Zal het werken? Hoe gaat het werken? Wie zal het doen… zullen ze er klaar voor zijn? Misschien is het het makkelijkst om te theoretiseren, om je van tevoren af te vragen of een grootschalig concert met een volledig studio-orkest dat een “re-creatie” doet van een album van een artiest die nog leeft en nog steeds optreedt eigenlijk wel zin heeft.

Het antwoord: de pure energie en de kwaliteit van de mensen achter deze onderneming – en dat waren er veel – maakten deze Prom zeer de moeite waard.

Misschien was de overweldigende indruk van deze avond er een van de inventiviteit, de kwaliteit, het pure bereik van deze muziek en hoe goed het is. Er leek op geen enkel moment een probleem te zijn om het publiek te boeien, te stimuleren en te verlevendigen. Het cumulatieve effect was dat tegen de tijd dat het laatste geplande nummer (Don’t You Worry ‘Bout a Thing) en de eerste van de twee toegiften (Superstition) kwamen, het voelde alsof we iets zeer speciaals hadden meegemaakt.

Misschien zullen de geluidstechnici de voorkeur geven aan de radio-opname boven de live-ervaring, maar steeds weer waren er momenten waarop je gewoon de groove voelde, en ook de vertrouwdheid van bepaalde nummers die het hele publiek met zich meedragen. Nummers als Living For the City, Higher Ground en Don’t You Worry ‘Bout a Thing hebben een complete onweerstaanbaarheid ingebouwd. Het bleek dat de band ook een geheim wapen had. Stanley Randolph is al vele jaren een vaste drummer in de bands van Stevie Wonder, en zijn aanwezigheid en begrip van deze muziek voegden duidelijk authenticiteit en oomph toe. Het feit dat zoveel orkestleden, wanneer ze niet speelden, elke beat leken te beleven, leek de vibe van de hele gelegenheid samen te vatten.

Cory Henry (rechts) met Laura Mvula © Andy Paradise / BBC

De grootste verantwoordelijkheid lag misschien wel op de schouders van Cory Henry, ‘jazzorganist, pianist, gospelmuzikant, muziekproducer en voormalig lid van Snarky Puppy’. Hij was aanwezig op zo’n beetje elk nummer, maar zijn zang, zijn fantastische Moog/synth spel en zijn reactievermogen op alles wat er om hem heen gebeurde, namen alle twijfel weg. En hem een laatste solo toegift geven met piano, een gospelachtige If it’s Magic was een mooie touch: het bracht hem voor het eerst echt in contact met het publiek op zijn eigen voorwaarden.

Shelea, Lianne La Havas, Laura Mvula & Cory Henry © Andy Paradise / BBC

Van de zangers was ik vooral onder de indruk van de passie en het geloof dat Laura Mvula ons gaf. En door de bovenmenselijke sostenuto en podiumprésence van Shelea. Onder de arrangeurs – volledige lijst hieronder – bevinden zich klinkende namen als Tom Richards en Callum Au. En er waren grote en belangrijke rollen voor Gareth Lockrane en Ross Stanley. Graeme Blevins was de baas met een stormachtige altsaxsolo die helemaal aan het eind van de avond over de hele band zweefde. Ja, het moet gezegd worden: er is een overvloed aan kwaliteit in deze onderneming,

Dat de Proms dit programma – gedomineerd door de negen songs van Stevie Wonder’s Innervisions – op een punt in het seizoen plaatsten waar het onmiddellijk werd voorafgegaan door Mozart’s laatste symfonie en gevolgd door Schumann’s enige opera, is duidelijk bedoeld om veronderstellingen over de waarde van deze muziek in vraag te stellen. Het was ook het juiste om te doen.

Shelea, Cory Henry, Lianne La Havas, Laura Mvula & Jules Buckley © Andy Paradise / BBC

*Het verslag van BBC Prom 48 verscheen 22 augustus op LondonJazz News en is voor Written in Music vertaald.

Foto’s: BBC / Andy Paradise