Interview Rats on Rafts
Het Rotterdamse Rats on Rafts staat garant voor een opwindende mix van postpunk, new wave, alternatieve pop en psychedelica. 2012 belooft een cruciaal jaar voor het kwartet te worden. Het album The Moon Is Big, verscheen als re-release bij Top Notch en de band speelde in januari 4 keer met Minny Pops in Engeland. Met de nodige aandacht van de BBC, 3voor12, 3FM én een waslijst aan optredens voor de boeg lijkt niets een terechte doorbraak van Rats on Rafts in de weg te staan. Written in Music sprak de band in hun stamkroeg in Rotterdam.
WiM: Jullie hebben in januari vier keer met Minny Pops in Engeland gespeeld. Hoe was het?
De eerste avond, in Sheffield, was nogal rustig maar Leeds was al leuker. Manchester was het tofst. De combinatie van alle mensen daar was echt vet. W.O.M.B. speelde ook. Dat bestaat normaal uit 21 leden of zo. Ze stonden daar met een man of 7 op het podium. Voornamelijk lesbiennes en feministes! Er waren allerlei projecties; van ouwe flatgebouwen tot bizarre beelden als dwarsdoorsnedes van baarmoeders. De drummer van Franz Ferdinand was er ook en had hun zanger nog over ons getipt maar die heeft uiteindelijk ons optreden in Londen gemist.
Het optreden in Londen? Daar kwamen we nog in conflict met Viv Albertine van The Slits. We moesten al vroeg beginnen en misten daardoor publiek. We hadden ook amper gegeten dus wij lieten iemand wat halen. We zaten in de kleedkamer met Viv Albertine en toen kwam ons eten: visburgers en slappe patat. Nou, dat vond Viv maar niets want dan zouden haar kleren en instrumenten gaan stinken. We konden toch echt niet zomaar in de kleedkamer gaan zitten eten… Op 9 maart zijn we trouwens nog een keer naar Engeland geweest, naar een showcase voor Nederlandse bands, in Londen.
WiM: Wat staat er verder op het programma dit jaar?
We hebben een stuk of dertig optredens. We staan op Primavera dit jaar! Nee, Lowlands nog niet… En we zijn bezig met een single in Engeland op het Louder Than War-label van John Robb. De sessie die we bij Marc Riley (ex-The Fall) op de BBC hebben gedaan was heel nuttig voor ons.
WiM: Iemand als John Peel had jullie vast ook uitgenodigd...
John Peel wordt hard gemist! Hij plugde echt vernieuwende dingen. Pink Floyd en Syd Barrett eind jaren zestig. En later Bowie, T-Rex en ook reggaedingen. Hij zat er echt goed bovenop.
WiM: Ik kan me voorstellen dat jullie een gevarieerd publiek hebben, qua leeftijd.
Ja. Er lopen ook best wel wat ouderen tussen. We zien van alles. Bijvoorbeeld een vader en zoon, allebei in een Smiths-shirt.
WiM: Met al die optredens de komende tijd zullen jullie live steeds strakker worden.
Ja, absoluut. Januari was echt druk met die optredens en radiosessies in Engeland en Nederland. Aanvankelijk deden we vooral promotie in eigen kringen maar sinds we op de radio zijn geweest hebben we een ander publiek. En daar zitten ook ‘haters’ bij, die vinden dat we vals spelen. We zijn geen koorknaapjes, zoals vele gitaarbandjes.
In 2011 was het live nog meer chaos maar we worden steeds beter en zijn nu ook minder zenuwachtig van tevoren. We gaan steeds meer improviseren, het gaat soms alle kanten op. Improvisatie is heel belangrijk. In The Moneyman zit een stuk dat live steeds psychedelischer wordt. We willen onszelf niet altijd herhalen en een vaste set afwerken. Als je zelf niet echt geïnteresseerd bent in wat je doet, is je publiek dat ook niet. The Ex had ook zo’n losse structuur. En wij doen ook graag wat nieuws. Het oude van de tafel vegen en verder gaan; het is de enige manier. We hebben al met 4, 5 compleet verschillende sets gewerkt en spelen een aantal oudere dingen ook helemaal niet meer. Het leuke van The Fall is dat ze live altijd het nieuwste werk spelen. Niet terug naar ‘het oude’. Je weet natuurlijk nooit hoe het in de toekomst gaat, als je ouder bent. Misschien wordt iedereen vroeg of laat wel nostalgisch… Op het podium hebben we trouwens niet veel interactie met het publiek. Het publiek moet gewoon doen wat het wil!
WiM: De pers maakt al gauw vergelijkingen met andere bands . Dat gaan we nu niet doen maar jullie hebben wel kennis van de Nederlandse postpunkbands en lijken inspiratie te halen uit relatief onbekende acts.
Toen we Kiem ontdekten dachten we: waarom is ons dat nooit verteld?! In Nederland waren de goede bands in de vergetelheid geraakt. We zouden ook graag naar die Ultra-avond met The Tapes en Minny Pops in de Melkweg gaan op 7 april maar dan moeten we zelf spelen op Paaspop.
WiM: Jullie cover van The Moneyman van Kiem is erg geslaagd.
Bedankt! We hebben het nummer eerst vertaald naar de gitaar. Toen we dat onder de knie hadden zijn we verder gaan aanpassen. Zo’n proces is heel goed voor je ontwikkeling. Het was een hele klus.
WiM: Nog meer covers in de planning? De Div of zo?
Nou, dat ligt muzikaal al wat dichter bij ons, met dezelfde instrumenten. Het is lastiger om daar een eigen stempel op te drukken. We vinden het interessanter om iets heel anders op te pakken en dat dan te coveren. Wat Devo met Satisfaction heeft gedaan, dat was echt goed. Misschien moeten we eens iets van Harry Merry coveren…
WiM: Jullie hebben in ieder geval een eigen geluid: hoekig en springerig, maar soms weer warmer of psychedelischer…
We zijn niet op zoek naar een bepaald geluid. We prutsen gewoon lekker. Het zou imposant zijn om nog eens met twee drumstellen te werken. Zoals The Fall in het begin, de Butthole Surfers of Gary Glitter. Voor The Fall was het ook wel handig om twee drummers te hebben. Dan kon je er altijd eentje ontslaan en gewoon doorgaan! Deerhunter en Ariel Pink zijn erg interessant, hebben een echt eigen stijl. Arctic Monkeys, dat vinden wij niks. White Lies, Editors hetzelfde. We worden soms met bands vergeleken die helemaal niet op ons lijken. Jay Reatard, met wie we toerden, was erg vriendelijk. Hij gaf ons veel zelfvertrouwen. Het is belangrijk als je goede feedback krijgt van iemand die je zelf waardeert. Het is belangrijk wie wat zegt. Niet alle meningen zijn relevant.
Rats On Rafts speelt de komende maanden door heel Nederland. Kijk voor data op de website van de band.