Wand is geen doorsnee rockband, dus verwacht bij het Cory Hanson solowerk ook geen doodgewone singer-songwriter albums. Zijn bijzondere licht dromerige stemgeluid past perfect bij zijn gedetailleerde momentvertellingen waarin veelal een lugubere twist verborgen zit. Met zijn orkestrale illustratieve The Unborn Capitalist from Limbo debuut zet hij zichzelf in 2016 zonder zijn bandmaatjes op de kaart. De intieme psychedelische folkcountry van opvolger Pale Horse Rider, waarmee hij fraaie muzikale schetstekeningen van zijn omgeving in tracks omzet, is maar een steenworp van deze plaat verwijdert.

Western Cum is luider, rockt meer en is de missing link tussen het epische uitgerekte voorwerk van Wand en de parallel lopende solocarrière van deze veelzijdige muzikant. Corey Hanson staat er niet alleen voor, het is onterecht om een paar begeleidende muzikanten onvermeld te laten. De explosieve doelgerichte Wand drummer Evan Backer schuift ook nu weer aan en broerlief Casey Hanson bewijst dat hij een verdienstelijke gitarist is. Live wordt dit drietal door de oorspronkelijk uit New York afkomstige bassist Hazel Rigby aangevuld. Een steady strakke bezetting dus. Ondanks de Western Cum titel en de vlieg op de albumhoes die een gigantische spermacel probeert te bevruchten is er niks erotisch, niks geils aan de Western Cum plaat te ontdekken. Tenzij je opgewonden raakt van de vele lancerende solo’s en genrewisselingen, dat kan natuurlijk ook. Natuurlijk is de Western Cum titel tevens een verwijzing naar het stoere rocksterrenwereldje, waar muzikanten vanuit hun geslachtsdeel denken en een overdaad een groupies zich opdringen.

Het melodieuze Wings powerpop sensatie trapt stevig af, waarbij hij probleemloos naar het in de jaren tachtig populaire neo-psychedelica Paisley Underground geluid overschakelt en vervolgens in scheurende grungerock eindigt. Vergeet niet dat de tevens uit California afkomstige muzikant met plaatselijke grootheden als The Dream Syndicate en Green on Red is opgegroeid, welke invloed overduidelijk hun stempel op Western Cum drukken. Een heftig om vergeving vragende murder ballad, gezien door de ogen van het kind van een slachtoffer, die al tien jaar lang probeert om een bestaan zonder zijn vader op te bouwen. Bijzonder hoe hij dit losgeslagen slopende roadmovie beeld romantiseert en juist die moordenaar op de voorgrond plaatst. Maar Cory Hanson is dan ook een bijzondere artiest, die met zijn gedachtegang hier het goede uit het kwade haalt, een inlevingsvermogen waarmee hij zich van overige tekstschrijvers distantieert.

Het komische country rockende Housefly gaat tekstueel dan wel over een moeilijk te vangen vlieg welke de zanger met zijn gevlieg, gezoem en irritante gekriebel lastig valt. Met een beetje inlevende diepgang geeft dit de positie van Corey Hanson weer. Een neurotische opvliegende man, die conservatief gekluisterd aan zijn huiselijke houvast het vertikt om zijn geboortegrond te verlaten. Lastige opstartproblemen van een overspannen versnellingsbak schakelen probleemloos bij het eigenwijze bizarre Persuasion Architecture punkthrash geweld in mijmerende country landschap bezichtigingen over. Een oorsmeer verwijderende krachtexplosie en een gedurfde poging om je geliefde song bruut te verkrachten. De erfenis van jarenlang het gestoorde avontuurlijke uiterste van Wand opzoeken, al zou de gekte van een track als Persuasion Architecture daar tevens een buitenbeentje vormen. Een decadente voorspelling van een vernietigend toekomstbeeld met de berustende stilte als serene eindbestemming. De lyrics voelen echter als een later uitgewerkte Wand track aan, en misschien is dit ook daadwerkelijk het geval.

De Horsebait Sabotage seventies glamrock uit zich als een aan hoogheidswaan leidende maniak die genietend voor de onmogelijke taak staat om de mensheid te ontregelen, te ontwrichten. Het is Evan Backer die op de achtergrond de ritmische hartslag van het euforische ziekelijke hoofdpersonage flink opdrijft. Het is een triest beangstigend gegeven dat er in de wereld getrainde types rondlopen die dit soort opdrachten serieus uitvoeren. Het is hoe dan ook onduidelijk of Corey Hanson dit gegeven met een korreltje zout moet nemen, of dat de gepeperde uitspraken met de nodige ernst bedoeld zijn. De klassieke stereotype Ghostship countryballad verheerlijkt het leven van een drugssmokkelaar. Net als bij Wings en Horsebait Sabotage toont Corey Hanson hier zijn liefde voor het kansloze zelfkantuitschot, volksvertellingen over sociaal gestoorde psychopaten, ondergebracht in een rariteitenkabinet.

De Dr Jekyll and Mr Hyde Twins track brengt een schizofrene aan meerdere persoonlijkheden leidende individu bijeen en normaliseert deze identiteitsstoornis. Het is allemaal voorwerk welke uiteindelijk in het zwaar hallucinerende tien minuten durende slepende Driving Through Heaven gitaar postrock magnum opus samenkomt. Dichter bij het Wand geluid benadert hij Western Cum nergens, sterker nog, Driving Through Heaven zou zeker niet op de Wand liveregistratie Spiders in the Rain misstaan. Een perfecte freakende afsluiter van de plaat, al bewaart Corey Hanson die positie voor het meer aardse Motion Sickness, waar de sterk solerende muzikant helemaal los gaat. Kaal akoestisch bouwt hij improviserend de song laag na laag op, waarna het distortion pedaal de overige arbeid verricht. Door Western Cum worden ook de Wand nummers tastbaar en begrijpelijk, hij laat het ingetogen voorwerk van zijn eerste twee soloplaten los om het geheel harmonisch samen te laten smelten.