De groei die vanuit de Britse jazz blijft doorstromen zet zich ook internationaal door. Via het voorheen vanuit Chicago maar tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende International Anthem, verschijnt het rijke gratitude, het album waarmee altsaxofoniste Cassie Kinoshi zich vooral als componiste, en in dit geval is dat ook voor orkest, op de kaart zet.

gratitude is een ambitieus en zeer geslaagd album, daar kan ik gelijk wel duidelijk over zijn. Opgenomen met haar vaste band SEED (op deze plaat bestaande uit trompettisten Banjo Courtney en Joseph Oti-Akenteng, tenorsaxofoniste Deji Ijishakin, trombonist Joe Bristow, tubaspeelster Hanna Mbuya, pianiste Maria Chiara Argirò, gitariste Shirley Tetteh, contrabassisten Karl Onibuje en Rio Kai en drummer Patrick Gabriel-Boyle) en verrijkt met het London Contemporary Orchestra (klarinettist Alastair Penman, violisten Ellie Consta en Gillon Cameron, violaspeler Jordan Bergmans en cellist James Douglas) en NikNak op draaitafels.

Het blijft een feest om veel van die muzikanten vanuit de jonge Britse jazzscene uitdagende stappen te zien en horen maken. Kinoshi maakte naam als onderdeel van het zeer populaire Kokoroko maar maakte juist ook met haar SEED Ensemble waarvan hun album Driftglass (2019) gelijk voor de fameuze Mercury Prize werd genomineerd.

Kinoshi groeide de afgelopen jaren flink en hard door. Naast het drukke werk met haar bands schreef ze ook muziek voor film, theater, dans voorstellingen en musea/exposities. Het schrijven van muziek voor orkest, een andere ambitie, werd vervolgens bewaarheid in samenwerkingen met het London Sinfonietta en het  Philharmonia Orchestra. En nu is daar dan het groots klinkende gratitude in samenwerking met het London Contemporary Orchestra.

Kinoshi schreef een bijna half uur durende suite die ze onderverdeelde in 7 delen:  i ., ii., interlude i ., iii sun through my window, interlude ii, iv en Smoke in the Sun dat ze vervolgens met de ruim bezette ‘band’ live liet opnemen in de Purcell Room van het Southbank Centre in Londen.

Ondanks dat ik wist dat Kinoshi muzikaal veel meer in haar mars had dan ze bij Kokoroko en nog meer bij SEED Ensemble al liet horen, verrast gratitude me toch optimaal. Wat een fascinerend goede en rijk geschakeerde compositie heeft ze geschreven en wat wordt deze fantastisch goed uitgevoerd. Het is natuurlijk al een grote groep muzikanten maar zoals zij de compositie heeft geschreven klinkt het als een volledig orkest.

Knap hoe ze aan de ene kant de band groove meegeeft en aan de andere kant de rijkdom van strijkers en heel veel blazers. gratitude klinkt als een meesterstuk in 27 minuten. Natuurlijk dwaalt bij dit soort groots klinkende stukken altijd de geest van opper-arrengeur Vince Mendoza door maar Kinoshi komt een heel eind. Knap hoe ze alle instrumenten geschakeerd heeft binnen het stuk en ze ruimte en diepte meegeeft.

We wisten van de muzikanten van het SEED Ensemble al dat ze van grote klasse zijn maar ook zij overtreffen zichzelf op gratitude. De band klinkt hecht, strak en avontuurlijk en steeds weer zijn de solo’s uitdagend en sterk. Kinoshi is als muzikante niet eens zo opvallend aanwezig op dit album maar haar rol als componist en arrangeur is overduidelijk. En ijzersterk.

Hoe vreemd stukken dat wel op het album geplaatst zijn. Op geen interlude met de titels I of II volgt de daadwerkelijke composities I of II. Lijken lukraak door elkaar heen te lopen. Maar sfeer- en muziektechnisch klopt het album juist wel als een bus. gratitude als een suite in erg mooie en rijk gelaagde delen ingedeeld die zich met elke luisterbeurt weer optimaal in je hoofd nestelen. Stukken die bij elke beluistering ook weer vers in de oren klinken.

Om toch één moment van absolute schoonheid eruit te lichten: luister toch eens hoe het prachtige interlude ii overgaat naar iv. Pure klasse. En de solo die Kinoshi voor het laatst in dat stuk van de suite heeft bewaard is diep, emotioneel en waanzinnig goed. Smoke in the Sun komt daar, bijna als encore, erg fraai achteraan.

Gratitude is muzikale ontwikkeling tot op het hoogste niveau. Als je nagaat dat We Out Here, het baanbrekende album dat de jonge Britse jazzscene wereldwijd op de kaart zette, nog maar zes jaar terug uitkwam, had je nooit kunnen bekenden dat de muzikanten toen in die scene aanwezig, zo hard muzikaal zouden gaan doorgroeien. gratitude is weer eens het optimale bewijs.