Wat een prachtig muzikaal gezelschap is Nickel Creek toch. Balancerend tussen folk, bluegrass, akoestische pop, country en rock en met drie perfect op elkaar aansluitende stemmen en virtuoos spel is het één van de meest vooraanstaande bands die de afgelopen decennia uit Amerika het muzieklandschap binnenkwam.

Chris Thile (mandoline) en Sara (viool) en haar broer Sean Watkins (gitaar) waren vanaf het eerste begin een opvallende verschijning met songs die veel verder gingen dan de traditionele folk en bluegrass muzikanten voorheen gingen. Bluegrass koningin Alison Krauss zag en hoorde hen, was zwaar onder de indruk, en nam ze ter hand zodat hun derde album, nadat ze twee albums in eigen beheer hadden uitgebracht, gelijk de wereldwijde aandacht kreeg die het drietal verdiende.

De band groeide vervolgens vanaf het verschijnen van hun gelijknamige derde album in 2000 uit tot één van de belangrijkste bluegrasstrio’s, hoewel de sound van de band steeds meer verschoof naar een volledig nieuwe muzikale vorm die bluegrass dan wel als basis had maar steeds meer invloeden uit de experimentele pop in zich had. Altijd vanuit de akoestische basis opgezet en met hun adembenemende samenzang naar grote muzikale hoogten getild. Hun vierde album This Side (2002) en zeker ook hun vijfde Why Should the Fire Die? (2005) zijn meesterwerken.

Na jarenlang erg veel toeren namen ze na dat laatste album even een flinke break om pas in 2014 met hun zesde A Dotted Line weer sterk terug te komen. En daarna bleef het, verrassend genoeg, weer tijd om zich ook op verschillende andere (solo)projecten te storten. Uiteindelijk zijn ze nu na bijna negen jaar weer terug met een nieuw album. En we kunnen zeggen dat ze de tussenliggende tijd uitstekend benut hebben want het nieuwe album Celebrants telt maar liefst 18 nieuwe songs.

En wat een groot genot om ze weer te horen. Vanaf de allereerste tonen van de wonderbaarlijk goede titeltrack waarmee het album opent spat het spelplezier en het virtuoze samenspel en die fabelachtige samenzang weer uit de groeven. Wat is dit trio toch een ongelooflijk genot voor de oren en wat een heerlijke weerbarstige, originele akoestische songs heeft dit drietal toch weer geschreven.

Achttien in stemming en sfeer steeds weer fraai verschuivende songs die bol staan van de originele invalshoeken en spannende arrangementen terwijl er grenzeloos goed gespeeld en hemelbestormend mooi gezongen wordt. En dat met een spelplezier waar de vonken vanaf spatten en waarin de geweldige bassist Mike Elizondo de briljante aanvulling op broer en zus Watkins en Thile is.

Nickel Creek overtreft zichzelf wederom met Celebrants (feestvierders). Vanaf die fantastische opener opent zich een album dat zoveel prachtige songs laat horen dat het haast onnoemlijk is ze stuk voor stuk te benoemen. Luister maar eens naar die eerste vier songs die het album telt (Celebrants, Strangers, het vrijwel geheel in a cappella gezongen Water Under The Bridge. Part 1 en het verbazingwekkend mooie The Meadow) en je bent gelijk volledig verkocht. En dan heb je er nog vijftien tegoed.

Zomaar een wilde greep uit die vijftien andere songs die er gelijk alweer uitspringen: Holding Patterns, Where The Long Line Leads, Goddamned Saint (en Goddamned Saint, Reprise), To The Airport, het bloedmooie Hollywood Ending en het instrumentale ….Despite The Weather. Maar eigenlijk kan ik gewoon met de rest van de songs verder gaan.

Achttien songs waarvan elk bandlid een aantal binnenbracht maar die gezamenlijk de glanzende vorm hebben gekregen. Achttien tracks waarop echt razendknap gespeeld wordt, soms zelfs ronduit virtuoos, maar waarbij de songstructuren zo natuurlijk en vloeiend lopen en klinken dat je aan die muzikale virtuositeit bijna voorbij gaat. Alles om het allerbeste uit de songs te krijgen.

Celebrants is zo’n album waar de songs gelijk onder je huid kruipen en de grote indruk die de eerste beluistering achterlaat ook bij meerdere luisterbeurten maar niet blijkt te verdwijnen. De muzikale chemie tussen Chris Thile en Sean en zus Sara Watkins is er één die je zo weinig hoort en die je steeds weer volledig overrompelt. Elk album van dit drietal is tot nu toe volledig raak en Celebrants momenteel zelfs nog wat meer. Geweldig album.