Ane Brun, donker en licht in Nijmegen

Ane Brun. Haar naam danst al bijna over het papier als je die tikt of leest. Ane staat voor muziek op haar eigen manier, de in het Noorse Molde geboren zangeres die allang in Zweden woont, gaat haar eigen weg, gelukkig maar. Na Bloemendaal een dag eerder mocht Nijmegen op 3 augustus genieten van een optreden in de buitenlucht.

Haar muziek borrelt op in nu eens singer-songwriter klanken, dan weer eigenzinnige triphop- en dance-aanstekelijkheid, naast de vaak subtiele pop- en jazzklanken waarmee zij haar muziek weeft. Haar albums, van debuut Spending Time With Morgan, via onder andere It All Starts With One, When I’m Free, mooie en bijzondere verzamelaars als Rarities en Portrayals laten al horen hoe bijzonder haar muziek is, hoe bijzonder de covers die zij helemaal op haar eigen manier neerzet en live opnames als Live At Berwardhallen laten ook horen hoe goed zij live is. In 2020 bracht ze nog 2 prachtige albums uit, After The Great Storm en How Beauty Holds The Hands Of Sorrow, twee albums die bij elkaar hoorden en die misschien ook beide wel kanten van Ane laten horen, waar Nijmegen ook in mocht delen.

Op het podium verschenen om kwart over acht eerst Per Eklund, drummer par excellence met wie ze ook al op It All Starts With One samenwerkte. Per is niet alleen een zeer veelzijdige drummer, hij ontfermt zich ook over background vocals en draagt bij aan de klanktexturen bij een aantal intiemere nummers. Naast Per zagen we de zeer getalenteerde Marte Eberson die zeer zorgvuldig de toetsenpartijen verzorgde, de basklanken in de muziek tot leven bracht en die al evenzeer meewerkte aan de background vocals en hoe! Zagen we Ane alweer geruime tijd eerder in een grootse setting in de Oosterpoort bij Cross-Linx, in de intimiteit van het openluchttheater in Nijmegen, werd de intimiteit die de muziek van Ane die zij er bijna als vanzelf in legt, nog dichterbij gebracht.

Opener The Light From One heeft dat als compositie in zich. De manier waarop Per en Marte de begeleiding invulden, sloot er ook perfect op aan. Sfeervol en stemmig, een lichte galm op Ane’s stem, maar een heel mooie binnenkomer: Ane kwam ook op toen Per en Marte het nummer al speelden. Ja, hoe heerlijk was het om Ane hier al te horen zingen: “I need only one light, the light from one.” Fijne achtergrondzang meteen ook al.

These Days volgde daarna, ook al fijn gebracht en goh, hoe fraai wist Marte het klankbeeld neer te zetten. Subtiel door haar en door Per gespeeld, met accenten van brushes en natuurlijk, natuurlijk de stem van Ane. De fraaie partijen van Per, de teksten van Ane benadrukkend, niet de enige keer dat er een nummer over relaties ging, maar goh, hoe Ane emoties in haar stem legde én hoe ze ze liet klinken, je kreeg het idee dat ze de emoties die tot de teksten leidden, soms gewoon herbeleefde. Bij Ane gaat de muziek om beleving en dat maakte ook al snel dat je in de intimiteit van de avond zat.

To Let Myself Go is een klassieker uit het repertoire van Ane; ze schreef het in 2009, het stond ook gisteren na al die jaren nog als een huis. Heerlijk klein gehouden met prachtig spel ook van Per. Zoals al gezegd, Ane is onnavolgbaar en het paste gisteren uitstekend om daarna over te gaan op One, waar bij zij dansend over het podium ging, in alle uitbundigheid en met prachtige interactie tussen Marte en Per. Om nog maar te zwijgen over de geweldige zang die Marte hier liet horen naast Ane. Zeer fraaie uitvoering van een nummer dat in weerwil van de bruisende energie een perfecte plaats in de set kreeg.

Tijd om Nijmegen aan te spreken en dat deed ze vol bezieling. Ane legde uit dat ze het volgende nummer, Trust, had geschreven in een staat van volledig vertrouwen. Een mooie uitvoering wederom, klein gehouden en met deelname van het publiek bij de slotzinnen. Zoals ze later aangaf een nummer dat ook aangaf wat we tegenwoordig op deze wereld meer zouden kunnen gebruiken in plaats van polarisatie, iets waar er juist wel heel erg veel van is.

Ane lichtte daarna toe dat ze Words had geschreven na het zien van een film over Patti Smith en een bespiegeling over poëzie en muziek. Voor Ane betekent het dat ze het heel bijzonder vindt wat poëzie of muziek kan doen, bijvoorbeeld op momenten van eenzaamheid. Alsof ruimte ineens gevuld wordt en er balans gebracht wordt. Ook dit was weer een erg mooie uitvoering. Wat opviel, misschien ook wel door het gegeven dat het concert buiten plaats vond, was dat het geroezemoes of noem het lawaai tussendoor, als dat er al was, echt tot een minimum beperkt was en bleef. Of iedereen nu met dezelfde intentie en intensiteit luisterde naar Ane’s liedjes, de stilte was hemels én het was fantastisch om in deze ambiance naar Ane, Per en Marte te kunnen luisteren.

En er waren veel prachtige momenten. Of dat nu het titelnummer was van After The Great Storm, Fingerprints, de cover van Julie Miller, All My Tears, Don’t Run And Hide en het intense en mooie Closer. Wat zo mooi is aan de muziek van Ane, is dat ze er altijd in slaagt, of dat nu in een grootse setting is of juist heel klein, om emotie over te brengen. En de manier waarop ze dat doet, raakt. Het is niet altijd treurnis, zeker niet. Groeien door je angst af te gooien, zoals zij deed toen ze When I’m Free schreef, of juist na teleurstelling, al dan niet in persoonlijke context, dat is de andere kant van de medaille die zij ook belicht. De menselijke geest én hoe die zich manifesteert; een thema dat vanuit veel invalshoeken bij haar terugkomt. En dat iedereen, mits je ervoor open staat, kan begrijpen en kan invoelen.

Dat zit zowel in de inleidingen bij de nummers waarin ze zich kwetsbaar opstelt, dat zit in de teksten van haar nummers en de manier waarop ze haar nummers zingt, daar komt ze ook mee binnen. Het is en was gisteren fascinerend om naar haar te kijken, haar te zien zingen, haar te zien bewegen op de muziek én echt in het moment te zijn. Je werd er zelf helemaal door in het moment ge- en betrokken. Of je het nou een bijna tranceachtige sfeer zou noemen, hypnotiserend of anderszins, iedereen, uitzonderingen daargelaten, was er in het moment.

Het was een bijzonder mooie avond, afwisselend donker, afwisselend licht, met een erg fijne opbouw van de nummers die ze zong, haar nummers mooi, subtiel en de gevoelssnaren van het hart werden met enige regelmaat aangesproken, met teksten die trefzeker raakten. Het was een avond die ook voor Ane, Per en Marte heel bijzonder was. Ane had zich met Per en Marte over de setlist gebogen en ze wilden die nummers spelen die ze juist ook graag wilden laten horen, uit de afgelopen 20 jaar. Een setlist met toewijding voor een publiek dat haar en haar muzikanten heel enthousiast ontving. En dat was iets dat merkbaar was in hoe Ane zich uitte, uit haar enthousiasme en haar beleving én nadrukkelijk ook wat Marte en Per haar tijdens een korte break hadden meegegeven. Een fantastische avond dus…

Vóór ze afscheid nam met het fraai uitgesponnen Signing Off  vertelde ze dat er volgend jaar een nieuw album gaat verschijnen. En dat is mooi, want een avond als deze verdient een vervolg. En als een nieuw album betekent dat Ane weer naar Nederland komt, dan is dat iets om alvast naar uit te kijken.