Ida Nielsens funk in uitvoering in De Boerderij
Voormalig 3rdEyeGirl-bassiste Ida Nielsen heeft na het overlijden van Prince haar solocarrière weer opgepakt met de release van het album TURNITUP. De tweede show die ze met haar nieuwe band doet is op Nederlandse bodem, op een bloedhete donderdagavond in Zoetermeer. Een opvallende show in haar tourschema, dat zich vooral op Scandinavië focust.
Het feit dat hier een nieuw samengestelde band staat te spelen, met een frontvrouw die tot voor kort in de relatieve luwte haar ding deed, voor een zaal die voornamelijk is volgelopen met Prince-fans, maakt dat het een avond is waarop je voelt dat er aan alle kanten wordt afgetast. De comfortabele vorm die een band of artiest heeft na langere tijd op het podium staat, mist. De spanning die je als toeschouwer daarvoor terugkrijgt is echter alleszins de moeite waard.
Nielsen is een puike basspeelster, dat heeft ze tijdens eerdere optredens als onderdeel van Prince’ band al ruimschoots bewezen. Als bandleider is ze echter enigszins schuw nog. Verstopt achter een grote hoed, blijkt ze een prima zangstem te hebben en over aardige rapskills te beschikken. Al wordt de injectie hiphop die in het optreden wordt verwerkt pas écht goed opgepakt in de nummers waarop rapper Kuku Agami (tevens collaborateur op haar recente album) meedoet. Muzikaal balanceert Nielsen op de grens tussen hiphip en funk, waarbij het haar basspel is dat als een mokerslag door de zaal beukt, terwijl het de boel muzikaal bijeen houdt. Met opzwepend groovende prijsnummers van het nieuwe album als Showmewhatugot en Fatty Papa Eddy, die relatief vroeg in de set zitten, werkt dat heel erg goed.
Met name op de momenten dat de vaart er even uitgaat (het achter de toetsen uitgevoerde oudere nummer Time bijvoorbeeld) merk je dat Nielsens stem wel ietsjes aan de lichte kant is en ze het vooral van de combinatie met haar basspel moet hebben. Dat zijn momenten dat de aandacht vanuit het publiek verslapt. Het zou kunnen dat het aan de verzengende hitte op deze warmste dag van het jaar ligt, maar de barmedewerkers krijgen het bij dat soort rustiger werk in de set hoorbaar drukker. Tegen het eind verontschuldigt de frontvrouw zich voor het feit dat er geen Prince-nummers zijn gespeeld. Daar had – hoewel de zaal voornamelijk met Prince-fans staat volgepakt – waarschijnlijk ook helemaal niemand op gerekend. Het hartverwarmende applaus dat ze krijgt als ze met een brok in de keel zegt dat ze dit om persoonlijke redenen niet kan of wil, is hartverwarmend.
Na de show kan je constateren dat de set waar duidelijk nog aan wordt gesleuteld om de juiste vorm te krijgen, wel al redelijk compleet aan het worden is. Sommige tracks gaan naadloos in elkaar over en zeker tegen het eind lijkt de aanvankelijke spanning weggeëbd en komt de band in de comfortzone. Waarbij – en dat toont de potentie van dit combo – er ook ruimte is voor improvisatie. De op cd slechts luttele minuten durende titeltrack van haar nieuwste album, wordt in de livesetting tot een flinke jazzy/funky jam (inclusief trompetimprovisatie van een bevriende muzikant) opgerekt. Dat zijn de momenten dat het speelplezier aanstekelijk werkt en het optreden echt vleugels krijgt. Dit waar het eerder gewoon goed en degelijk is. Deze tweede show van de band is dus vooral een voorproefje van iets wat in potentie een krachtige funkmachine kan worden. Met wat meer kilometers op de teller, zal deze band waarschijnlijk de échte kracht gaan tonen als Nielsen in december terug komt voor een optreden in de North Sea Jazz Club.
Ida Nielsen Band
Gezien: 25 augustus 2016, De Boerderij, Zoetermeer
Fotografie: Peter Lodder