×

Concert

08 november 2022

Feest in het Korso theater op Crossing Border Festival

Geschreven door: Jeroen van der Vring

De zaterdagavond van de dertigste editie van het Crossing Border Festival trapte af met Gino-Cochise, een Amsterdamse eigenzinnige nieuwe ster aan het firmament. Met zijn debuut LBMIII op zak strooit hij een schaars gevulde zaal onconventioneel zand in de ogen. Cochise zet zijn publiek voortdurend op het verkeerde been en zowel muzikaal als qua voorkomen is hij een prettige dissonant als tegenwicht tegen veel muzikale braafheid.

Gino-Cochise heeft zich met shows en gastoptredens op Glastonbury en op het North Sea Jazz in 2021 inmiddels al enigszins bewezen. De ongrijpbare muziek die hij samen met zijn begeleiders de Djago Band, vernoemd naar mans eigen label, voorschotelde was met recht de perfecte aftrap van de avond. Gino-Cochise huldigt het adagium dat muziek er in hoofdzaak is voor meditatie en als medicijn. Iets dat door The Delines ook zo zal worden beleefd maar dan geheel over een traditionele leest geschoeid. De Amerikanen maken soulvolle alt-country die tekstueel een literair randje meekrijgt door de door schrijver en songsmit Willy Vlautin.

The Delines behoorde zowel in 2015 als in 2019 tot de hoogtepunten van TakeRoot en was al meer dan eens terug te vinden op het affiche van het Haagse Crossing Border. Hun voorlaatste album The Imperial werd door de Volkskrant omschreven als “een literair muziekpareltje”. Inmiddels is er met The Sea Drift nieuw materiaal waar de band mee op tour is. The Delines is een band die je iedereen gunt maar ook het liefst voor jezelf zou willen houden. Muziek zonder opsmuk die een tapijtje voor toehoorders neerlegt waarop een ontspannen mix van countrysoul wordt geserveerd. De verhalende teksten van gitarist Willy Vlautin en de doorleefde stem van zangeres Amy Boone trekken je bijna letterlijk de mini-verhaaltjes die vragen om gehoord te worden en waar de muziek bijna ondergeschikt is aan de verhaallijn.

De 41-jarige Amerikaanse Marissa Nadler heeft inmiddels al elf albums op haar naam staan maar kon slechts weinig tegenwicht bieden aan haar eigen muzikale onzekerheid. Haar prachtige betoverende stem die haar ook een samenwerking met John Cale opleverde bleef danwel overeind maar het effect op het publiek dat slechts in geringe mate bleef staan, bleef uit. Dit is betreurenswaardig te noemen omdat haar album The Path of the Clouds een zangeres in vorm laat horen die zonder meer kan wedijveren met de etherische klanken van Agnes Obel en Angel Olsen.

Dat het Haagse Korzo theater op Crossing Border te klein bleek om het gebodene te huisvesten bleek uit de hinderlijke lange rijen die vaak ontstonden richting de zalen in de nok van het pand. Voor een bezoekje aan de The Attic of The Hideout moest de liefhebber van literatuur of muziek vroeg in de rij gaan staan en dus onnodig dingen missen. Dat het beste maar al te vaak tot het laatste dient te worden bewaard bleek maar is eens te meer tijdens het werkelijke fenomenale optreden van kunstenaar, kunstschilder en kunstpedagoog Lonnie Bradley Holley en zijn begeleidingsband Mourning {A} BLKstar.

De 72-jarige in Birmingham, Alabama geboren Holley nam ons in een kleine anderhalf uur mee op een spirituele reis waar slechts een handvol nummers ten gehore werden gebracht. Het geheel vormde een spirituele trip waar het zeer enthousiaste publiek mee werd gezogen in de tranceachtige mantra’s die Holley met de zaal deelde. Improvisaties en perfect samenspel tussen zijn zevenkoppige band aangevuld met drie fantastische achtergrondvocalisten.

Tussen de nummers door nam hij iet wat gas terug om korte dingen met publiek te delen. Alles wat Holley het publiek gaf zowel muzikaal als tekstueel stond bol van de hoop en spiritualiteit die door zijn bezielende voordracht gretig aftrek vond. “I Am too Young to Start a Band too Old to be a Saint”, hiermee zijn eigen leven als kunstenaar en muzikant op een intelligente manier relativerend. Abstractie is zijn handelsmerk en kunst maken zijn levensader. Het is te hopen dat Lonnie Holley dit nog lang blijft doen.