Sommige artiesten hoeven niet eens hun best te doen, zo lijkt het, als ze maar nieuwe muziek uitbrengen. Dan is het altijd goed. Natuurlijk, zo eenvoudig is het niet. Zo werkt het niet. Maar wat is het fijn om weer een nieuw album van Ane Brun te beluisteren. De stem van Ane is er niet een voor iedereen. Voor de liefhebbers van haar stem en haar muziek kan de boodschap echter niet helderder: Ane is terug én met haar stem ook de inmiddels vertrouwde klanken van Ane. Je hoort haar in een omgeving waarin sfeervolle klanken, jazzy en soms ook wat meer loungeachtige sferen ontstaan. Een vleugje elektropop, dan weer wat triphopinvloeden. En in het stralende midden van die klanken, de stem van Ane.

Opener Honey, een boodschap als het ware aan de jongere Ane, die vanuit het nu de impact kent van wat de jonge Ane op haar pad gaat tegenkomen. En daarbij beseft wat ze op jongere leeftijd nog niet wist: relationele, gezondheids- en andere ontwikkelingen waar ze doorheen zou gaan en het gemis van haar vader: de gebeurtenis die voor Ane de wereld, juist ook de muziek stilzette. Waar muziek de spil was, was er nu teveel emotie en kon ze, alleen door tijd te nemen, verder. Een retraite in een huisje in de bossen van Noorwegen en de muziek vloeide, stroomde weer. Ane begon te schrijven aan wat in eerste instantie een dubbelalbum zou worden. Dit is al een heerlijk album om in weg te duiken, neem maar eens dat miraculeus mooie After The Great Storm, hoe gelaagd en vol diepgang is dat, maar het is geen dubbelaar. De laatste hand aan de muziek leggende, besloot Ane er twee losse albums van te maken.

Dat betekent dus twee keer genieten. Eerst van dit album. In november, als we net een beetje gewend zijn aan de nieuwe nummers, volgt nummer twee: How Beauty Holds The Hand Of Sorrow. Relationele ontwikkelingen, dat is misschien een wat klinische duiding van wat buitengewoon warm, diep gepassioneerd of ijzingwekkend kapotmakend kan zijn, de beleving van de wereld in al zijn doen en laten. Ane heeft een album gemaakt dat niet alleen heel erg in het hier en nu staat én zo raak aansluit op de pandemische wereld die we nu in 2020 ervaren. Het ademt leven, het ademt medeleven, het ademt hoe wij er voor elkaar kunnen zijn. Don’t Run And Hide is daarvan misschien wel een heel mooie uiting.

Als Crumbs klinkt, dan ben je als liefhebber van Ane alweer helemaal thuis. Subtiele arrangementen, fijne elektronica, de akoestische gitaar van het debuut is hier mijlenver van verwijderd. Maar wat is het mooi. De verwondering ook over hoe Ane haar stem ook steeds kan laten klinken. Het mooie is dat zij juist een warmte kan geven aan de soms wat onderkoelde klank van haar stem. Dat blijft raken, dat blijft ontroeren, dat blijft mooi. Ja, het nummer gaat over vallen voor een man in een relatie en hoe zeer je daarin emotioneel verstrikt kunt raken. Maar het is o zo mooi gezongen.

Het album wordt er niet vrolijker op qua toonaard. Feeling Like I Wanna Cry, de titel zegt het al. Het is niet allemaal een feestje. Toch zit er ook hoop in. “Can’t we all form a chain get us all back on track again?” Dat zelfde geldt voor Take Hold Of Me , dat opent niet vrolijk. Maar ook hierin weer hoop. Laidback bijna, deze twee nummers. De mooiste nummers heeft Ane voor het laatste bewaard. Niet dat de eerste tracks niet al mooi zijn. Maar The Waiting én We Need A Mother zijn naast het titelnummer wel de prijsnummers van het album.

Er is nieuwe muziek van Ane Brun. Een heel nieuw album. Na When I’m Free uit 2015 is er weer een album met nieuwe nummers. En het heerlijk vooruitzicht van straks nog een album in november. Het is en blijft een raar jaar. Maar met dit album van Ane om te beluisteren, kan de herfst binnen ook mooi zijn. Een heerlijk sfeervol album om van te genieten. Hier gaat het album zijn rondjes gewoon nog eens maken. Prachtig!