Covers spelen, covers zingen. Niet elke artiest slaagt erin dat goed te doen. Een getrouwe eigen uitvoering van een bekende track, een volledig er los van staande versie of een versie waarin zowel het oorspronkelijke lied te herkennen is en dat tegelijkertijd zoveel van je eigen ziel erin legt dat de luisteraar zich ten diepste afvraagt wat jij met het lied gedaan hebt om het je zó eigen te maken. Er is één zangeres die de gave heeft om je als luisteraar dat gevoel te geven. Dat is de Noorse Ane Brun.

Voor liefhebbers van haar stem is het geen verrassing dat Ane covers zingt; dat doet ze met enige regelmaat. Die liefhebbers weten ook dat het niet alleen haar stem is waarmee ze zowel haar eigen nummers als covers een zekere magie geeft. Het is de klank van haar stem, het is de rust die Ane in muziek weet te leggen, het is het tegelijkertijd je de muziek in trekken die je in veel gevallen al kent en die zij dan toch net anders weet weer te geven. Dat doet zij met verve, zó overweldigend goed dat je de titel van het album ook ineens gewoon voelt. Portrayals, portretten.

Portretten van de nummers die ze covert, eerbetonen eraan, liefdevol gemaakt, stuk voor stuk, handgemaakt en nergens, nergens gemakzuchtig. Ook al zo’n gevaar dat op de loer ligt bij het aangaan van covers. Het is des te sterker als je je bedenkt dat Ane ook nummers hier covert die al vaker door anderen uitgevoerd zijn die hier nu toch gewoon nieuw leven en veelal nieuwe emotie ingeblazen krijgen. IJzersterk in kwetsbaarheid. En dat met covers. Ga er maar aan staan.

Voor veel artiesten is het vaak op zijn best een niet mislukte exercitie om covers op te nemen, slechts enkelen is het gegeven er echt iets van meerwaarde aan te geven. Ane valt in die laatste categorie: zij weet nummers zó te kleuren dat je er stil van kunt worden. Hoe mooi is dat?

Natuurlijk, je kunt zeggen dat ze al eerder een album (Leave Me Breathless uit 2017) met covers opnam en dat er dubbels bestaan tussen dat album en dit, maar in het jaar dat Ane het jubileum viert van haar debuut, wilde ze graag haar muzikale oeuvre zo volledig mogelijk in beeld brengen.

Bekijk de tracklist, bedenk je dat er nummers bij zitten waarvan je zeker weet dat je ze echt te vaak hebt gehoord, te plat getreden. Hoe kan iemand met droge ogen I Want To Know What Love Is coveren? Always On My Mind? Of juist andersom denkend: hoe durft iemand How To Disappear Completely (Radiohead) of From Me To You (The Beatles) te coveren? Dat kan toch alleen maar misgaan? Dan reken je buiten de magie die Ane weet te brengen.

Ane heeft prachtige portretten gemaakt. Het zijn haar favoriete covers die je hier beluistert en ze zijn stuk voor stuk niets minder dan bloed- en bloedmooi. Grote kans dat je de originele nummers herkent, maar zó vertolkt als door Ane, zó een nieuw leven gegeven, zó mooi vind je covers maar zelden.