De naam zette me even op het verkeerde been, weer zo’n eigengereide zangeres vermoedde ik even. De opener Edinburgh Rain, een tedere ragtime ode aan de thuishaven, de Schotse hoofdstad, licht al een tip van sluier op. Het is geschreven en gezongen door gitarist Sam Gillespie die samen met het snarenwerk  van de andere gitarist  en bassist Dan Abrahams en de banjo van Michael Starkey en de viool van Rachel Petyt de instrumentatie verzorgt.

De afzonderlijke leden hebben een voorgeschiedenis in de plaatselijke folkscéne, Sam is de helft van de Gillespie Brothers, het troubadoursduo uit Northtumbria, vermaard voor zijn snarenwerk en verfijnde houtblazerij. Abrahams is een multi-instrumentalist die bij Dowally maar ook bij soul funk combo The Foo Birds werd gesignaleerd. Michael Starkey die op de banjo tokkelt met die karakteristieke clawhammer stijl vormt een duo met Hannah Read. Petyt’s inbreng met uniek fiddlerwerk is evenmin te onderschatten. Tijdens de ondertussen ruim acht jaar durende samenwerking wordt de sound steeds verder geperfectioneerd.

In een hedendaagse Trans Atlantische benadering versmelt folk van de overkant van de Oceaan met traditionals uit het thuisland die het kwartet met eigen arrangementen in verfijnde instrumentale adaptaties verwerkt. Na Brokeback, een knappe door banjo en gitaarpicking en zweverige fiddle aangedreven instrumentaaltje dat naar de Appalachen lonkt, komen we bij  Shake Sugaree. De van Elisabeth Cotten afkomstige song dateert uit 1965 en groeide met adaptaties van Stefan Grossman, Taj Mahal en recenter Rhiannon Giddens en Catfish Keith uit tot een heuse traditional. De vibrerende zang van Gillespie wordt met harmonie zang verrijkt in een ingetogen versie. Starkey neemt het vocale voortouw in de tweede cover Little Satchel is een uit ’68 daterende bluegrass tune geïnspireerd door Katie Dear, we krijgen weerom een  rustige interpretatie.

Na een lange intro horen we ook de fluisterende stem van Petyt in het door de fiddlerdame aangeleverde Crossing Over Water. Met The Flood  verzeilen we even in een stroomversnelling, in het door Sam en Dan gedebiteerde prachtige duet Down The River keert de rust terug.

De derde langspeler The Flood is onmiskenbaar ingekleurd met accenten uit de Appalachen traditie, dat Wayward Jane daarbij geenszins de Brits/Schotse roots verloochent resulteert in een bijzonder gevarieerd werkstuk waarin die tradities versmelten in een persoonlijk repertoire.