Nadat Shabaka (Hutchings) de afgelopen jaren met zijn sax en bands als Sons of Kemet, The Comet is Coming en Shabaka and the Ancestors de wereldwijde podia veroverde met opzwepende en intense concerten, is alles met het uitbrengen van zijn eerste soloalbum Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace volledig anders geworden.

De intensiteit is zeker gebleven, zelfs nog versterkt, maar de sax staat thuis opgeslagen en fluit (in vele diversiteiten) en klarinet zijn zijn basisinstrumenten geworden. Waar het album opgenomen werd in de vermaarde Van Gelder studio’s in Englewood Cliffs, ten noorden van New York gelegen, met Amerikaanse muzikanten, koos Shabaka voor de Europese tour voor een band met voornamelijk Britse muzikanten en met een bijzondere opstelling.

Het zien van het podium van het Amsterdamse Bimhuis waarop een grote vleugel en twee opgestelde harpen gelijk in het oog springen is al een bijzondere. Achter de vleugel staat dan ook nog een batterij aan toetsen en synths en in het midden ook nog een tafel waar al wat fluiten op liggen. Bij opkomst van de band blijkt Shabaka nog veel meer blaasinstrumenten in zijn rugzak mee te hebben die erbij op tafel worden gelegd.

De bijzondere bandopstelling blijkt al snel een intense en diep emotioneel geluid op te roepen. Mooi hoe pianist Elliot Galvin, toetsenvrouw Hinako Omari (die ook synths speelt) en harpistes Miriam Adefris en Alina Bzhezhinska met Shabaka de sound van het nieuwe album oproepen, maar in de composities juist ook een nieuwe vrijheid aanbrengen.

Natuurlijk komt dat door het andersoortige instrumentarium maar zeker ook op de manier hoe er door de muzikanten gespeeld wordt. Galvin is één van de meest getalenteerde pianisten van zijn generatie en het is heel fijn om te horen dat hij niet probeert bij het spel van Jason Moran , die op de plaat meespeelt, te komen maar zijn volledig eigen invulling geeft. Dat maakt hem in deze band een absolute smaakmaker.

Natuurlijk is het Shabaka die met zijn fluitspel de sferen uitzet en de compositie leidt. Opvallend ook hoe goed hij op fluit is geworden. Het proces van afstand doen van de sax, en zich volledig richten op de fluit had best nog wel veel voeten in de aarde. Vooral omdat hij als muzikant niet snel tevreden is. Juist doordat zijn spel zo indrukwekkend goed geworden is blijft de aandacht moeiteloos op hem gevestigd.

Daarnaast heeft hij gedurfde composities geschreven die live naast de vleugel en harpen met slim toegepaste elektronica een extra bijzondere en moderne klank meekrijgen. Live komt dat er nog mooier uit als op de plaat. Ook omdat Galvin af en toe, naast Omari, ook even de elektronica induikt. Het geeft de composities soms een mooie drone-achtige sfeer mee dan weer licht verstorend, steeds  intrigerend.

De nadruk in stukken ligt natuurlijk op Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace al komt ook Black Meditation, de opener van de Afrikan Culture EP die hij reeds in 2022 uitbracht, voorbij. Shabaka speelt met zijn band één lange set, een prima keus omdat de sfeer van de afzonderlijke stukken mooi op elkaar aansluiten (je had bijna op geen applaus tussendoor gehoopt) en je die niet door een pauze onderbroken wilt laten worden.

Hij start de set solo op fluit, pakt in het midden van de set ook solo nog een goed moment, om er uiteindelijk solo ook voor de toegift mee terug te komen. Door zo op te bouwen heeft hij gelijk de volle aandacht en behoudt hij deze moeiteloos. Ook gebruikt Shabaka een diversiteit aan fluiten, hij speelt ook nog op één stuk klarinet, waarbij er een lichte voorkeur voor de heel fraai vol klinkende Teotihuacan-fluit, die vanuit de cultuur van de Maya’s komt, is.

Dit optreden is de aftrap van zijn eerste Europese tour en het is gelijk zeer raak. Hoe overweldigend mooi het album ook klinkt, live komen de composities nog meer tot hun recht. Is het spel van Shabaka nog intenser en dieper. De keuze van instrumentatie van zijn band is al net zo uitstekend gekozen. De twee harpen geven heel veel extra warmte aan de stukken, geven ook wat zwaarte waar een bas ontbreekt.

Zoals al eerder gezegd is Galvin de juiste man achter de vleugel in de band. Zijn spel is steeds precies genoeg en raak. Wat is deze muzikant ook ontzettend in spel gegroeid de afgelopen jaren, vast ook omdat hij in zoveel verschillende jazzsferen gewerkt heeft. Zijn interactie met Shabaka is prachtig om te zien. Voor een eerste optreden is gelijk al duidelijk dat deze muzikanten een geweldige chemie hebben.

Het blijft een zeer bijzonder gegeven om Shabaka op deze manier te zien. Ik heb hem de afgelopen met al zijn bands veel zien spelen en elke keer veroverde hij mij weer volledig met zijn energieke spel. Ik had het grote geluk in september vorig jaar, bij het optreden te zijn waar hij, als ‘troonopvolger’ van Pharoah Sanders, zijn diepe spel liet horen bij de enige uitvoering van het door Floating Point en Pharoah Sanders gemaakte meesterwerk Promises. Dat was in de Hollywood Bowl in Los Angeles. Daar was zijn emotionele muzikale groei ook al optimaal te horen.

Vanavond in het Bimhuis was vanaf het allereerste moment de magie daar die Shabaka als muzikant en componist zo bijzonder maakt. Eigenzinnig, vol durf en immer emotioneel geladen zet hij steeds zijn nieuwe stappen binnen de muziek. Overweldigend hoe hij stukken als Insecurities, The Forest in the Dream en I’ll Do Whatever You Want met zijn band naar nieuwe hoogten speelt. En dat is maar een greep in al het moois wat er vanavond te horen was.

Een concert als een droom. Met een zeer aandachtig luisterend publiek (het concert was al weken van tevoren uitverkocht) wat met steeds sterker wordend applaus hun appreciatie voor de muzikanten en de muziek beloonde, werd het een onvergetelijke avond. Fantastische start van de Europese tour!

Foto’s: Dirk Neven