×

Interview

25 juni 2014

Bella Union

De zoektocht van MONEY

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Bella Union

Het Britse platenlabel Bella Union is één van de meest opmerkelijke platenlabels. In 1997 opgezet en gerund door oud-Cocteau Twins bassist Simon Raymonde biedt het label, met zulke uiteenlopende acts als Fleet Foxes, John Grant, Midlake, Beach House en MONEY, een mooie inzage in de alternatieve muziek van dit moment. Tijd voor Written in Music om met deze special eens flink in Bella Union te duiken. Deze week in deel 3: MONEY

MONEY, de jonge belofte uit Manchester, bereikte met het indrukwekkende album The Shadow Of Heaven de achtste plaats van de Written in Music jaarlijst 2013. Het album verscheen op Bella Union, het label van Simon Raymonde (ex-Cocteau Twins) dat de wereld eerder verblijdde met albums van Fleet Foxes, Midlake en John Grant. Na het horen van de song So Long (God Is Dead) was het voor Raymonde duidelijk dat hij deze band binnen moest trekken: ‘They were so extravagant and thoughtful, so rare in a new band.’ Written in Music sprak met zanger Jamie Lee en bassist Scott Beaman, vlak voor hun optreden in Club Heaven, in het hart van Londen.

WiM: Complimenten voor jullie album The Shadow Of Heaven. Volgens ons een van de meest opvallende, gedurfde en oorspronkelijke albums van 2013.
Dank je! Dat is mooi om te horen. Maar toch… als band zijn we nog niet helemaal waar we willen zijn. Net als bij een baan of een andere bezigheid kost het tijd om je vorm te vinden. Het kan jaren duren om jezelf te vinden en écht eerlijke popmuziek te maken.

WiM: Jullie maken anders behoorlijk eerlijke muziek. Een track als Goodnight London…
Goodnight London is een voorbeeld van hoe we van grotere thema’s naar kleinere verhalen willen gaan. Vroeger schreef Jamie over hele grote zaken namelijk. Die verandering is een proces dat de hele band aangaat. Samen moeten we creëren, samen moeten we de puzzel oplossen. Echt persoonlijke teksten zijn zeldzaam. Jamie kan het. Hij heeft het in zich om echt naar een hoog niveau te gaan, zoals John Grant bijvoorbeeld.

WiM: We vernamen al eerder dat The Shadow Of Heaven geen gemakkelijke bevalling was.
Het opnemen van de plaat duurde erg lang, ja. Vooral Will (drummer) stak er heel veel tijd in. Hij bleef lagen toevoegen. We hebben drie intensieve maanden in London gehad en daarna hebben we er nog eens drie maanden aan gesleuteld. Bij een nummer als Bluebell Fields hoor je dat echt wel terug. Dat heeft veel textuur en diepgang. Daar gebeurt veel… Ons label Bella Union geeft veel vrijheid. Bijna té veel in ons geval. Maar goed… Simon Raymonde (labelbaas) is zelf muzikant, die weet er dus van. Hij is dan ook een goede adviseur voor ons.

WiM: Jullie zijn de zoveelste interessante band uit Manchester. Dat blijft toch een grote muziekstad.
Jazeker, maar we willen onszelf niet zozeer als ‘Manchester-band’ profileren. Het is ook best anders dan vroeger natuurlijk: niet alleen maar somber working class intellectualisme… Het is en blijft natuurlijk wel een geweldige muziekstad. Er zijn meer dan vijftien plekken waar onbekendere bands terecht kunnen. Manchester is ook echt een gemeenschap van muzikanten, iedereen kent elkaar.

WiM: Op het continent beginnen jullie ook naam te maken.
Ja, we speelden al in Frankrijk, daar gaat het goed. We stonden ook al in Nederland, op Eurosonic. Daar hebben we in een keer veel exposure gekregen. Een perfect podium voor nieuwe bands! We gaan zeker terugkomen op het vasteland van Europa dit jaar.