Het is lang geleden dat we de vernieuwende bluegrass en folk van Nickel Creek in Paradiso konden horen. Volgens Chris Thile, zanger en mandolinespeler van het trio zelfs twintig jaar. ‘That is fucked up’, mompelt hij nog schuldbewust voordat de band losbarst met Where the Long Line Leads, de single van het dit jaar verschenen fijne album Celebrants: ‘Big time… We wanna have a big time’.

Celebrants betekende dit jaar een geslaagde terugkeer van de band uit San Diego na lange afwezigheid. Het vorige album, A Dotted Line is alweer van 2014 en de voorganger van díe plaat voert alweer naar 2005, toen Nickel Creek het alom geprezen Why Should the Fire Die? uitbracht.

Aangezien Celebrants maar liefst 18 nummers telt is er genoeg nieuw materiaal te brengen in het volle Paradiso vanavond. ‘Reconnecting’, is het woord. Dat lukt natuurlijk. Chris Thile is het energieke middelpunt op het podium: huppelend, springend, soms spelend op de rand van het podium, dan weer zijn medebandleden opzoekend. Zijn mandolinespel is van een indrukwekkende diversiteit, kracht en finesse. Geflankeerd door Sara Watkins (fiddle, zang) en Sean Watkins (gitaar, zang), net zo talentvol en ervaren, staat er een levendig trio op de planken dat hun knappe composities aanstekelijk en innemend de zaal instrooit. Gestut op de contrabas van tijdelijk bandlid Jeff Picker is Nickel Creek in staat een grote zaal mee te nemen, vast te houden en vooral erg warm te spelen.

De band is lekker uitbundig en opzwepend maar brengt ook ingetogen en intieme stukken. Stukken voor bij het kampvuur, ‘Kids gone to bed, the good stuff comes out…’ , knipoogt Sara. Als Sean het naakte, kwetsbare Somebody Like You brengt, is de stemming serieuzer. De song uit 2005 is een essentieel bestanddeel van Nickel Creek live. Met New Blood van het laatste album kunnen zaal en band weer lekker stampen en zo houdt de band de welwillende zaal met gemak in zijn greep.

Het is mooi dat Nickel Creek het memorabele The Lighthouse’s Tale brengt. Deze song, met als verteller een vuurtoren, komt van het in 2000 uitgebrachte album dat door Alison Krauss werd geproduceerd en is niets minder dan een eigentijdse, melancholieke folkklassieker. Andere hoogtepunten zijn hierna …Despite the Weather, met dat fraaie, dramatisch intro (dat The Waterboys een beetje in herinnering brengt), zijn knappe wendingen, schakering en vingervlugheid. Het is bepaald niet het enige fijne instrumentale stuk dat voorbijtrekt vanavond. Het recente en beduidend legere Holding Pattern, met als beat het knippen van de vingers, zorgt weer voor een heel andere sfeer.

Als de finale zich aandient, speelt de band de vrolijke en eigenzinnige Mother Mother cover Hayloft, een track van de vorige plaat. Hierna neemt Nickel Creek de zaal met The Fox nog verder mee terug: niet alleen naar hun album uit 2000, deze Engelse traditional is eeuwen oud. Gitaar en mandoline vliegen elkaar lekker in de haren.

Het was een mooie dag in Amsterdam vandaag, aldus Sara. Iedereen was buiten. De toegift opent dan ook met Going Out… De clap along en titelsong van het laatste album Celebrants voert vervolgens naar een intiem slotakkoord, waarop het drietal, zonder bassist, naar elkaar toekruipt voor het indringende, fraai gezongen Why Should the Fire Die? Een mooi einde van een fijn concert van een bijzonder authentieke band. Vanavond was een van de spaarzame optredens van Nickel Creek in deze contreien – de band pakt nu de Amerikaanse toer weer op – dus eenieder die erbij was mag zich gelukkig prijzen.