Fijne gast die Cory Hanson. Doodleuk verkondigen dat je met een solotournee de wereld rond gaat en dan met zo’n sterrenbezetting als Slowhand het podium betreden. Niks solo aan. De Wand voorman weet verrekte goed waar hij mee bezig is, die verschijnt echt niet met een mindere bandsamenstelling in de klein zaal in het Nijmeegse Merleyn. Sterker nog, tussen de nummers door daagt zijn broer Casey Hanson hem solerend uit om hem te overtreffen, een uitdaging die Cory Hanson zeker niet uit de weg gaat. Er volgt een vriendschappelijk kemphanengevecht, waarna de zanger al snel de conclusie trekt dat hij gewonnen heeft. En toch doet hij daarmee zijn broer tekort. De gespierde bloedbroeder-rivalen doen amper voor elkaar onder, en voelen elkaar feilloos aan. Een zichtbare familie-erfenis, van kinds af aan elkaar overtroeven en overtreffen, zo kan het dus ook Noel en Liam Gallagher, daar hoeft de plaatselijke voetbalclub de Champions League niet voor te winnen. De twee Hanson broers gunnen elkaar het speelgeluk en delen probleemloos samen het podium.

Heerlijk, het voelt dus goed vanavond, heel goed zelfs. De aandacht gaat volledig naar de nieuwe Western Cum plaat uit. Met trots vertelt een oprechte Cory Hanson dat hij het fijn vindt om vanavond in Nijmegen op te treden. Natuurlijk zal hij dit soort praatjes bij elke stad opnieuw verkondigen, dat hoort er ook bij, zo blijft de binding met het publiek intact. Toch is het een echte vakman, een stralend goedlachs middelpunt die zijn gitaar amper bedwingt, de luidsprekers beklimt, op zijn knieën bijna smekend doorspeelt en continu dat contact met Casey Hanson behoudt. Een rasartiest, een goed gehumeurde vriendelijke patser, die de complexe gitaarakkoorden van het laatste album tot in perfectie ingestudeerd heeft en die energie ook live overbrengt. Energie is toch wel het codewoord van de avond, de muzikant werkt zich in al snel volledig in het zweet en haalt zoveel capriolen uit dat hij zichzelf afvraagt of het bloed de doorstroming naar de hersenen nog wel kan bereiken.

Ondanks dat het zo normaal mogelijk overkomt heeft Cory Hanson niet de meeste marathon-uren met zijn broer gemaakt. Ja, misschien wel thuis op de zolderkamer of in de oefenschuur, maar zijn meest trouwe kameraad op het podium is wel degelijk de zeer geroutineerde drummer en Wand maatje Evan Backer. Normaal volgt de drummer de bassist, hier moet hij de twee broers bijhouden en aanvullen. Ook een oerkracht dus, welke zich zeker voor geen moment achter het drumstel verveelt. Het ziet er allemaal zo eenvoudig uit, maar het is echter geraffineerd hogeschoolwerk. De zichtbaar genietende New Yorkse bassist Hazel Rigby staat wat schuchter op de achtergrond opgesteld. Mooi om tussen dat potige mannengeweld een nuchtere stabiliteit te ervaren. Waarschijnlijk coördineert ze stilletjes die rock and roll houding van het haar respecterende overige drietal, want rocken dat doet het elke spelende werkseconde. Het lukt Cory Hanson niet goed om de rust tussen de nummers zinvol met amusante praatjes te vullen. Daarvoor is hij net te geconcentreerd bezig, al komt hij op dat opzicht later op de avond ook meer los. Daarvoor is hij dan ook niet in Merleyn, er zit al genoeg morbide humor in de nummers verweven, men komt hier vooral om die smerige grandioze uitgewerkte gitaaruithalen te horen, het handelsmerk van de voortreffelijk spelende gitarist.

Ik kan hier de tijd wel volschrijven over hoe geniaal de overgangen bij de Persuasion Architecture punkthrash in elkaar steken, hoe grappig de onverwachte Ghostship piraten countryballad woordvindingrijkheid is en hoe ze tien minuten lang het psychedelische Driving Through Heaven uitbouwen. Dat kan, maar dan val ik in herhaling omdat ik daar bij de Western Cum review al uitgebreid aandacht aan besteed heb. En toch moet ik het ook deze keer niet vergeten om dit duidelijk te benoemen, de plaat verdient het namelijk wel. Zonder Western Cum geen tournee, geen inkomen en geen nieuwe zieltjes winnen. Al denk ik dat het merendeel van het aanwezige volk zich weldegelijk in Cory Hanson verdiept heeft, en in ieder geval al langer met zijn bandwerk bekend zijn. Dan is het uiteraard de vraag of er nog een toegift volgt. Er wordt namelijk duidelijk door de zanger aangegeven dat hij hier is om de Western Cum songs te promoten en dit achttal nummers komt dan ook volledig voorbij. Na een korte pauze, wat amper een pauze te noemen is, slaan ze nog eenmaal terug om het Pale Horse Rider titelstuk van de vorige plaat te spelen.

Western Cum ligt net twee maanden in de winkel, maar het gezelschap heeft daarna niet stil gezeten. Met een onbekende, nog niet eerder uitgebrachte punkrocksong sluit Cory Hanson de avond af. Punkrocksong? Jazeker, het blijft een veelzijdige onvoorspelbare artiest, waarbij je van alles kan verwachten. Zelfs na een uur lang intensief spelen is Cory Hanson nog lang niet leeg, moe en kapot. Natuurlijk geeft hij zich volledig, maar hij blijft tot die laatste minuut in topvorm, zonder ergens te vervlakken. Topvorm dus, op een topavond. Bijzonder dat een hyperactieve Cory Hanson zich voor de volledige honderd procent geeft en vervolgens na afloop doodleuk zonder enige pauze handtekeningen uitdeelt en platen signeert. Alles voor het kaarten kopende publiek, geen minachtende arrogantie, maar gemeende affectie en attentie. Daar ligt de kracht van Cory Hanson, die opeisende aandacht vasthouden zonder zich arrogant op te stellen, gewoon pur sang, vanuit zijn intuïtie.