Natuurlijk moet je het nooit doen, ik weet het. Maar omdat het concert van Beth Gibbons en haar geweldige band afgelopen woensdagavond in het Utrechtse TivoliVredenburg zo imponerend en ontroerend was, wilde ik haar gewoon zo snel mogelijk weer zien. Voor interviews in Manchester en Leeds en het concert van Richard Hawley in Hammersmith Apollo op zaterdag toch al in Londen, besloot ik nog een extra dag te blijven en te proberen om haar, al net zo snel uitverkochte, concert in de fameuze Barbican mee te gaan maken. Vraag me niet hoe, maar het lukte … en het concert greep mij net zo hard aan als dat in Utrecht een paar dagen ervoor.

De Barbican was dan ook de ideale plek om het concert nog een keer te zien. Het geluid is er immer fantastisch en vrijwel overal heb je uitstekend zicht op alles wat er op het podium gebeurt. Gibbons en haar groep met muzikanten speelden, net als woensdag, haar net verschenen eerste soloalbum Lives Outgrown vrijwel volledig, in een net iets andere volgorde als de plaat. Met twee tracks van Rustin Man daar in vervlochten.

Het is een verbluffende set songs, onevenaarbaar avontuurlijk, spannend en intrigerend. En net als de woensdag ervoor zingt Gibbons elke track emotioneel naar grote hoogten en snapt elke muzikant volledig wat elke song nodig heeft. En waar de plaat al een ongelooflijke gelaagdheid heeft, pakken de muzikanten live nog extra door. En de songs groeien terwijl ze die spelen met elke avond nog verder door. Dat krijg je nou eenmaal met een groep muzikanten die hun instrumenten optimaal beheersen en alle liefde voor de songs van Gibbons voelen.

Lives Outgrown is een meesterwerk en alle songs klinken even spannend als raak. Vanavond is het vanaf de eerste tonen Tell Me Who You Are Today weer volledig opgaan in het muzikale raamwerk dat Gibbons en oud-Talk Talk drummer Lee Harris met het album uitzetten. Met briljante songs als Floating on a Moment (hoe waanzinnig die gitaarlijn uitbouwend naar het refrein), Lost Changes, Oceans, For Sale en het opzwepende Beyond the Sun wordt wederom een weergaloos goede en ontroerend mooie set neergezet.

En als bij prachtsetafsluiter Whispering Love al alle tranen opgewekt lijken te zijn is daar in de toegift dan weer de mooiste versie die ik ooit van Portisheads Roads hoorde. Kaal, met heel lichte percussie, opgezet met die zo magistrale baslijn door Tom Herbert opgezet, na die zo uit duizenden herkenbare toetsenpartij. Gibbons zingt de song naar hemelse hoogten met haar zo melancholieke troostsrijke stem. Met Reaching Out zet de band vervolgens voor een laatste keer nog even opzwepend aan en dan is het weer gedaan.

Beth Gibbons en haar band in The Barbican in Londen was al net zo weergaloos en ontroerend als dat ze in Utrecht te zien en horen waren. En terugkerend naar mijn eerste woorden: om iets wat zo hard binnenkomt zo snel nog een keer te gaan zien loopt meestal op een teleurstelling uit. Vanavond was daar in geheel geen sprake van. Helemaal niet zelfs. Lives Outgrown is een onbetwist meesterwerk en deze reeks van concerten brengen het allerbeste en meest emotionele wat livemuziek te bieden heeft.