Het is haar tweede album en als je luistert naar hoe gerijpt het album klinkt, dan klinkt het zo sterk dat je je afvraagt hoe lang ze haar talent heeft kunnen slijpen en aanscherpen voor ze haar tweede album uitbracht. Er zat ook wel wat tijd tussen haar eersteling en deze tweede langspeler. Haar debuut, Time All Mine, stamt uit 2016 en daarop onderscheidde Christie zich al niet alleen als zangeres, ook als songwriter zette ze zichzelf neer. Naast enkele smaakvolle covers, met een bijzonder fraaie versie van de Stevie Wonder-compositie I Just Called To Say I Love You en een geheel eigen invulling van Lil Wayne’s How To Love klonk dat bijna een uur durende debuut al als een klok.

De samenwerking met multi-instrumentalist Allyn Johnson op het debuut zet ze voort op haar nieuwe album en hoewel dat al garanties geeft voor de klasse van wat je mag verwachten, is ook de rest van de muzikanten waarmee ze zich omringt van topklasse. Haar broer, Carroll Dashiell III verzorgt het drumwerk, Romeir Mendez is de bassist van dienst, Shedrick Mitchell speelt het orgel, met verve en de door Written veelgeprezen Marquis Hill, nog niet gek lang geleden live te zien in België, speelt ook, zij het slechts in één nummer, mee op het album. Christie zong al eerder op zijn album The Way We Play. Een fraaie bezetting die al het nodige belooft.

Wat opvalt bij beluistering van het album is balans. Die horen we nadrukkelijk in de wijze waarop het klankbeeld van het album is vormgegeven, zowel de stem van Christie mooi centraal geplaatst maar ook alle ruimte voor de vaardigheden van de muzikanten. Het spel van Allyn staat ferm, tegelijkertijd is de ritmesectie er eentje om over naar huis te schrijven. De bas van Romeir onderstreept de ritmes en de interactie tussen hem en de andere Dashiell telg: hoe heerlijk!

Die balans zit niet alleen in de productie, de composities brengen die ook met zich mee. Luister maar al eens naar de opbouw van de openingstrack. In Ancestral Folk Song geeft Christie eerst al vocaal een visitekaartje af om u tegen te zeggen en dan komt relaxed de swing op je af. Een opener van bijna 9 minuten die in zijn ontplooiing meerdere aspecten laat horen met daarbij steeds het heerlijke spel van Johnson en de relaxte ritmes van Dashiell en Mendez, de zanglijnen meanderend, ook weer wisselend van tempo én tegelijkertijd aandacht vragend in het nummer en ja, in perfecte afstemming met de muzikanten. En je krijgt de kans om te beleven hoe indrukwekkend haar scat techniek is. Dan, als je je realiseert dat het openingsnummer niet het enige langere nummer op het album is én dat Christie de nummers voor een belangrijk deel zelf heeft geschreven, ga je nog eens stevig zitten om het album op je in te laten werken.

Grief start ze opnieuw heerlijk met haar stem, nu heerlijk zacht gezongen. En hoe fijn is die instrumentatie? Klein gehouden, uitermate relaxed en erg mooi qua opbouw. Piano en orgel naast elkaar in de opbouw en met heerlijke accenten van de bas terwijl haar broer zeer subtiel het drumwerk verzorgt. Christie laat horen dat ze zich in haar element voelt in dit nummer én andermaal laat ze haar stembanden vieren. Hoe heerlijk is dat weer in deze track? Het slotdeel van het nummer is al helemaal fraai. Zeker de kans nemen om dit nummer ook goed te beluisteren.

Christie’s versie van Anyone Who Had A Heart is buitengewoon fraai. Het is mooi hoe zeer zij de subtiliteit laat werken in deze uitvoering. Natuurlijk, de basis van het nummer is bekend maar dan kun je het nog op meerdere manieren uitvoeren. Deze uitvoering geeft er echt wel een extra dimensie aan. En hoe fraai is het ook hier weer om orgel en piano naast elkaar te horen. Je wordt ook gewoon blij van het spel van de mannen.

Als je dan in The Things You Do ook nog eens beluistert hoe het spel van Marquis Hill past bij de compositie, dan voel je dat de flow van het album, in opbouw ervan gewoonweg zeer geslaagd is. Het album is in zijn geheel heerlijk om te beluisteren. Dat geldt zowel voor de eigen nummers als voor haar uitvoeringen van de twee standards, naast Bacharach’s al eerder genoemde nummer vinden we op haar tweede album ook een erg mooie uitvoering van Invitation. Christie bewijst met het hele album, met de arrangementen, met de geweldige band waarmee ze speelt én met haar prachtige stem dat ze een zangeres is om rekening mee te houden voor de toekomst. Als dit is wat ze al vermag op haar tweede album, dan ziet het er goed uit voor de toekomst. Houd zowel haar als de uitstekend op elkaar ingespeelde band zeker in de gaten! Heel fijn album!