Op dinsdag 7 mei 2024 overleed de Amerikaanse studio engineer en rockmuzikant Steve Albini op eenenzestigjarige leeftijd aan een hartaanval. De eigenaar van de Electrical Audio opnamestudio in Chicago zal bij het grote publiek vooral bekendheid hebben vanwege het geluid van Nirvana’s In Utero en de vroegste albums van PJ Harvey. Maar toonaangevende folk albums van Joanna Newsom en Songs Ohia stonden ook op zijn naam.

De kale, rauwe manier van opnemen was bij menig rockalbum vooral te herkennen aan onbesuisd harde drums en een basgitaar als een betonmolen. Waar de vocalen dikwijls een beetje achter de muur van lawaai schuilgingen. Zijn eigen noiserock bands Big Black, Rapeman en Shellac (hun nieuwe album To All Trains komt 17 mei uit op het Touch and Go platenlabel) werden slechts gesmaakt door een beperkt, maar erg loyaal publiek. Hier werden de al genoemde productietechnieken gekoppeld aan messcherpe cirkelzaag gitaren en vooral zijn onnavolgbaar humoristische, maar intense voordracht.

Een ‘best of’ lijstje van zijn werk als engineer maken is gezien de gigantische omvang onbegonnen werk. Maar het is wel een goed moment om een aantal onbeminde pareltjes vanonder het stof te halen:

Scrawl – Velvet Hammer, 1993
Het uit Ohio komende trio Scrawl kun je een beetje zien als het naar folk en slowcore neigende zusje van The Breeders. Maar het geluid klinkt hier zowel gruizig als duidelijk en open. Een goede benchmark voor hoe een Albini-geluid klinkt.

Silverfish – Fat Axl, 1990
De Britten van Silverfish hadden wederom een vleugje noiserock, waarbij die dikke Albini trekjes weer heerlijk doorsijpelen. Maar blues en psychedelica geven een heerlijke eigen twist.

Uzeda – Quocumque jeceris stabit, 2019
Het Italiaanse gezelschap Uzeda is onder de noiserock liefhebbers wel een begrip. Toch lijkt het algemene publiek er een beetje overheen te kijken. De typische Albini-elementen zijn weer aanwezig en muzikaal klinkt het dikwijls als diens band Shellac. Toch klinken ze dromeriger en zeer getormenteerd door de intense vocalen van Giovanna Cacciola.

 

Foto door: Ben Stas