Nadat Prince op 7 en 8 november onze zuiderburen al trakteerde op een waar funkspektakel werd donderdag 18 november de Gelredome in Arnhem omgedoopt tot een ware funkvesting. Hoewel het niet compleet uitverkocht was en de Gelredome nu niet bepaald de warme uitstraling heeft voor een intieme en onvergetelijke avond, zat de sfeer er vanaf het begin meteen goed in. Echt grote hits heeft Prince al in jaren niet gehad maar live bewijst hij keer op keer dat hij op eenzame hoogte staat en zijn reputatie als ‘partyman’ telkens meer dan waar maakt.

Als rond 20.20 de zaallichten uitgaan, begint Prince met zijn band aan een spetterende versie van Stratus, een cover van Billy Cobham. Daarna volgt een meteen een heerlijk soul&funkblok met de dansbare klassiekers (Theme Song From) Which Way Is Up?, We Party Hearty, What Have You Done For Me Lately?, Partyman en It’s Allright. De sfeer zit er meteen goed in en het stadion gaat uit zijn dak wanneer de kleine genius zijn nummer Mountains laat overvloeien in Shake Your Body (Down To The Ground) van The Jacksons, gevolgd door Everyday People en I Want To Take You Higher van Sly And The Family Stone.

Vervolgens gebeurt er iets vreemds: de band verlaat het podium en op de achtergrond horen we een instrumentaal intermezzo, een stuk van zijn nooit officieel uitgebrachte Kamasutra album, destijds opgenomen als ceremoniële instrumentale begeleiding bij zijn huwelijk met danseres/zangeres Mayte in 1996. Na de korte onderbreking is het tijd voor de eigen old school klassiekers, te beginnen met Uptown. Raspberry Beret wordt daarna luidkeels meegezongen en ook Cream kan op veel bijval rekenen. Daarna volgt één van de vele hoogtepunten van de avond, een werkelijk sublieme versie van Cool van The Time, dat overgaat in een al even imponerend Let’s Work. De masterclass Funk met hoofdletter F wordt keurig verder uitgebouwd en met U Got The Look krijgt deze een waardig vervolg.

Om de inmiddels vermoeide dansbenen even rust te gunnen schakelt Prince even een tandje terug en mikt hij met Shhh op de emotie. Een meisje uit het publiek wordt door hem persoonlijk op de piano gezet en terwijl zij enthousiast zit te genieten, flirt Prince met zowel haar, het publiek, zijn gitaar en de camera. Prince heeft er duidelijk zin in en vervolgt zijn set met heerlijke funkmedley, opgebouwd rond Controversy, waarbij Housequake, Sexy Dancer en Le Freak elkaar vakkundig opvolgen en het podium inmiddels op verzoek van de band is volgestroomd met dansers en danseressen uit het publiek. Altijd schitterend om te zien hoe deze mensen zo’n geboden kans aangrijpen om met de wildste dansmoves een moment van eeuwige roem te bewerkstelligen. Als A Love Bizarre wordt ingezet gaat het dak er symbolisch opnieuw af. Gelukkig volgt er weer een rustpunt met het door Shelby J. gezongen Love They Will Be Done, waarna met wellicht zijn grootste hit, Purple Rain het einde van de show wordt aangekondigd. Vooral het gitaarwerk op dit nummer blijft een genot om naar te luisteren en de solo’s zorgen 26 jaar later nog regelmatig voor kippenvel.

De eerste toegift begint met een spannende versie van Kiss, waarbij Prince zijn publiek bespeelt, uitdaagt en op een quasi arrogante manier vraagt om een reactie door het nummer twee keer te onderbreken en te wachten op nog meer enthousiasme uit de zaal. Het hoort natuurlijk bij de act maar het blijft geweldig om te zien hoe groot(s) deze kleine man uit Minneapolis zichzelf neerzet. De hits blijven stromen en na Let’s Go Crazy, Delirious en 1999 wordt het publiek nogmaals bedankt voor een prachtige avond en stapt de band van het podium af.

De koek blijkt nog niet op want al vrij snel is Prince terug en tovert hij de Gelredome om in een disco met de klassieker Dance (Disco Heat) om met Baby I’m A Star nu toch echt afscheid te nemen van Arnhem. Althans dat zou je denken… ware het niet dat hij doodleuk een paar minuten later wéér op het podium verschijnt om een intense gitaarversie van Sometimes It Snows In April in zetten. Met Little Red Corvette wordt het publiek aangemoedigd om vooral ‘slow down’ mee te zingen maar eigenlijk wil het publiek niet rustig aan doen en nog even los gaan. Dat kan gelukkig ook want de definitief afsluitende trits The Bird, Jungle Love en The Glamorous Life zet de zaal in vuur en vlam. Na een kleine drie uur vindt Prince het mooi geweest en kan iedereen bekaf, bezweet en voldaan huiswaarts keren in de wetenschap dat men getuige is geweest van een verbluffende en vakkundige funkshow op nog altijd torenhoog niveau. Degenen die de twee(!) door Prince in de zaal gegooide gitaren hebben weten te bemachtigen kregen zelfs nog een extra fraai cadeau op deze onvergetelijke avond. GEWELDIG!