De coole Nederlandse jaren vijftig en zestig in jazz vastgelegd door het Gentse sdban, al vele jaren het beste label voor dit soort coole compilaties. Jazzfans Lander Lenaerts en Stephan Raab maakten voor het label met Hip Holland Hip een 18 tracks tellende topverzamelaar die een erg mooie blik biedt op die twintig jaar in Nederlandse jazz.

Hoe goed en tongue-in-cheek kan een titel gekozen zijn, en hoe goed passen de tracks die door Lenaerts en Raab daarbij verzameld zijn. Ze duiken van Herman Schoonderwalt en de Diamond Five naar de broers Ruud en Pim Jacobs, Rita Reys (op deze verzamelaar weer eens uitermate cool en van internationale klasse te horen), Wessel Ilcken en Tony Vos en steeds weer met opwindende groovy stukken. Een heerlijke collectie jazztunes is het gevolg.

Even wat achtergrond: reeds in de jaren twintig van de vorige eeuw, dus net na de Eerste Wereldoorlog, pikten muzikanten in Nederland de jazz op. The Original Jazz Syncopators, James Meijer’s Jazzband en natuurlijk vooral ook The Ramblers maakten al snel furore in de scene.

Met een optreden van Paul Whiteman, de eerste Amerikaanse jazzartiest die naar Nederland kwam, kwam jazz naar een groter publiek, al werd zijn stijl voor iets te traditioneel versleten voor de uitdagender jazzliefhebber.

Hoewel er een gigantische opleving kwam met de swing in de jaren dertig was het de Afro-Amerikaanse jazz die daarna de overhand kreeg en ook in Nederland erg populair werd. In de jaren veertig en vooral vijftig vanuit New York (het Blue Note label) de belangrijkste muzikale stroming was en een directe inspiratie bleek voor de muzikanten in de Nederlandse jazzscene.

Hip Holland Hip biedt een brede kijk op de Nederlandse jazz van twintig opwindende jaren. Van klassieke jazz en (hard)bop naar heel coole jazztracks is de jazzscene op deze dubbelaar fascinerend goed in kaart gebracht. En hoewel er in Nederland ook wel weerstand tegen de opkomst van de jazz was (‘Jazz is rotzooi en een karikatuur van het moderne orkest; het is rotzooi gearrangeerd door halfvolwassen muzikanten ten behoeve van algemeen vermaak’) bleek jazz een groot publiek aan te spreken.

Veel van de muzikanten die op deze verzamelaar te horen zijn zouden het jazzlandschap in Nederland ook over de latere jaren/decennia blijven bepalen. Hip Holland Hip is daarbij een meeslepende, zeer beluisterenswaardige, tijdopname van waar de Nederlandse jazz destijds voor stond. Opvallend genoeg destijds een voorloper in Europa, een rol die men de laatste decennia helaas kwijtraakten. De tracks op deze dubbelaar sprankelen, broeien en zijn avontuurlijk en energiek. Er wordt ook lekker vrij en goed gespeeld.

Hip Holland Hip is een uitstekende duik in de Nederlandse jazz geschiedenis en met de sterke en uitgebreide liner notes van de hand van Lenaerts en een prachtige foto van Hans Buter van Café Reynders, de coole jazzplek in die jaren op het Amsterdamse Leidseplein, op de voorkant, een eigenlijk verplichte aanschaf voor elke jazzliefhebber. Hip Holland Hip is een zeer belangrijk Nederlands tijdsdocument in de muziek en jazzgeschiedenis.