De jaren negentig zijn voorbij, op naar de 21ste eeuw. Een eeuw die begint met een verhuizing van Sheffield naar London. De nieuwe start wordt echter overschaduwd door het slechte nieuws dat mede-oprichter van Warp, Rob Mitchell aan kanker lijdt. Hij overlijdt in 2001.

Labelbaas Steve Beckett was er aan het begin van de jaren negentig nog van uitgegaan dat de gitaren meer en meer uit de popmuziek zouden verdwijnen. Dat blijkt later toch verkeerd gedacht. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw realiseert hij zich tevens dat een aantal van ‘zijn’ artiesten de grenzen van de elektronische muziek wel hebben bereikt en dat er redelijkerwijs geen echte vernieuwing meer te verwachten valt. En Warp staat juist voor vernieuwing, voor muziek die hem nú boeit, en niet voor het herkauwen van elektronische succesformules.

Warp gaat dan wel gewoon door met gevestigde namen als Autechre, Boards of Canada, Plaid en Nightmares on Wax, maar dit is dus niet het hele verhaal. Warp verbreedt haar horizon. Meer en meer legt het label zich toe op andere genres, zoals gitaar en soul. Het is even wennen voor de Warp-fans van het eerste uur maar ook na 2000 blijft de kwaliteitsstandaard bij Warp van kracht. En zoals Steve Beckett al geconcludeerd had, je kunt in de nieuwe eeuw nauwelijks meer echt pionieren. De hoekige gitaarpop van Maximo Park trekt in 2005 de nodige aandacht en ook de virtuoze muziek van Battles kan op veel aandacht rekenen, om maar te zwijgen van de soul van Jamie Lidell, die dankzij de albums Multiply (2005) en Jim (2008) Warp onder groot publiek brengt. En dat terwijl Lidell voorheen funky techno maakte.

Blijven verrassen, blijven bewegen. Dat is nog steeds van toepassing op Warp. Zeker getuige de filmaspiraties die Steve Beckett c.s. tentoonspreiden na 2005. En ook hier blijven waardering en succes niet uit. De films This Is England van Shane Meadows en Dog Altogether van Paddy Considine slepen begin 2008 een BAFTA in de wacht voor respectievelijk Best British Film en Best Short Film. Terwijl Warp nieuw publiek aanboort middels gitaar- en soulreleases en films, worden de techno- en electrofans nog steeds bediend getuige het werk van onder meer Chris Clark en Hudson Mohawke.

Recreated

En dan is het inmiddels alweer 2009 en zijn de reasonable people van Warp alweer 20 jaar actief. De dubbel-cd Recreated is het levende bewijs van de vitaliteit van Warp, getuige de diversiteit van de hierop gepresenteerde dwarsverbanden: Warp-artiesten coveren Warp-artiesten. Dergelijke remixprojecten lopen altijd het risico een beetje vrijblijvend en onevenwichtig uit te pakken. Immers, bij een jubileum-cd spelen doorgaans andere criteria een rol dan bij artiestenalbums. Warp zou Warp echter niet zijn als deze cd vol herinterpretaties niet wist te boeien. Om te beginnen is er het vertrouwde artwork op mooi papier. De muziek wordt tot ons gebracht via maar liefst 21 nummers. Er zitten vrijwel geen missers tussen, al valt het natuurlijk niet mee om aan Warp-originals iets zinvols toe te voegen.

Veel nummers zijn gewoon leuk en genietbaar en dragen het dwarse en tegendraadse Warp-element in zich: Jimi Tenor brengt prettige elektrojazz in zijn Elecktroids-cover Japanese Electronics en Maximo Park coverde Vincent Gallo’s When, wat leidt tot een vlak maar erg mooi en stemmig popnummer.

Het is ook leuk om het begin van de jaren negentig terug te horen als Luke Vibert en Autechre LFO bij de kraag vatten. Beide versies zijn goed, maar waar Vibert zich voornamelijk tot het vertragen van de classic LFO beperkt, schudt Autechre de oude helden in What Is House? wel iets steviger door elkaar.

De huidige diversiteit van Warp onderstrepend, is er flink wat ruimte voor akoestische gitaren, piano’s en dromerige vocalen. Diamond Watch Wrists, Bibio, Jamie Lidell, Gravenhurst en Leila brengen kalme interpretaties van respectievelijk Pivot, Boards Of Canada, Grizzly Bear en Aphex Twin. Hier staat echter wel het een en ander tegenover: geluidskunstenaar Tim Exile pakt het elders geheel anders aan als hij Jamie Lidell onder handen neemt in A Little Bit More. Lidell krijgt hier het soort elektroshockbehandeling waar de Duitse experimentalisten van Funkstörung Björk en Wu-Tang Clan ooit mee bewerkten. De drum and bass van Clark verderop is maniakaal, industrieel en ijzersterk.

Andere verrassingen komen van Pivot, dat op originele en smaakvolle wijze Grizzly Bear elektrocuteert (Colorado) en Mark Pritchard, die de essentie van Black Dogs 3/4 Heart weet te vinden en met een persoonlijke mix van neoklassiek en techno komt.

Twintig jaar Warp, twintig jaar muziekgeschiedenis. Eerlijk is eerlijk, het label was in de jaren negentig waarschijnlijk van groter belang dan in de afgelopen tien jaar. Maar pionieren, dat kun je niet een heel leven lang. En de verzamelaar Recrated is het levende bewijs van de kracht van Warp anno 2009.

En Sheffield? Ach, Sheffield heeft het altijd wel gered op muzikaal gebied. Na de postpunkrevolte verschenen er nieuwe bands als Pulp en Moloko. En na het vertrek van Warp naar Londen waren het groepen als Reverend And The Makers, The Long Blondes en natuurlijk Arctic Monkeys die het vuur brandend hielden. Sheffield zal altijd een relevante muziekstad blijven, ook al zit de lokale legende Warp inmiddels in Londen.

Zie een preview van de jubileumbox hieronder:

Deel 1 gemist? Lees hier Warp: twintig jaar muziekgeschiedenis (deel 1)