugde refererend maar geenszins het onvermijdelijke einde verbloemen, treurnis die enigszins verzacht wordt door  subtiel blaaswerk komt aanwaaien als een zwoele bries en op het einde komt daar elektrisch versterkt snarenwerk bij.

‘Ride as it comes’, herhaalt de zanger in een ogenschijnlijk onbezorgde mantra, zacht voortkabbelend op de branding ergens op een zonnig strand. Een ingetogen blazerssectie met hoofdrol voor basklarinet zorgt voor een bijzonder sfeervolle aanvulling van de akoestische gitaarlijnen. Het prachtige, dromerige in melancholie gedrenkte Repent van de vroegere akoestische sessie sluit daar mooi bij aan, evenals het eerder genoemde, getormenteerde liefdesepos Polly.

Als de blazerssectie het overneemt in een lange intro die gekwelde zang inleidt, verzeilen we helemaal in pastorale sfeer met Breathe. Het lang uitgesponnen akoestische Motion roept sterke herinneringen op aan de fusionfolk van John Martyn.

Het kwetsbare Child, de tedere ode aan Beenackers zonen, imponeert nog even sterk als bij de eerste beluistering. En na de ijzingwekkende, maar zoals de overige tracks van een intense schoonheid getuigende afsluiter, blijven we sprakeloos achter, een fascinerend werkstuk.