’77 hours of musical madness’ zo heet de muzikale uitdaging die het Zwitserse viertal 77 Bombay Street gistermorgen is aangegaan. Het doel is om binnen 77 uur zo veel mogelijk in Nederland op te treden. Als onderdeel daarvan stond tevens een showcase in het Amsterdamse Bitterzoet op het programma.

77 Bombay Street bestaat uit vier broers die uit de negenkoppige familie Buchli voortkomen. Ze traden gisteren in het kader van hun uitdaging al op bij Giel op 3FM, ze doken op in de hernieuwde FAME en de komende dagen staan er meer van dit soort verrassingsshows op de agenda. Zelf omschrijven ze het geluid van hun band als ‘The Beatles in hun jonge jaren die The Beach Boys ontmoeten na een nacht flink doorhalen’. Het is natuurlijk geen geheim dat The Beatles in hun jonge jaren niets anders deden dan nachten doorhalen. En die waren in hun jonge jaren dan ook een stuk meer rock ’n roll dan hetgeen de gebroeders het publiek in Bitterzoet voorschotelen. Nee, dan slaat de weegschaal in deze toch net iets meer door richting de ogenschijnlijk meer veilige Beach Boys en andere zonnige, poppy bandjes uit hetzelfde tijdsvlak met een flinke vleug westcoastpop vocal harmony er doorheen. Helemaal niks mis mee natuurlijk, een band als The Coral wist op hun laatste album The Butterfly House met een soortgelijk geluid ook al enorm te imponeren.

77 Bombay Street doet dat imponeren niet vanaf het prille begin van de set. Het viertal is zichtbaar opgetogen dat ze ‘helemaal in Amsterdam’ staan te spelen en kleurt hun liedjes (in het geval van bassist Simri-Ramon Bulchi soms zelfs met het puntje van de tong uit de mond van concentratie) keurig binnen de lijntjes in. Het maakt dat het allemaal wel heel erg degelijk is. Absoluut niet slecht, maar los van de grond komt het niet. Dit voor een publiek dat enerzijds bestaat uit een enthousiaste groep jonge fans die de band net heeft ontdekt en nu al uit hun handen eet, anderzijds uit een grote stoet soms iets te hard pratende genodigden achterin Bitterzoet die met elkaar de week doornemen. Pas gaandeweg laten de bandleden de teugels wat losser, zie je dat hun enthousiasme aanstekelijk werkt en er een wisselwerking komt tussen band en publiek en ook de ‘praters’ beginnen op te letten. Hierdoor begint het optreden te leven. Meezingers als Up In The Sky en Waiting For Tomorrow vinden veel bijval, als zanger Matt Bulchi vraagt of iedereen op de grond wil gaan zitten, zit de vloer van Bitterzoet in no-time vol en in de finale gaan alle remmen gierend los. Dan laat 77 Bombay Street overtuigend zien dat ze meer in hun mars hebben dan alleen lieve en wat veilige liedjes spelen en komt de rock ’n roll naar boven. Al is de semi-akoestische toegift, waarin alle vier de bandleden om de beurt een coupletje zingen, vervolgens wellicht wel weer iets te veel een act die bij voorkeur thuis tussen de schuifdeuren opgevoerd dient te worden.

77 Bombay Street overtuigt dus tijdens hun Nederlandse podiumdebuut dus maar bij vlagen. Als het goed is, is het ook meteen heel erg goed. Maar het schort her en der nog een beetje aan de manier waarop het gebracht wordt. Neemt niet weg dat de band in een klein uurtje (‘we moeten meer liedjes schrijven, we hebben niet meer’, zo grappen ze op het eind) wel haar potentie laat zien met een repertoire dat verder prima in orde is. De komende dagen duiken ze in het kader van hun ’77 hours of musical madness’, waarvan er op het moment van schrijven net 24 uur verstreken zijn, nog op meerdere plekken in het land op. Veel spelen is dan ook dé manier om de act te versterken, dus het feit dat ze zich ook daadwerkelijk uit de naad spelen is alleen maar lovenswaardig te noemen.

[Gezien: 21 maart 2012, Bitterzoet, Amsterdam]