Na een weekend vol concerten gaan we maandag gewoon weer verder alsof er niets gebeurd is. Met het late en indrukwekkende concert van Skylla nog in de benen dalen we de vroege ochtend voor wat lekkere noise de trappen naar de kelder van het Waaghaus af. Drummer Oliver Steidle en gitariste Steffi Narr geven daar een concert alsof het de laatste van hun leven is.

Het blijft wat verwarrend soms om zulke heftig experimentele muziek te zien op zo’n vroeg tijdstip en tegelijk een zaal vol mensen te zien zitten genieten en een lange rij wachtenden bij de deur te zien staan. Al zou je via radio en tv vaak het idee krijgen dat iedereen voor de gemakkelijke muziek gaat, niets is dus minder waar.

Steidle en Narr zijn ook allebei dol op electronics en duwen hun improvisaties dus dik op via alle muzikale tools die ze beschikbaar hebben. Het levert een set op die van reuze spannend naar dikke grooves de noise induikt en ook vaak lekker in blijft hangen. De volume helpt dat er een overweldigende atmosfeer ontstaat. Laat die maandag maar loskomen!

Op het Kapuzinerpark podium mag Soweto Kinch samen met drumster Jas Kayser de spits afbijten na een middag vanwege de hitte de bergen te zijn ingevlucht. Het is ondertussen een heerlijke zomeravondtemperatuur en het enthousiasme van Kinch schiet er bij het publiek prima in.

Zijn mix van jazz, hiphop, grooves, samples en rap heeft niet alleen die echte Oost-Londen vibe (ondanks het feit dat Kinch in Birmingham woont trouwens) maar ook een directe connectie met het publiek tot gevolg. Zijn teksten zijn altijd duidelijk en zijn muziek is lekker divers en gedreven. En in Kayser heeft hij een nieuwe drumster in handen. Heerlijk hoe ze haar beats neerlegt.

Kinch is de perfecte MC die het publiek direct binnen zijn muziek uitnodigt. Kom maar op met 5 woorden en hij draait er een gedreven, en erg grappige (moet je woorden als prosecco en umbrella ook niet gaan roepen…) freestyle uit. Of hij pakt een sample op en bouwt daar met erg fijn saxspel samen met Kayser een lange compositie uit die heerlijke groovet en duwt. Kortom een heerlijke opening van de avond.

Met de bus vertrekken we vervolgens naar een ander park in de stad. Een park met een door het festival voor één avond gebouwd podium met vanaf de zitplekken ruim uitzicht op de bergen (!!!). Op het programma staat het voor het festival speciaal gecomponeerd stuk Honey Sparks in the Dark van de Slovenische componist/cellist/drummer Kristjan Krajncan. Een stuk waarbij de band, Krajncan als drummer en drie blazers, op het podium de zijkanten gebruiken en de rest van de ruimte vrij gehouden hebben voor vier dansers die een choreografie uitvoeren die speciaal voor de muziek gemaakt is.

De titel van de compositie is ontleend aan een gedicht van Rainer Maria Rilke en verhaalt, in het Engels vertaald: ‘We are bees of the invisible. We wildly collect the honey of the visible, to store it in the great golden hives of the invisible’. Het is een reuze interessant stuk muziek met smaak gebracht door de band en sterk vertaald in dans. Mooi hoe Krajncan als drummer de blazers aanduwt en richting geeft en dan weer solo, links helemaal vooraan op het podium, alleen achter de cello kruipt. Het ziet er niet alleen visueel heel mooi maar klinkt ook heel mooi. Al helemaal omdat het erbij geschreven lichtplan met steeds meer donkerte optimaal begint te werken. En het silhouet van de bergen in de verte prominenter wordt.

Krajncan is een bijzonder muzikant en al even bijzondere componist. Hij put voor zijn muziek uit vele muzikale bronnen en laat in deze speciale compositie vooral nieuw klassieke (lees: eigentijdse) elementen de boventoon voeren. Op een zo fraaie manier bouwt hij zijn muzikale verhaal, samen met de dansers op, dat je na het onverwachte einde ineens beseft dat je ruim een uur aan muziek gehoord en dans gezien hebt.

Van een geheel andere orde is na de busreis terug het late concert van de veelgeroemde Moor Mother in Batzen Sudwerk. In de lekker volle kelder trekt zij met haar spoken word performance een muzikaal volledig andere kant op. We zouden de vrijheid van jazz de muzikale basis van haar performance kunnen noemen maar net zo goed zware alternative. Drummer Lukas König en bassist Shahzad Ismaily leggen een fascinerende donkere en gedreven sfeer neer onder de teksten van Moor Mother die zowaar nog meer imponeren als de herhalende teksten van de Amerikaanse, die soms slecht te verstaan zijn. Het trio speelt een eigenzinnige flink stevige set waarbij de communicatie puur via de muziek verloopt en in één lange set gespeeld wordt.

Dat Moor Mother gedreven is en met haar teksten sociale en politieke wantoestanden aantikt is duidelijk al vraag je je soms wel af waarom sommige teksten zo vaak herhaald dienen te worden. Het is natuurlijk een manier van voordracht. Maar juist ook omdat Moor Mother het concert al zittend, met een mixer om de stem te kunnen veranderen met effecten, doet heeft haar performance minder impact dan wat de muzikanten laten horen.