Drums, bas en gitaar openen de viering van Hoogriet in Haarlem. Drie instrumenten… Dat is karig na vele concertloze maanden. De Kift plaagt haar publiek. Een publiek dat noodgedwongen zit. En dan vanuit het niets verschijnt de uitgelaten rest van de band in het gangpad van de grote zaal van het Patronaat. We zijn compleet. Laat het feest beginnen.

‘De vorige keer stonden we voor dertig man’, aldus de bandleden. ‘We zijn onze laatste cd nog steeds aan het presenteren. Toen we die opnamen, waren we nog jong’. Hoogriet is alweer van voorjaar 2020, maar De Kift kan dat fijne album nu pas uitgebreid komen brengen. Natuurlijk, de band zit nooit echt stil en was de afgelopen jaren zelfs opvallend actief: er was de expo Orenmens, de documentaire Water wieg me en de afgelopen zomer was er de ludieke boottoer door West-Nederland. Maar een volwaardig concert, een viering van weer een nieuw Kift-album, was alweer wat jaren geleden. Dan hebben we het over de tijd van het album Bal.

Tussen negen en tien speelt De Kift met heel veel plezier vrijwel alle nummers van Hoogriet. En dat is een traktatie. Ook nu blijkt dat het materiaal wat toegankelijker is dan voorgaand werk, zonder dat die typische Kift-dwarsheid en die bonkige romantiek wordt losgelaten. Mooi, die cadans van Donauboot en dat plagende koortje (‘Baviáááán!’) en het opzwepende Vla, waarvan de woorden komen van de Irakese schrijver Rodaan Al Galidi. De Kift heeft nog steeds een scherp oog voor goede, oorspronkelijke teksten. Het traag voortschrijdende Hoogriet is weer van een geheel andere orde: langzaam schuift de kano naar zee. De accordeon en tom geven een plechtstatige sfeer.

Op het podium geen viool, decor of tekeningen van Wim ter Weele vanavond, maar de energie en creativiteit is als vanouds. Kolken laat, net als een aantal andere stukken van Hoogriet, steeldrum horen om vervolgens indrukwekkend aan te zwellen tot een storm van noise van bas, gitaar en zang. Het verstilde Lievelingsboom, verteld door saxofoniste Roos Janssens en Ferry Heijne, combineert klassieke (Satie) sferen met prachtige donkere teksten waarin bomen, mensen en de dood met elkaar verweven raken.

Zo komt de dynamiek en aantrekkingskracht van Hoogriet live helemaal uit de verf. Door op eigen wijze postpunk-, ska-, wals-, film- en popelementen toe te voegen aan de mix van fanfare, folkore en wereldmuziek heeft De Kift weer een prachtige nieuwe set bij elkaar gecomponeerd. Een set die wellicht net even toegankelijker is voor minder ingewijden. Een set met zowel dansbare als ontregelende nummers, met momenten van indringende verstilling en kameraadschappelijke euforie.

Na een klein uur neemt Ferry Heijne tot hilariteit nog één keer de ‘anderhalvemetertrompet’ ter hand. Feest van het hondsvot is na een klein uur, net als op de plaat, een rijke song, inclusief een hoofdrol voor ukelele. Live wint de song enorm aan levendigheid. Op het einde is het ingetogen, spannende Engelenkoor (‘De duivel loert op mij…. Hij is altijd naar mij op zoek… Hij houdt me in de gaten, vanaf de bodem van mijn glas…’) weer zo’n onontkoombare sfeerverzetter die die concert zo breed én diep maakt.

Hierna serveert De Kift nog een ‘gulle greep uit het bloemrijke oeuvre’ en heft de band collectief pijpjes bier. Meezinger Witte Haring van Bidonville komt voorbij, net als Rolfie van Vlaskoorts en natuurlijk Nauwe mijter maar ook Nana: ‘Bedrink je… Aan bier, of muziek of poëzie? Net wat je wilt, maar bedrink je’. Vanavond bedrinken we ons aan natuurlijk aan die parels uit het verleden, maar vooral ook aan Hoogriet, een album dat met een flinke vertraging nu eindelijk in heel het land mag stralen.