Nog niet zo heel lang geleden betekende Lowlands het einde van de zomer, maar het op Vlieland gehouden Into The Great Wide Open heeft die positie al vele jaren glansrijk overgenomen. Dat heeft er zeker ook mee te maken dat de nazomers tegenwoordig vanaf eind augustus hun weg vinden en dan juist ITGWO plaatsvindt. Na een qua weer toch wel erg tegenvallende zomer was er exact in het weekend van ITGWO alleen maar zon en was de temperatuur precies goed (niet té warm). Ideaal festivalweer.

Naast alle muziek die ITGWO te bieden heeft is er ook altijd de natuurlijk de natuur om je nog meer het gevoel van weekend weg te geven. Wat met zonnig weer ook altijd een lange strandwandeling of een duik in de zee tot de mogelijkheden geeft. Of op wandelroutes kunst gaan kijken of in een strandtent even een koud biertje gaan drinken. Er is tussen alle concerten door meer dan genoeg tijd voor en hoeveel muziek kan iemand vier dagen lang aan?

Er waren weer meer dan genoeg hoogtepunten om te benoemen en we doen dat maar even in drie fasen dit jaar. Het absolute hoogtepunt zagen wij in het optreden van Lander en Adriaan op de Open Plek in het bos, waar het tweetal zich midden op het veld tussen het publiek had opgesteld en een super dynamische set speelde. Maar hoe mooi was bijvoorbeeld ook het optreden van Buck Meek met zijn band op de vroege zondagochtend op diezelfde plek.

Zijn laatste soloalbum Haunted Mountain was al een ware prachtplaat met veel bezielend mooie songs. Live kwamen als die nieuwe song nog mooier over. Erg goede muzikanten had hij ook om zich heen die ook nog eens fraaie samenzang aanleverden op zijn soms wat dunne stemgeluid. Een band die klinkt en eruit ziet alsof ze elke dag in de schuur in hun boerderij ergens op het platteland in Amerika muziek met elkaar maken.Het is muziek zonder concessies met persoonlijke teksten, vaak over de liefde, die een warm jaren zeventig gevoel uitstraalt en eerder country dan countryrock of alt country genoemd kan worden. Het publiek, groots toegestroomd, geniet met volle teugen en Mek speelt een erg sterke set.

Fijn trouwens ook dat de VPRO opnamen maakt op locatie. Het dorp uitkomend na de lunch stond Meek met zijn band klaar om daar voor tv/radio nog een korte set te spelen tegen het beeld van de Waddenzee. Natuurlijk wilde ik die ook meepakken. Het klonk allemaal al net zo goed.

Perfect aansluitend op Meek speelde vervolgens op het grote podium The Delines. De terecht veel geprezen band, die zo subtiel alt country aan rhythm and blues en soul verbindt, speelde een prachtig concert met een setlist die een dwarsdoorsnee van hun albums was. Opvallend hoe de band alweer een stuk beter klonk dan op Crossing Border waar we ze de laatste keer zagen spelen. Het is een mooie muzikale eenheid die gitarist en songschrijver Willy Vlautin en zangeres Amy Boone met The Delines bij elkaar hebben gekregen. Met drummer Sean Oldham (Vlautins oude bandmaatje uit Richmond Fontaine), bassist Freddy Trujillo en toetsenman/trompettist Cory Gray vormen ze een prima band en met het steeds weer geweldige geluid bij alle concerten op Into The Great Wide Open en vol in de zon, was het een feest te luisteren naar de band met die heerlijk lome melancholieke en soulful songs.

Over heel goede songs gesproken, was daar trouwens op de zaterdagochtend ook Gaz Coombes met zijn band. De zanger/gitarist en songschrijver die vrijwel iedereen nog kent uit zijn glansrijke periode bij Supergrass maar ondertussen op eigen kracht ook alweer vier albums uit heeft. Hij speelde een set songs die vooral afkomstig waren van zijn laatste (vanwege slechte promo veel te weinig besproken) album Turn the Car Around en het had een fantastische set tot gevolg. Een grote band met een dito geluid haalde steeds weer het optimale uit elke song en Coombes zelf was erg goed bij stem en erg blij met de reacties van het publiek. Mooi zo’n concert waar je vervolgens gelijk weer het album wilt gaan luisteren omdat je zo overrompeld bent door de kwaliteit van de songs.