Ultravox is voor het eerst sinds de jaren ’80 weer in de klassieke line-up (zanger/gitarist Midge Ure, bassist Chris Cross, toetsenist Billy Currie, drummer Warren Cann) de studio in gedoken om een compleet nieuw album op te nemen. Het resultaat is Brilliant, dat sinds vorige week in de winkels ligt. WrittenInMusic.com sprak met toetsenist, violist, componist en langst zittend origineel bandlid Billy Currie.

WiM: Een comeback ‘Brilliant’ noemen getuigt van of grootheidswaanzin, dan wel een flink gevoel voor humor, wetende dat men in Engelstalige landen cd op de radio gaat aankondigen als ‘the new album is Brilliant’…
Currie: Ik wist niet of we het wel moesten doen, die titel. Het was natuurlijk al een liedje op het album, waarvoor Midge de tekst had geschreven. Binnen die context past het perfect. Maar als albumtitel… ik was niet helemaal overtuigd. Tot ik me realiseerde dat er ook nog een andere reden is om het als albumtitel te laten werken. Wij Britten gebruiken de uitdrukking ‘that’s brilliant’ in de volksmond ook als iets volledig mis gaat. Bijvoorbeeld dat je in de studio per ongeluk een hele opname wist. Dan zeggen we met een diepe zucht ‘brilliant’, voordat we de boel gaan oplossen. Vanuit dat laatste cynische gebruik van het woord is de albumtitel geboren. We merken nu echter dat die interpretatie bij anderstaligen nog wel eens verloren gaat.

WiM: In 2008 kwam Ultravox na ruim twee decennia weer bijeen in deze line-up, met een jaar later de Return To Eden tournee als gevolg. Was het altijd al het idee om die tournee op te volgen met een compleet nieuw album?
Currie: Zeker niet bij iedereen. Midge wilde er absoluut niet aan, zo begreep ik. Chris had het wel in zijn achterhoofd, maar wilde eerst zien hoe we als band zouden gaan functioneren en ik wilde het stiekem direct al. Muziek componeren zit in mijn bloed en ben ik na het uiteenvallen van de band ook blijven doen. Als Ultravox – met andere bandleden – en als solo artiest. Ergens in 2009 zaten we met zijn allen koffie te drinken toen ik het idee voorzichtig inbracht. Het werd van alle kanten afgeschoten en ik droop vervolgens, ik moet zeggen heel teleurgesteld, weer af en bracht het nooit meer op.

WiM: Wat was dan wel de start?
Currie: Als optredende band moesten we onze vorm weer vinden. De chemie van vroeger terugpakken. Naar mate de tournee vorderde, werden we steeds zekerder van onszelf, de shows gingen ons steeds makkelijker af. We genoten er steeds meer van, maar ik durfde nieuw materiaal schrijven niet meer aan te kaarten. Op een gegeven moment vroeg een medewerker van onze platenmaatschappij er in Berlijn naar bij Midge. Van een afstandje hoorde ik dat hij er toen minder afwijzend tegenover stond. Toen we een tweede deel aan de tournee vastplakten, moest daar een tourboek voor worden gemaakt. Ons werd allemaal gevraagd daar een tekst in te schrijven en toen ik de boel aan het proeflezen was, zag ik dat Midge in zijn tekstje had geschreven dat er bij hem een zekere angst was om met nieuw materiaal te komen. Ik heb hem teruggeschreven: ‘Nou, bij mij niet!’

WiM: Hadden jullie dat niet ook gewoon tegen elkaar kunnen zeggen?
Currie: Ultravox is van oorsprong geen band die bekend staat om de goede communicatie. We praten eigenlijk nooit met elkaar. Dan krijg je geen ruzie ook. Maar die reactie van mij was de start van wat uiteindelijk Brilliant werd.

WiM: Enige tijd geleden sprak ik voormalig leden van Simple Minds, en zij vertelden dat zij al eind jaren ’70 geïnspireerd waren door het werk van Ultravox. Hadden jullie destijds al door dat jullie een invloedrijke band waren?
Currie: Ik weet nog heel erg goed dat wij ons album Systems Of Romance net uit hadden, de laatste met John Foxx als frontman. Wij waren net gedumpt door onze platenmaatschappij en ik was – hevig teleurgesteld in mijn eigen carrière – op tour gegaan met Gary Numan. Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik na een Gary Numan show in de Colston Hall in Bristol in 1979 in mijn hotel terug kwam en daar voor het eerst Derek Forbes van Simple Minds in de lobby tegen kwam. Hij is een heel directe man, die me meesleurde naar de hotelkamer van zijn band. Daar zat Jim Kerr in het donker te luisteren naar Systems Of Romance en hij vertelde me hoe fantastisch hij dat album vond. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd, maar het kwam er op neer dat ik het wel heel makkelijk vond voor een band in opkomst om iemand wiens carrière in een neerwaartse spiraal zit een compliment te geven. Ik was nogal bitter toen…

WiM: Toch kwamen jullie successen met Midge Ure als frontman ook niet veel later.
Currie: Ik had dat jaar ook al met Midge gewerkt aan het Visage project en zocht een manier om relevant te worden met de elektronische rockmuziek die we maakten. Het waren de nadagen van de punk, in mijn hoofd waren wij oud nieuws en gold een act als Gary Numan als ‘de nieuwe generatie’. Visage was deel van het geluid dat ik zocht, vandaar dat Midge en ik samen verder zijn gegaan met het nieuw leven inblazen van Ultravox. We hoorden om ons heen wel dat andere artiesten ons werk baanbrekend vonden, maar zelf stonden we niet zo stil bij de invloed die we op anderen hadden.

WiM: Hoe doe je dat nu er een nieuwe(re) generatie artiesten is die met het geluid waar Ultravox ooit de basis voor legde aan de haal zijn gegaan? Rush in hun begintijd bijvoorbeeld? Of meer recent White Lies en Hurts?
Currie: We doen gewoon ons ding en willen ons niet meten aan andere bands. Muziek is geen wedstrijd. De enige competitie die we aan wilden gaan, was met onszelf. Zouden we ‘het’ nog wel hebben? Hoe verhoudt het materiaal zich tot ons klassieke werk?

WiM: Meestal vinden artiesten dat moeilijk om in te schatten, maar jullie hebben er dus serieus over nagedacht. Dus… Hoe verhoudt Brilliant zich volgens jullie tot de andere albums die in deze line-up zijn opgenomen?
Currie: Ik ga niet zeggen dat het beter is, dat moet de tijd uitwijzen. Wel vind ik dat de beste tracks op het album ook daadwerkelijk aanschurken tegen de kwaliteit van onze betere nummers uit het begin van de jaren ’80. Daarnaast ben ik zeer te spreken over hoe we hebben samengewerkt. Eer dat producer Stephen Lipson er bij betrokken raakte, waren we echt een team, dat als eenheid aan het album werkte.

WiM: We hadden het net al even over ze. Toen de originele line-up van Simple Minds in 2008 weer bij elkaar kwam, bleek dat ze niet meer konden samenwerken omdat ze te ver uiteen waren gedreven. Wat is jullie geheim om het wel te laten lukken?
Currie: Als gezegd, wij zijn geen praters. Daar liepen we ooit op stuk, maar nu was het een redding. Waar we collectief een hekel aan hebben, is als muziek niet af komt en op de plank blijft liggen. Dus al waren er strubbelingen, dan negeerden we die gewoon en stapten we daar overheen. We praatten er gewoonweg niet meer over. Dat hielp ons enthousiast te blijven. Wat ook hielp is dat Chris Cross in de twintig jaar dat hij niet in Ultravox zat als psychotherapeut heeft gewerkt. Midge en ik zijn nogal zwart/witte persoonlijkheden. Erg koppig. Chris is daar als een neutrale persoon tussendoor gefietst en heel geduldig als een soort spreekbuis tussen ons gewerkt. Het enige wat ik persoonlijk jammer vond is dat Warren zo weinig in de studio is geweest. Voor het bandgevoel had hij er wel iets langer bij mogen zijn. Volgende keer wellicht…

WiM: Wat me meteen bij mijn laatste vraag brengt. Is Brilliant het laatste Ultravox album? Of de eerste in een nieuwe reeks?
Currie: Daar kan ik in alle eerlijkheid geen antwoord op geven. Als je kijkt hoe lang het heeft geduurd voor Brilliant überhaupt van de grond kwam, dan kan je het vergelijken met de worsteling om ons debuut uit te krijgen. Ik denk dat als we door willen, we ook meteen door moeten pakken omdat het anders wellicht niet meer gebeurt. Persoonlijk vind ik het heel interessant om met deze groep mensen te werken. Temeer daar we dusdanig gegroeid zijn als personen, dat we tenminste over onze eigen ego’s heen kunnen stappen als het moet. Dat heeft het proces niet heel veel makkelijker gemaakt, maar wel iets aangenamer. Dus wie weet. Ik hoop het in ieder geval van harte.

Ultravox gaat op tournee en speelt 12 oktober 2012 in 013, Tilburg.