In oktober 2019 speelde New Order voor het eerst in bijna 35 jaar weer eens in Nederland, in AFAS Live. De band keert deze keer na vier jaar ‘alweer’ terug, zij het dat het nu de Ziggo Dome is waar de invloedrijke band uit Manchester aantreedt.

New Order maakte natuurlijk vooral naam in de jaren tachtig. De band speelde toen veel live, zij het in veel kleinere zalen. Aangezien het viertal flink experimenteerde met nieuwe, soms nog wankele apparatuur en met Bernard Sumner een frontman had die noodgedwongen en met frisse tegenzin achter de microfoon stond, was er regelmatig sprake van wisselvallige, soms haperende concerten die vaak ook nogal kort waren. Het sterke songmateriaal van de band hield de belangstelling van de fans echter altijd brandend.

Inmiddels speelt New Order, dat natuurlijk aardig op leeftijd is inmiddels, minder vaak, maar gaat het wel om grote zalen. Die omslag van zoekende, in zichzelf gekeerde, maar prikkelende band naar een meer gestroomlijnde en minder onvoorspelbare live-act vond vooral plaats in de jaren dat New Order Nederland niet aandeed. Het optreden in 2019 zal voor eenieder die de band na 1985 niet meer live had gezien een flinke overgang zijn geweest. Sowieso omdat bassist Peter Hook er toen niet meer bij was.

Het concert van vanavond is in het kader van een compacte Europese tour van zeven concerten, die de band naar Denemarken bracht en hierna nog brengt naar Frankrijk, Ierland en het Verenigd Koninkrijk. De oude kern Bernard Sumner, Gillian Gilbert en Stephen Morris wordt al jaren trouw terzijde gestaan door Tom Chapman op bas en Phil Cunningham op gitaar. Openen met Crystal en Regret is natuurlijk een luxe en valt altijd goed, zij het dat het geluid nogal hard is. Gelukkig wordt dat gaandeweg de avond minder, alhoewel de band wat steviger blijft klinken dan vier jaar geleden.

Sumner kijkt tevreden de goed gevulde zaal in en is blij dat buiten het weer eindelijk wat beter is geworden: ‘Here it rains more than in Manchester. Well… maybe not’. Oude tracks uit de ‘gouden jaren’ als Ceremony, Temptation, Age of Consent, Sub-culture, Bizarre Love Triangle (mooi overlopend in Vanishing Point) en Your Silent Face doen de zaal natuurlijk gloeien. Laatstgenoemde gaat gepaard met een clip die de namen van de bandleden laat voorbijtrekken, alsof je naar een title sequence van een film of serie kijkt. En Blue Monday is volgens Sumner nog steeds ‘fun to play after all these years’. Het is natuurlijk een stone cold classic maar wellicht ook stiekem een ‘moetje’, vergelijkbaar met Underworlds Born Slippy of A Forest van The Cure.

Recente tracks als Plastic en Be A Rebel laten eens te meer de voorliefde van de band voor clubhouse horen. Zo houdt New Order het breed qua sound. Hoewel de band vooral piekte in het eerste decennium van zijn bestaan en na 1993 met drie albums verre van productief is geweest qua releases, valt er nog wel het een en ander te halen uit die latere jaren natuurlijk. Zo komt voor het eerst in lange tijd Close Range, van het album Get Ready (2001) voorbij en zal het pakkende maar verder niet zo verheffende Shake It Up, van het ‘verzamel/rest-album’ Lost Sirens voor velen voor het eerst te horen zijn.

In de nieuwe eeuw draagt New Order de erfenis van Joy Division meer en meer uit tijdens concerten. Hoewel de originele versies van de songs monumentaal en uniek zijn, is het New Orders goed recht om hun respectabele verleden mee te nemen het podium op. Het zorgt ook vanavond weer voor een extra lading, al komt dat voor een flink deel ook door de vertoonde beelden die de klok terugzetten naar het zwartwit-tijdperk. Tijdens de set valt een (te) stevige versie van Isolation nog wat tussen wal en schip, de toegift met Decades, Transmision en Love Will Tear Us Apart is als een kort op zichzelf staand concert en vormt toch een waardig slot.

Net als tijdgenoten The Cure is New Order vooral een touring band geworden, met ‘slechts’ drie albums onder de arm in deze eeuw. Fans wereldwijd worden mooi bediend en de kans op negatieve verrassingen is altijd gering – al zal een band als The Cure live altijd beter weten te klinken dan New Order. Zo bont als andere toerende eigthies iconen als The Sisters of Mercy maakt New Order het bovendien ook niet: het laatste Sisters album stamt uit 1990 (!). Er zit dus zeker nog een scheppende kracht in New Order. Hopelijk leidt dit toch weer tot een geïnspireerd nieuw album en, mocht de energie er nog zijn, daarna een opgefriste setlist voor de volgende en wellicht laatste internationale concertjaren.