Zan Zone – It’s Only
It's Only Natural
Het heeft niets te maken met de gelijknamige popsong van Crowded House. De door Zan Burham aangevoerde formatie is vooral geïnspireerd door de muzikale experimenten in de rockmuziek van de jaren zestig en zeventig. Voor de opvolger van zijn derde langspeler Shorts omringt Burham zich met een tot de basis gereduceerd muzikantenkransje. Een onderlegd trio met bassist Saadi Zain, Kurt Bergland en Bill Ware aan de vibrafoon ging de afgelopen twee jaar ongedwongen met de songs van Burham aan de slag.
De New Yorker opent met een ijle, melodieuze gitaarsolo, het zwierige instrumentaaltje loopt met percussie over in de titeltrack. De meerstemmige zang is bepalend, Zan wordt krijgt vocale ondersteuning van Arianne en Blind Lime Burham en Sabrina Clery. De beurtelings invallende zangeressen en het analytische gitaarwerk en de opbouw herinneren bij momenten aan de improvisaties van Frank Zappa & The Mothers Of Invention evenals de gevarieerde benadering. Soulvolle zang kleurt een slepend He’s Coming Home en het wondermooie Things That Make Me Cry dat voorbij zweeft na het uit de jaren zestig weggelopen Mystery.
Dem Blue Is Bad steunt op een rudimentair bluesschema en rauwe, haast rochelende zang in de tweede helft van dit bijna acht minuten aanslepende epos krijgt de gitaar vibrafoonklanken, het is weer eens wat anders dan een hammondorgel en de combinatie met de waanzinnige zang werkt. In Let It go haalt Zan verschroeiend uit met priemende snarenopwellingendie eveneens in These Dreams opduiken. Ter afronding krijgen we met Champagne Enthusiasm een weerom door een van de dames gekweelde niet van humor gespeende dansvloerslijper. Weerom verrassend dit wat buiten de lijntjes kleurende experimentele project van Zan Zone.