Shadow is het langverwachte nieuwe album van Lizz Wright. Haar zevende studioplaat verschijnt in april op het eigen Blues & Greens Records. Wright heeft het voorjaar en begin van de zomer ingeruimd voor een uitgebreide tournee door Europa en de Verenigde Staten. Nederland wordt verblijd met maar liefst drie optredens, Amsterdam, Utrecht en Eindhoven, en vormt daarmee de start van Wrights rondreis door Europa.

In een volle Grote Zaal van TivoliVredenburg opent de Noorse Malin Pettersen de avond met een zuivere en innemende akoestische set. Een uitstekende opwarmer. Om negen uur is het de hoogste tijd voor, vanuit Chicago, Lizz Wright en band.

Natuurlijk staat de nieuwe plaat centraal vanavond. De bluesy opener Sweet Feeling is een van de nieuwe songs. Wright pakte de zaal direct in met haar even krachtige als beheerste zang. Haar band, lekker dicht bij elkaar, links op het podium, bestaat uit Marvin Sewell en Adam Levy op gitaar, Ben Zwerin op bas en Jack DeBoe op drums. Een sterke band, die verfijnd en subtiel maar ook lekker grofkorrelig of zelfs stevig begeleidt en, zonder toetsen dus, de songs op frisse wijze invult en daar van Wright ook de ruimte voor krijgt. Sewell geeft Sweet Feeling een pittige gitaarsolo mee. De band pakt soepel door met Walk with Me Lord, waarmee het debuutalbum van ruim twintig jaar geleden wordt aangedaan.

Neil Youngs Old Man krijgt weer een indringende, diepe vertolking, waarbij vooral Wrights zang indruk maakt. Ze blijft natuurlijk een van de krachtigste, meest indringende vocalisten van de afgelopen twintig jaar. Iemand die ook nog eens gemakkelijk beweegt tussen grote festivals en zalen en kleine, intieme clubs.

De nieuwe plaat komt weer voorbij met Lost in the Valley, een track die meer folky is en een mooie, andere draai geeft aan de avond. Ook Sparrow laat horen dat het nieuwe werk de live-set absoluut verrijkt. Op het album wordt Wright hier overigens bijgestaan door Angelique Kidjo. Haar zang ontbreekt vanavond maar Levy en Zwerin pakken nu de tweede stem op. De muziek is fijnmazig, met een subtiel hypnotiserende drive.

Wright doet met het kalme, jazzy/poppy Chasing Strange – zacht aangedreven door mallet en brush –  en I’m Confessing’ het album Dreaming Wide Awake uit 2005 aan, tot vreugde van het publiek, dat Wright duidelijk al vanaf het begin van haar internationale carrière gevolgd heeft. Via Circling komt het nieuwe album weer even mooi in beeld. Salt voert hierna weer naar de eerste plaat van Wright, waarmee ze in 2003 internationaal al flink de aandacht trok. Het is een sfeermaker vanavond, zowel in de zaal als binnen de band. Lachende gezichten op het podium en joelend publiek in de zaal.

Dan volgt een mooie verrassing: Wright heeft eerder deze week een masterclass verzorgd op het ArtEZ Conservatorium in Zwolle en trekt, hoe sympathiek, drie studentes het podium op voor vocale ondersteuning. De nieuwe songs This Way en Your Love krijgen zo een mooie extra dimensie mee, net als het meer gekartelde, funky Freedom. Een goed idee dat ook nog eens heel goed uitpakt.

De toegift wordt weer gedaan door Wright en band alleen. Ze neemt voor de tweede keer plaats achter de piano, deze keer om Who Knows Where the Time Goes te brengen. Een song waarmee Wright naar eigen zeggen het ‘post-covid gevoel’ wil omarmen. Een prachtnummer, met fraaie steelgitaar en dikke bas-solo, dat overigens al meer dan vijftig jaar geleden de onsterfelijkheid in werd gezongen door Sandy Denny. De afsluiter van vanavond is (natuurlijk) een stevige track: The New Game laat de band even lekker uitpakken. Na een fijne break in het nummer, met weer een grote rol voor de bas van Ben Zwerin, komt het viertal weer strak samen voor een stevig slotakkoord.

Het nieuwe album Shadow is vanavond op de kaart gezet, omlijst door een mooie selectie bekendere songs van de afgelopen twintig jaar. Laat maar aan Wright over hoe je met een compact concert heel veel zegt. Vakkundig, enthousiast en warm; Lizz Wright zal, mét haar band, van 2024 ongetwijfeld een succesvol concertjaar maken. Met een sterk nieuw album onder de arm als grote bonus.

Persfoto Lizz Wright: Tony Smith