×

Artikel

19 juni 2014

Bella Union

The Bella Union Story – deel 2

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Bella Union

Bella Union is zonder meer een van de meest toonaangevend independent labels van de afgelopen vijftien jaar. Drijvende kracht achter Bella Union is Simon Raymonde, tussen 1983 en 1997 bassist van de Schotse legende Cocteau Twins. Samen met Elizabeth Fraser en Robin Guthrie schreef hij in de jaren tachtig en de jaren negentig muziekgeschiedenis. Dit jaar besteedt Written in Music ruim aandacht aan de geschiedenis en de meest relevante releases van Bella Union. Hier het tweede deel van The Bella Union Story, de jaren 2008-2014.

Fleet FoxesIn 2008 volgde de grote klapper voor Bella Union. Door oplettendheid van Simon Raymonde kon hij de nog onbekende Amerikaanse folkband Fleet Foxes binnenhalen voordat andere labels met de groep aan de haal konden gaan. Met name Fiction Records, dat al een cd van Fleet Foxes in zijn bezit had, viste hierdoor pijnlijk achter het net. Raymonde wist het direct, toen hij de muziek van de band voor het eerst hoorde op MySpace: deze band zou zijn leven veranderen. Het debuutalbum van Fleet  Foxes kwam uit in juni 2008. De plaat stond vol hemelse vocalen en uiterst sfeerrijke muziek, van Westcoastpop tot hymnes, van gospel tot folk. Mojo riep het album een half jaar later uit tot plaat van het jaar. Het Fleet Foxes-debuut werd tevens de bestverkochte indieplaat van 2008.  De teller zou uiteindelijk uitkomen op 500.000 verkochte exemplaren. Dit was andere koek: Fleet Foxes was een ongekend succesverhaal voor het toch vrij kleine Bella Union. Een niet onbelangrijk neveneffect van dit alles was de brede herwaardering en  commerciële wederopstanding van de folkmuziek in de hele wereld.

Het label van Simon Raymonde stond erom bekend zijn artiesten veel vrijheid te geven. Vinyl was een essentieel onderdeel voor Raymonde. Bella Union maakte – net als 4AD – altijd veel werk van zijn releases. Het label was met nadruk géén streaming company. Mooie cd- en vinyluitgaven en fraaie clips, Bella Union stimuleerde het en maakte het mogelijk.

John Grant - Queen of DenmarkIn 2010 kon Bella Union wederom een Album of the Year van Mojo op zijn palmares bijschrijven. De eerste soloplaat van John Grant (voorheen The Czars) bleek, mede dankzij de steun van Midlake, een bitterzoet meesterwerk. Grant, die na jaren aan de zelfkant geleefd te hebben, vocht tegen wanhoop en zelfmoordneigingen, steeg op zijn debuut Queen Of Denmark tot grote hoogten. De ruwe emotie en de zwarte humor op de plaat vielen bij veel meer muziekliefhebbers in de smaak dan John Grant zelf ooit had durven hopen. De haat-liefde verhouding die hij met zichzelf had, was kennelijk voor velen herkenbaar. Het waren echter vooral de ijzersterke songs en originele teksten die het grootste aandeel hadden in het succes.

Beach HouseIn 2010 werd Bella Union door Music Week uitgeroepen tot Independent Record Company of the Year. Een veelbetekenende onderscheiding voor het label dat zich bewust afzijdig hield van snel geld en gemakkelijke muziek. In 2012 was het wederom raak en kon Simon Raymonde een tweede Music Week Award bijschrijven. Eerder al was er de langverwachte tweede plaat van Fleet Foxes. Oorspronkelijk gepland voor 2009 kwam het album, Helplessness Blues, pas uit in 2011. Het genadeloze tourschema van de band, te danken aan het fenomenale succes van hun debuutplaat, had het leven van de band flink overhoop gegooid. Helplessness Blues werd wederom opgenomen met producer Phil Ek. Geïnspireerd door Roy Harpers Stormcock uit 1971 bleek het een waardige tweede plaat die het tot de tweede plek in de Britse albumcharts wist te schoppen. Maar dat was niet alles: ondertussen had Bella Union ook met het uit Baltimore afkomstige Beach House flink wat succes. De dromerige pop van het duo kwam op het derde album Teen Dream tot volle wasdom en de band werd wereldwijd omarmd. Twee jaar later was het met de fraaie single Myth en het album Bloom wederom raak.

John GrantOok John Grant deed op zijn eigen unieke wijze weer van zich spreken. Op zijn tweede album Pale Green Ghosts gaf hij blijk van zijn liefde voor synthesizers. Grant was altijd al geboeid geweest door de muziek van bijvoorbeeld Yazoo, New Order, Yello, Einstürzende Neubauten en Cabaret Voltaire. Pale Green Ghosts was dan ook een stuk elektronischer dan zijn voorganger. Hoewel Grant met drugs en drank had afgerekend was zijn leven verre van op orde: zijn eerste relatie na zijn ‘grote schoonmaak’ liep stuk en in 2012 maakte hij bekend HIV-positief te zijn. Ondanks alles zong hij op Pale Green Ghosts: “I’m the greatest motherfucker that you’re ever gonna meet”. Typisch John Grant. Zijn unieke persoonlijkheid maakte ook van Pale Green Ghosts weer een prachtplaat. Positieve recensies en een fraaie zestiende plek in de Britse albumcharts waren het gevolg.

Snowbird - MoonZo was Bella Union ook in het derde decennium van zijn bestaan actief en tevens succesvol. Simon Raymonde bracht met verve een oude maar bijzonder relevante muzikant als Van Dyke Parks terug in de aandacht en tekende en passant The Flaming Lips. Nieuwe, bijzondere Engelse bands als MONEY en PINS kregen de afgelopen jaren bij Bella Union een kans. Net als zovele nog onbekende namen in het verleden door Bella Union werden opgepikt en een liefdevolle duw in de rug kregen. Nu en dan voegt labelbaas Simon Raymond zelf een pareltje toe aan de discografie van Bella Union. Eerder dit jaar was het zijn band Snowbird die ons even pas op de plaats deed maken dankzij het album Moon, een album vol zuiverende muziek met een hoofdrol voor de betoverende zang van Raymonde’s ex-vriending Stephanie Dosen.

Halverwege 2014 bruist het nog steeds volop bij Bella Union. De release-teller voor dit jaar loopt alweer aardig richting de dertig en van enige verzadiging is nog absoluut geen sprake. Zo te zien en horen stoomt het label van Simon Raymonde op glansrijke wijze door naar het twintigjarig jubileum in 2017.