“Al het water heeft een perfect geheugen en probeert voor altijd terug te keren naar waar het was.” – Toni Morrison.

Nog eentje dat alhier nobel onbekend is gebleven, ook al had ze zichzelf in 2019 met haar Legacy! Legacy!-plaat nochtans al zeer goed op de muzikale kaart gezet: Jamila Woods uit Chicago. Een sociaal bewogen dichteres die van dan af fulltime als singer-songwriter aan de slag wilde. Die twee hoedanigheden voegt ze hier wonderwel samen in een album dat hoewel moeizaam tot stand kwam tijdens de lockdown. Een barre periode voor velen en vaak aanleiding geweest tot dieppersoonlijke reflectie. Het zoeken en niet zeker weten waar de weg loopt.

Zo ook bij Janila Woods die met haar album deze keer niet de diepte ingaat van haar zwarte rootsplaat (Legacy! Legacy!, waar ze elk nummer opdroeg aan een legendarische artiest van kleur), maar zich helemaal naar binnen keert en nu een weloverwogen indringend persoonlijk relaas vol symboliek en metaforen neerzet. Een reis vol geduld doorheen de verschillende stadia van haar leven, 34 is ze en ze onderneemt een trip naar haar eigen geheel van romantiek ontdane relatiecyclus, voor elke fase een song. Zo de bevallige single ‘Tiny Garden’ bijvoorbeeld, waar ze de romance typeert als die kleine dagelijks te onderhouden tuin, nooit als een ‘big production’ of voozien van ‘butterflies’ of ‘fireworks. Ook zij bezingt vanuit eigen ervaring de liefde, haar eigenste studie over wat ze er allemaal bij heeft verloren en gewonnen.

Vertrekken doet ze daarbij van het opbouwen van de relatie, met die aarzeling en spanning, de nieuwsgierigheid, het geliefd worden, het (zelf)vertrouwen, het zich staande houden, verzuring, breuk, tot alle mogelijke trieste ruïnes nadien (Wreckage Room), de rancunes, eenzaamheid en tenslotte: loslaten, dankbaarheid, wijsheid. Een heel individuele exploratie dus van het heel ragfijne netwerk aan emoties. Ze legt die vast in 13 songs en 4 intermezzo’s, met gespreksfragmenten van familie, vrienden en een kaartlezer (want geboeid is ze ook door tarot en astrologie).

Muzikaal staat Jamila Woods op Water Made Us voor afwisseling van zachte neo-soul, up-tempo, met een catchy funky flair, r&b, hiphop, droompop, spoken word en akoestische folk. Dit alles caprioleert zelfs binnen eenzelfde song, net als haar krachtig stemgebruik, al of niet vervormd. Een mix waaraan je hoe dan ook onmiddellijk verslingerd raakt. Geholpen bij dit alles werd ze door producer Chris McClenney, door rapper Saba (Practice), componist Peter CottonTale (Thermostat) en duendita (Tiny Garden).

Water is Janila Woods’ grote symbool. Naakt staat ze daar voor jou, zoals in haar grappige, kunstige video voor het zwoele Practice, terwijl ze met Water Made Us zichzelf doorheen haar woelige innerlijke wateren loodst. De making-of van de albumhoes alleen al illustreert het, een onderwater-foto waarmee een zwevende Jamila waterangst en zichzelf overwint en tegelijk op sublieme wijze haar reflectie-thema in beeld brengt. Met het loslaten van angst in plaats van die blind te gaan bestrijden komt de ontspanning vanzelf. Symbolisch trouwens ook voor het langdurige creatieproces van de plaat, overwinning van de angst voor de vele deadlines.
Water zuivert donkerte en onvolmaaktheden uit het bestaan, die humane boodschap is het die ze lijkt te willen meegeven, een mogelijk leitmotiv voor wie uitkijkt naar persoonlijke groei. Net als in het citaat van Toni Morrison helemaal hierboven kan een mens ondanks alle wisselvallige wegen die het leven inslaat intuïtief leren begrijpen hoe als een rivier terug te keren naar die voldoende staat van welbevinden.

Jamila Woods presenteert zich in Water Made Us als een creatieve zangeres met heel wat soul. In een harmonieus, gracieus en helder concept brengt ze hier haar kijk op wat voor haar voor ‘lovesong’ doorgaat. Ze verpakt het allemaal in een uitstekend, warm, hoopvol en opzwepend album.