De afgelopen decennia  beleefde countryoutlaw en survivor Willie Nelson een uiterst productieve periode met naast tribute- en samenwerkingsprojecten een niet aflatende stroom van ‘regulier’ studiowerk. Bovendien begint hij sinds de terugkeer naar de Columbiastal met hulp van producer Buddy Cannon opnieuw meer te componeren, Last Man Standing is zelfs uitsluitend opgebouwd met eigen werk, op de nieuwe langspeler levert het duo vier songs aan.

De laatste tijd duiken  er wel vaker verwijzingen op naar de sterfelijkheid van het bestaan. Nelson blijkt dat te accepteren, het thema is nooit ver weg maar de ondertussen 86-jarige behandelt het met enige mildheid en een dosis relativering. “Ride me back home to a much better place, somewhere where they would just leave you alone, somewhere that you could call home” kreunt Nelson in de titelsong , een teder epos dat zijn affectie voor afgedankte paarden ventileert, geflankeerd door de weemoedige harmonica van Mickey Raphael, dat fijne smoelschuivertje is overigens zowat alomtegenwoordig.

In de rustig dravende country van Come On Time schurkt Nelsons karakteristieke picking op Trigger, zijn trouwe National met nylonsnaren, onbevreesd aan tegen donkere bariton twang evenals in het bluesy swingend  Seven year Itch. My Favorite Picture of you vormt een emotioneel hoogtepunt. Het verweerde stemtimbre klinkt nog wat beveriger in de titelsong van Guy Clark’s laatste werkstuk. Even verderop duikt een ander, prachtig verhaal van de betreurde Texaan op,  het ontroerende Immigrant Eyes, thematisch meer dan ooit aansluitend bij de huidige uitzichtloze situatie van de vluchtelingenproblematiek.

De jazzy pianoballade Stay Away From Lonely Places, een reprise van een  Nelson song uit 72, toont een wat labiele crooner evenals in Billy Joel’s uitvoering van The Way You Are. Het kabbelt weliswaar evenals een op een zomers oceaanbriesje drijvende Nobody’s Listening aangenaam voorbij, wellicht iets te luchtig om echt te beklijven. De naar verluidt door een president geïnspireerde It’s Hard To Be Humble, de wat olijke meezinger Mac Davis die Nelson met zoon Lukas en dochter  brengt evenmin soelaas. “I’ve got one more hill to climb and it’s somewhere in my mind I’ll know it when it’s right I’ll got one more song to write” zo vernemen we wat verderop, de veteraan lijkt nog lang niet uitgezongen.