×

Recensie

09 september 2010

Opeth in live concert at the Royal Albert Hall

Geschreven door:

Uitgebracht door: Roadrunner

Om hun 20 jarig jubileum te vieren speelde Opeth een paar concerten in bijzondere zalen waarbij ze het gehele Blackwater Park en een bloemlezing uit de rest van hun imposante oeuvre ten gehore brachten. Het concert in de Royal Albert Hall in Londen werd opgenomen en verschijnt medio september als DVD set, DVD en CD set en als luxe vinylbox.

Een blik op het hoesontwerp leert dat de keuze voor de Royal Albert Hall is ingegeven door Deep Purple. In de jaren zeventig namen Blackmore, Lord en co. immers een concert in deze hal op waarbij ze werden bijgestaan door een klassiek orkest. Het hoesontwerp van de Purple-heruitgave is overigens ook terug te vinden in de vinylbox. Opeth doet het tijdens dit concert zonder orkest en heeft duidelijk baat bij de uitstekende akoestiek van de hal want de geluidskwaliteit is fenomenaal goed. Iedereen die wel eens een Opeth show heeft gezien weet wat hij kan verwachten: een afwisselende set waarbij poepruige passages worden afgewisseld met bijna serene intermezzo’s. Bij Opeth draait alles om de muziek en zijn er geen showelementen als gesynchroniseerd headbangen, toneelstukjes, steekvlammen, monsterlijke latex poppen of verwante fratsen. Opeth wordt al jaren geroemd om hun innovatief vermogen en complexe, doch luisterbare muziek.

In twintig jaar tijd leverde de band negen albums af en geen van allen viel tegen alhoewel Watershed ten opzichte van voorganger Ghost Reveries geen al te grote wijzigingen bevatte. De eerste DVD bevat een integrale uitvoering van het inmiddels klassieke Blackwater Park. Onder leiding van Akerfeldt schudt de band schijnbaar moeiteloos vlekkeloze uitvoeringen uit de mouw. Akerfeldt zelf toont zich weer een verbale Jekyll & Hyde door afwisselend te grunten dan weer clean te zingen. Normaliter kletst Akerfeldt tussen de nummers de oren van je hoofd, komt met grappige anekdotes of relativerende opmerkingen uit de hoek maar ditmaal is het anders en houdt hij tussen alle nummers zijn mond. Tijdens de pauzes ga je daarom op andere aspecten letten. De band heeft bijvoorbeeld niet de moeite genomen om de talloze hippe shops in Londen te bezoeken om nieuwe kleding voor de opname aan te schaffen. Iedereen op het podium gaat net zo gekleed als het merendeel van het publiek: te vaak gewassen zwarte t-shirts met opdruk, donkere broeken en zwart schoeisel. De instrumenten daarentegen lijken wel nieuw, er is geen krasje te bespeuren. Opvallend is dat de bekkens diverse ronde gaten bevatten. Het publiek roert zich nauwelijks en staat bijna ademloos te kijken naar de ruigste band die ooit in deze zaal optrad.

Op de tweede DVD loopt Opeth in chronologische door hun discografie en speelt van elk album één nummer. Voor elk nummer komt Akerfeldt nu wel met een korte terugblik op het album en de status van de band op dat moment, een grap of een anekdote. Het meest hilarische verhaaltje gaat over de samenwerking en vriendschap met Porcupine Tree zanger Steven Wilson. Als Akerfeldt niet langer muziek wil maken kan hij wellicht nog als stand-up comedian aan de slag. Een hoogtepunt is een fraaie uitvoering van The Moor (van het album Still Life). Het dubbele karakter van Opeth komt het sterkst naar voren door het spijkerharde Wreath op te volgen met het akoestische en sentimentele Hope Leaves. Hij is er duidelijk trots op in de Royal Albert Hall te mogen optreden en dankt het publiek dat hij na afloop een foto a la Deep Purple kan maken. De lange set wordt fantastisch afgesloten met Harlequin Forest van het album Ghost Reveries en The Lotus Eater van Watershed.

Deze dubbele DVD onderstreept nog eens dat Opeth behoort tot de absolute top van het metalgenre. Door de invloeden van folk en progrock is de voormalige death metal band alle grenzen van dat subgenre ontstegen en een prachtige inspiratiebron voor een nieuwe generatie bands zoals Deep Purple dat lang geleden ook was.