Verwacht geen hits als Have A Little Faith In Me, als je The Open Road van John Hiatt voor het eerst gaat afspelen. Zulke nummers maakt de inmiddels 57 jarige Amerikaanse singer-songwriter al een aantal jaren niet meer. Erg? Misschien voor de grote meute, zeker niet voor de echte muziekliefhebber. Die krijgt namelijk meer echte, integere en pure muziek te horen en dus niet de gelikte en steriele Radio 2 klassiekers.

Laten we ook niet vergeten, het is alweer 23 jaar geleden dat Hiatt’s grootste hit uitkwam, op het album Bring The Family waarmee hij wel eindelijk de erkenning kreeg die hij verdiende. Daarnaast, diegene die Hiatt is blijven volgen, kon op zijn vorige album (Same Old Man uit 2008) ook al horen dat hij de commercie vaarwel had gezegd…

Een duidelijk verschil met dat album is Hiatt’s stem. Even leek het dat jarenlang intensief gebruik van stem en sterkedrank zijn tol gingen eisen. Op The Open Road is dat anders: zijn stem staat als een huis. Sommige nummers kennen hoge uithalen, die toch allemaal zuiver worden gepakt. Natuurlijk is het nog wel lekker rauw en doorleefd.

The Open Road kent in totaal elf nummers. Het album begin met het minste nummer, de titelsong. Enigszins op het verkeerde been gezet, kom je er vervolgens achter dat het alleen maar beter wordt. Veel beter zelfs, getuige het volgende nummer Haulin’, een track die ook van John Fogerty had kunnen zijn. Go Down Swingin’ is een prachtige melancholische ballad, opgevolgd door twee heerlijke bluestracks, Like A Freight Train en My Baby.

Het album kent ook maatschappelijke betrokkenheid. Op Homeland bezingt hij hoe hij zijn land claimt, terwijl hij weet dat het eigenlijk van een ander volk is. Na de ballad Wonder Of Love weet Hiatt het tempo weer op te krikken met de heerlijke, opzwepende shuffle What Kind Of Man. Na een mooie ode aan zijn ouders (Movin’ On) en een heerlijke slide guitar op Fireball Roberts laat Hiatt op aflsuiter Carry You Back home horen dat hij zijn stem nog wel degelijk heeft. Gelukkig, de speler stond op repeat, nog een keer!

Zo zijn elf nummers voorbij getrokken, tien van de elf beoordeeld met minimaal een hele dikke voldoende: sterke teksten, leuke opbouw, prachtige slide, pakkende riffs. Verwacht geen vernieuwende muziek, verwacht gewoon mooie, integere country-rock en je wordt op je wenken bediend.

Slechts vier muzikanten inclusief Hiatt zelf zijn hiervoor direct verantwoordelijk. De productie deed hij ook nog eens zelf. En ja, dat is natuurlijk ook wel anders dan in het verre verleden, toen grote namen als Ry Cooder, Sonny Landreth, Nick Lowe, Jim Keltner, Matt Wallace of David Lindley op de hoesjes te vinden waren. Less is more, zullen we maar zeggen. Dus have a little faith in me… als ik zeg dat dit album meer dan de moeite waard is om aan te schaffen!