Shadow is de zevende plaat van Lizz Wright. De aanloop naar het album was een lange: voorganger Grace dateert alweer uit 2017. Toen Wright in maart van dit jaar begon aan een nieuwe internationale tournee, waarvoor ze Nederland als eerste aandeed, was Shadow nog niet verkrijgbaar. Wright en band speelden wel een handvol songs van de nieuwe plaat, zodat het publiek al een mooie indruk kreeg van wat eraan zat te komen. Nu, ruim een maand na die eerste concerten van de tournee, is het album eindelijk verkrijgbaar.

Wat direct opvalt is dat Wright op Shadow twee klinkende namen opvoert: Angélique Kidjo en Meshell Ndegeocello. De samenwerkingen met hen staan direct vooraan op het album. Na het zacht pulserende begin ontvouwt zich met Sparrow een heldere prachtsong met viool en akoestische gitaar. Wright dwingt natuurlijk direct de volle aandacht af en met Kidjo krijgt de song een verrassende extra dimensie. ‘We’re gonna rise up singing…’. Your Love komt hierna direct binnen dankzij zwoele, coole grooves. Sensueel en smaakvol. Negeocello is hier helemaal op haar plek.

Shadow is een subtiel ingekleurde plaat waarop de voordracht, de zang van Wright natuurlijk de ruimte krijgt. Voor de slepende soulballad This Way trekt Wright ruim vijf minuten uit en dat is niets te lang. Het kleine Root of Mercy wordt door Wright bijna fluisterend, met een zuiver, helend koortje gebracht. Mooi hoe ze de rijke Amerikaanse folk- en gospeltraditie hier weer fraai gestalte geeft. Lost in the Valley, met zijn zacht dwingende cadans, ademt ook weer dat doorleefde folk-songbook. Een herkenbare song die live ongetwijfeld hoge ogen gaat gooien. Dat geldt eveneens voor het bluesy Sweet Feeling, waarmee ze in maart haar concert opende. Minder bijzonder, wel lekker voor op de planken.

Het blijft een weldaad, de zang van Wright. Ze draagt een klassieke, filmische ballad als I Concentrate on You met verve en voert je zo terug naar de jaren vijftig, zonder te vervallen in kitsch of kopieergedrag. Iets wat inmiddels niet meer zo verrassend is; Wright heeft zich natuurlijk al lang bewezen als zangeres die staat voor een tijdloos oeuvre dat put uit jazz, blues, soul, gospel en pop. De fraaie seventies pop van Circling trekt de plaat weer mooi wat breder.

Wright maakt indruk met de verfijnd omlijste emoties van No More Will I Run en ingetogen mineursferen van I Made a Lover’s Prayer, een song die verder wordt verrijkt door strijkers en een subtiel binnenstromend orgel dat even een mooie hoofdrol mag pakken. Who Knows Where the Time Goes, de extra track op de cd-versie van Shadow, werd lang geleden al onnavolgbaar door Sandy Denny de onvergetelijkheid in gezongen. Niettemin, een mooie keuze van Wright en zeker een passende bonus.

Shadow komt uit op Wrights eigen Blues & Greens label. Vrij van de verwachtingen en wellicht ook de beperkingen van een platenmaatschappij kon Wright in alle rust werken aan deze plaat. Een plaat die zeker gevormd is door rouw. Wrights oma, een steun en toeverlaat, overleed en Shadow is een resultaat van zelfonderzoek in tijden van smart. Het album viert echter ook liefde. Liefde die zelfs krachtiger wordt in tijden van verlies en onzekerheid. Shadow is een doorleefde en persoonlijke plaat geworden die tegelijkertijd beheerst en gracieus blijft. De stille kracht is echter onontkoombaar.