Ze speelden zich twee jaar geleden uitvoerig in de kijker tijdens de Blues Challenge finale in Memphis en recent overtuigden The Cinelli Brothers op The Southern Bluesnight in Utrecht. De uit Italië afkomstige broers met spilfiguur Marco die naast zang gitaar- en pianoakkoorden aanlevert en broer, drummer Alessandro groeiden op in Londen. Ze delen een fascinatie voor de R&B en blues uit de jaren  vijftig en zestig, de hoogdagen van Chess en, Staxsoul , Texasblues, de muziek  van The Band en Little Feat zijn eveneens niet onbelangrijke invloeden. Daarbij is er de evenmin te onderschatten ondersteuning van de uit Frankrijk afkomstige bassist/ gitarist Stephen Giry en de in Londen opgepikte harmonicaman en gitarist J.J. Julian Jones.

The Cinelli Brothers debiteren een met strakke funkaccenten geïnjecteerd explosief mengsel van blues en soul. Dat repertoire vinden we terug op de nieuwe, vierde langspeler. De voorgangers, het in rudimentaire sessies  tot stand gekomen met rauwe blues gevulde Villa Juke Joint en het met gastvocalisten als Ian Siegel en Dana  al wat ruimer uitgewerkte No Country For Bluesman eisten voordien al de aandacht op.

Almost Exactly… wordt afgetrapt met het door funky orgel en verschroeiende harmonicalicks aangedreven Last Throw of the Dice. Het meer afgemeten Leave It With You lijkt uit de oude Motownstal ontsnapt. De expressieve meerstemmige soulzang op vervormde psychedelische gitaarflarden accentueren de verbondenheid met de jaren zestig. Dozen Roses sluit daar mooi bij aan met  aanstekelijke gitaarlicks. In het broeierige Ain’t Blue But I Sigh worden we naast de alomtegenwoordige orgelgroove met  een aanstekelijke combinatie van J.J.’s harmonicaescapades en furieus gitaarwerk geconfronteerd die de uithalen van zanger Marco perfect onderbouwen.

Nobody’s Fool vermeldt Girby als componist, bovendien debiteert hij de leadzang in dit nummer, op de achtergrond wordt de harmonica  door een trompetje geflankeerd.  Op het imponerende Prayer worden de vocalen gebundeld en nemen naast de Cinelli broers ook de overige groepsleden afwisselend het vocale voortouw, benadering en opbouw herinneren sterk aan de verrichtingen van Little Feat, het aansluitende Lucky Star lijkt eveneens uit het Diepe Zuiden afkomstig met lekker wiegende blazerssectie.

Met de diepe donkere zang van Girby in Makin’ It Through The Night blijven we daar nog even,  het is niet alleen de orgelgroove van Don’t Need No Favor die naar de Memphissoul sound lonkt. Dit gaat binnenkort ongetwijfeld knallen op de festivalpodia van Moulin Blues en Blues Peer en Bospop.