Uit Liverpool komt We Are Catchers, een eenmansband bestaande uit Peter Jackson, een dertiger met een duidelijke voorliefde voor Merseybeat en Westcoastpop. Vanachter zijn piano, spaarzaam begeleid door drums en gitaar, brengt hij vooral de Beach Boys – en met name Dennis Wilson solo – in herinnering.

De fraaie pianoklanken van openingstrack Waters Edge geven al snel aan dat dit geen doorsnee indie-plaat is. Toch is Jackson niet bepaald de eerste muzikant in Liverpool die zijn blik op de jaren zestig en de Pacifische kust van Amerika heeft gericht. Waren het niet John en Mick Head van de Pale Fountains / Shack, Cast, The Coral en natuurlijk The La’s die in het verleden al soortgelijk fraais produceerden? Jazeker, al moet gezegd worden dat We Are Catchers het vrijwel zonder gitaar doet. Hierdoor klinkt de band toch flink anders.

Het ruimtelijke (wall of sound) geluid van We Are Catchers is in ieder geval een onmiskenbare hoofdknik naar de sixties. De single Tap Tap Tap is een levendige popsong met koortjes uit het boekje en een stuwende piano. Ook Isabella is een onberispelijke sixties popsong. Op het afsluitende Where Are We – zonder meer een hoogtepunt – wordt Jackson bijgestaan door Bill Ryder-Jones, ooit lid van The Coral. Het mooie, warme geluid krijgt extra kleur door ragfijn orgel- en gitaarwerk. Een bijna drogerende track.

Op The Fear en Richer Man lijkt Peter Jackson zich iets minder met Amerika en de jaren zestig bezig te houden. Zijn referenties lijken hier meer te komen van de indiepop uit zijn eigen stad. Met het oog op de nodige variatie kan dit zeker geen kwaad. We Are Catchers weet bij vlagen te betoveren maar kan nog niet een album lang boeien. Toch is de band een fijne aanvulling op de toch al niet misselijke muziekcanon van Liverpool. Als Jackson zijn instrumentarium in de toekomst nog iets uitbreidt, liggen er nog hele mooie dingen in het verschiet.