De man achter Odyssée is Edouard Lebrun, een Franse muzikant die woonachtig is in de Alpen. De ongetwijfeld indrukwekkend natuur om hem heen nodigde Lebrun als het ware uit om regelmatig naar buiten te gaan om op locatie, in de meest ruwe en ongerepte landschappen, muziek te maken. Dat doet Lebrun overigens niet met een akoestische gitaar, fluit of djembé, maar met een modulaire synthesizer. Het door hem ontworpen en aangepaste instrument kan overal muziek maken. In het geval van Odyssée is dat dus veelal in de natuur.

Odyssée staat eigenlijk voor een soort kluizenaarschap voor de kunst. Via instrumentale synthesizermuziek brengt Odyssée een ode aan de natuur en de contemplatie. Ieder stuk dat hij creëert is een uniek moment; Lebrun gaat nooit terug naar dezelfde pek om dezelfde compositie nog eens op te nemen. Het zijn overigens niet alleen de Alpen die de inspiratie brengen; Lebrun nam zijn synth ook al mee naar illustere plekken in Noord-Amerika, zoals Joshua Tree en de Mojave. In die droge en ruwe landschappen vond hij in enkele weken tijd genoeg inspiratie voor een album. Dit werd Arid Fields, een album badend in kosmische synthesizerklanken; breedbeeldmuziek die de wijde woestijn ademt.

De twaalf tracks op het album kun je wisselend scharen onder ambient, techno, post-trance en old school synthesizermuziek van de jaren zeventig/tachtig en zijn veel meer dan sfeervolle maar vrijblijvende stukken. Odyssée staat voor doortimmerde composities die bijna achteloos indruk maken en de spanning erin houden. Filmisch, dreigend, verlossend, openbarend, ontroerend; Arid Fields is een aaneenschakeling van prikkelende sensaties.

Enkele passages brengen het toegankelijkere werk van Autechre, Black Dog of andere techno/electro die opkwam in de jaren negentig in herinnering, maar over het algemeen klinkt de muziek van Odyssée wat voller, grootser en ademt zij vaker natuurlijke landschappen. Luisterend naar Arid Fields is regelmatig als zweven boven vlaktes, bergen en rotsen, het ondergaan van wind en regen, of ademloos de zonsondergang, de sterrenhemel of het noorderlicht aanschouwen. Hoewel de klanken die Odyssée aan zijn synthesizer onttrekt op zichzelf niet bijzonder vernieuwend zijn zorgt zijn manier van werken, zijn gevoel voor dramatiek en zijn muzikaliteit toch voor een opvallend en boeiend album.