Er zijn concerten die je de rest van je leven nooit meer zult vergeten, die je altijd dichtbij je zal blijven dragen. Bij mij is daar op woensdagavond 20 september één bijgekomen: de eenmalige live-versie van het album Promises van Floating Points en Pharoah Sanders in de Los Angeles Hollywood Bowl. Promises, het album dat twee jaar terug moeiteloos op de eerste plek van onze jaarlijst belandde.

De aankondiging in februari dat Promises, het meesterwerk van het Britse Floating Points en de Amerikaanse saxofonist Pharoah Sanders, eenmalig live zou worden uitgevoerd, was, zonder enige twijfel, een van de meest verrassende concertaankondigingen van dit jaar. Natuurlijk ook omdat Pharoah Sanders, de spiritual jazzlegende, ons vorig jaar september ontviel.

Het bleek echter dat Pharoah en de Britse saxofonist Shabaka Hutchings al lang in contact waren, goede vrienden waren geworden zelfs. Hij zag in Shabaka de schatbewaarder van de hem zo geliefde spiritual jazz. Tegelijk een ideale ‘vervanger’ voor een eenmalige uitvoering van het album Promises. ‘Promises live’ werd dus Floating Points with Shabaka Hutchings.

Toen we hoorden dat het eenmalige concert in Los Angeles zou worden gegeven sloeg de twijfel natuurlijk gelijk toe. Zoveel geld uitgeven om naar een concert helemaal in Los Angeles te gaan? Het leven is kort, veel te kort, dus alles bij elkaar schrapen, ticket boeken en niet teveel over nadenken (uhum…).

En zo gebeurde het dat we op woensdagavond 20 september getuige waren van die eenmalige uitvoering van Promises in die overweldigende buitenpodium setting die de Hollywood Bowl met z’n 17.500 bezoekers is.

De opening van het concert was zeer treffend met de Sun Ra Arkestra, een jazzcollectief dat perfect past in elke denkbare concertopzet waar avontuurlijke en geestverruimende muziek mogelijk is. Space is the Place was wederom het thema (zoals elk Sun Ra concert van de afgelopen decennia) en de muziek was heerlijk bedwelmend.

De grote band, in totaal 13 muzikanten, speelt altijd vrij, soms dwars door elkaar heen zo lijkt het, dan weer retestrak, immer volledig eigenzinnig. Altijd ook een genot ze te zien omdat elk concert onvoorspelbaar is en er altijd verrassende elementen (muzikanten die radslagen en koprollen op het podium doen…) in hun concert zitten. Zeer geslaagde opening.

Muziek is en blijft een wonderlijke ervaring waarbij je nooit exact weet wanneer de emoties binnenkomen. Wat ik op voorhand al wel wist is dat de eerste tonen van Promises me hard zouden raken. Die eerste klavecimbel-/orgeltonen die gedurende het gehele muziekstuk blijven terugkomen en die zo majestueus in je hoofd blijven doorklinken. En dat gebeurde. De opening kwam keihard binnen. Zonder enige twijfel door het bewustzijn van erbij te zijn in die waanzinnige omgeving en ook omdat het ‘zaal’ geluid zo fantastisch staat afgesteld.

Promises is dan ook een fascinerend opgezet muziekstuk dat niet alleen door het geweldige spel van Sanders maar zeker ook door de geniale manier waarop elektronica, jazz en klassiek worden gecombineerd naar iets volledig muzikaal nieuws. Sam Shepard was met zijn eerste Floating Points platen al bestempeld als groot talent, met Promises bleek hij een muzikaal genie.

Het eerste wat ook gelijk opvalt: wat klinkt Shabaka ongelooflijk goed. Wat een gevoel legt hij in zijn spel en hoe eigen klinkt hij in het oppakken van het spel van Sanders. Echt elke toon die hij blaast is emotioneel geladen en verrijkt de muziek. Wat op voorhand een riskante onderneming leek, treed maar eens in de sporen van Pharoah Sanders, pakt dus uitzonderlijk goed uit.

Wat staat er, met naast Shepard, onder meer toetsenman John Escreet, Four Tets Kieran Hebden, Dan Snaith (Caribou) en Kara-Lis Coverdale een imposante band op het podium en wát een strijkorkest daarachter op het podium ook. Niet uit Londen zoals op het album maar deze keer samengesteld uit muzikanten uit Los Angeles en gedirigeerd door de fameuze Miguel Atwood-Ferguson.

Ze spelen Promises imposant naar nieuwe hoogten. Wat een veelomvattend en indrukwekkend stuk muziek heeft Shepard toch geschreven en wat, met terugwerkende kracht nog meer, heeft hij Pharoah Sanders nog een keer fantastisch in de schijnwerpers gezet. De bescheiden Shabaka deelt in de geest van Pharoah met het allermooiste spel dat ik tot nu toe van het hoorde (en ik heb hem heel veel gezien de afgelopen jaren!).

Voordat we het doorhebben, als was het een droom, trekt de langgerekte compositie over ons heen met al zijn imposante minimalistische tussenstukken. Even imposant als indrukwekkend, even ontroerend mooi als avontuurlijk. Na al  die keren dat ik Promises al ademloos beluisterde en steeds weer nieuwe diepten ontdekte, doe ik dat vanavond opnieuw.

Met 17.500 zeer aandachtige muziekliefhebbers, met steeds exact de juiste aanmoedigingen op het juiste moment, valt Promises live in deze fascinerende buitenplek fantastisch op z’n plek. Betoverend mooi om op deze zwoele laat zomerse avond Promises in een ‘nieuwe’ versie vol tot leven te horen komen.

Zo bijzonder als het concert is en was zo bijzonder is het opstaan de volgende dag en het herleven van de gedachten aan deze legendarische avond. Dit zijn ze, de concerten waar je maandenlang van droomt en die dan nog veel meer brengen dan je al had gehoopt. Een glorieus concert noemen we dat.