Het Britse platenlabel Bella Union is één van de meest opmerkelijke platenlabels. In 1997 opgezet en gerund door oud-Cocteau Twins bassist Simon Raymonde biedt het label, met zulke uiteenlopende acts als Fleet Foxes, John Grant, Midlake, Beach House en MONEY, een mooie inzage in de alternatieve muziek van dit moment. Tijd voor Written in Music om met deze special eens flink in Bella Union te duiken. Deze week in deel 4:
Bella Union door de ogen van Simon Raymonde zelf

Written in Music was eerder dit jaar in Londen voor een interview met Simon Raymonde. In een restaurant in Charing Cross, letterlijk het middelpunt van London, spraken we met de drijvende kracht achter Bella Union over zijn artiesten en het verhaal van het label.

WiM: Laten we beginnen met het succes van John Grant. Hij is nu echt een naam van betekenis aan het worden in Engeland.
Ja hè? Wist je dat Elton John hem had uitgenodigd bij een optreden in Madison Square Garden? Ik denk dat Elton vooral de eerlijkheid van John erg waardeert. Het verhaal van John Grant (die een alcohol- en drugsverslaving te boven kwam en hiv-positief is) is natuurlijk een echt drama. En zo’n levensloop blijft hangen. Hij heeft natuurlijk een ongelooflijk herstel laten zien… Ik heb die eerste platen van zijn oude band The Czars geproduceerd, ken hem al lang… Tja, Midlake heeft hem eigenlijk gered: zij haalden hem naar Texas voor het maken van een plaat. Iedereen verwachtte dat er een nieuw Midlake-album uit zou komen maar ik heb ze lekker hun gang laten gaan. Ik laat artiesten liever zelf aanrommelen en fouten maken om zo op iets bijzonders uit te komen.

WiM: Ook MONEY kreeg alle vrijheid van je, vernamen we al van de band zelf.
Ja, die namen een hele hoop studiotijd. Ze hadden eigenlijk ook helemaal geen live-ervaring met het songmateriaal. Eigenlijk was hun situatie vergelijkbaar met die van de Cocteau Twins toen we Treasure (1984) opnamen. Die songs waren ook nog niet gerijpt. Eigenlijk klopt Treasure ook helemaal niet. Er zitten nog overal ‘gaten’ in de muziek. En toch is het een van onze bekendste platen geworden!

WiM: Eerder dit jaar verscheen het album van je eigen band Snowbird: Moon. En zagen we die prachtige clip bij het nummer Porcelain…
Mooie clip hè? Ja, die plaat kwam dan eindelijk uit dit jaar. Ik heb er feitelijk 16 jaar over gedaan om hiermee te komen, haha. Ik werkte er met mij ex-vriendin Stephanie Dosen aan. We namen de zang helemaal los op van de muziek, er waren heel veel lagen zang. Stephanie werkte er een tijd lang iedere avond en nacht aan. We hebben op een bepaald moment ook weer heel veel weggegooid. Uiteindelijk hebben we in Wales de hele boel afgemaakt. Er spelen leden van onder meer Radiohead en Midlake mee op de plaat. Ik was vooral blij met de positieve reactie van Victoria van Beach House. Maar natuurlijk kreeg ik ook vaak de vraag: ‘waarom zit er geen gitaar op de plaat?’. En: ‘het lijkt wel veel op de Cocteau Twins’. Ja, natuurlijk, kom op. Ik zat in die band en mijn muziek zal er altijd wel wat op lijken.

Ik realiseerde me dat ik door al het werk voor Bella Union eigenlijk was ‘gevlucht’ voor het zelf maken van muziek. Alle tijd ging in het label zitten en ik verborg me eigenlijk achter andermans muziek. Waarom zou ik me er ook druk over maken? Het einde van de Cocteau Twins was al pijnlijk genoeg. En bovendien: hoe kon ik ooit een zanger van het kaliber Elizabeth Fraser vinden?

WiM: Je hebt in ieder geval een prachtig label opgebouwd.
Ik wil gewoon mooie dingen brengen. Mooi vinyluitgaven met als bonus de cd in de klaphoes… mooie clips laten maken. Ik ben niet een of andere streaming company. Nee, ik ga geen label runnen zonder vinyl en ik zal altijd op zoek blijven naar bijzondere muziek om uit te kunnen brengen. Dit jaar breng ik ter gelegenheid van World Record Store Day ook een klassiek album van John Tavener uit…

WiM: Het grote succes is uiteindelijk ook gekomen.
Een jaar of zeven, acht geleden was dat er nog niet. Toen hoorde ik van mijn vrienden bij Domino Records dat je het de tijd moet geven. Ik moest in ieder geval wachten tot het elfde jaar. Domino had in zijn elfde jaar, in 2004, ineens het succes met Franz Ferdinand. Hun plaat verkocht een miljoen keer. En ja hoor, dit gebeurde mij ook met de Fleet Foxes. In 2008, het elfde jaar van Bella Union! Een half miljoen cd’s verkocht in Engeland en een half miljoen in de rest van Europa.

Het blijft een mooi verhaal: ik was getipt door de manager van Fleet Foxes. Die verwees me naar de MySpace van de band. Ik zei tegen mezelf: ‘deze band moet je tekenen, anders kun je het beter opgeven’. Weet je dat Fiction Records al een promo had van het album destijds? Daar zat dus een post-it op met de tekst: ‘cd-broken’. Die hebben er dus niets mee gedaan toen. Ben ik even blij dat ik de band toen heb binnengehaald.

Sinds het succes van Fleet Foxes is Bella Union écht gaan meetellen. En eigenlijk zijn het maar 3 mensen die al het werk doen bij Bella Union. Het gaat uiteindelijk allemaal om doorzettingsvermogen.