Tommigun won aan naamsbekendheid door het album Come Watch Me Disappear en de hierop volgende tournee met Daniel Johnston. Deze rondreis bracht de Belgen naar onder meer Nederland, Zwitserland en Duitsland.

Net als op het debuut klinkt Tommigun op dit Pretenders redelijk ingetogen. De opgedane live-ervaring is niet direct terug te horen in het geluid: de band levert wederom een niet al te uitbundig album vol smaakvolle, stemmige muziek af.  De kracht van de band ligt in het maken van langzame, fraai gearrangeerde, spannende pop. Het geslaagde Gun is het intrigerende openingsspel op Pretenders; ‘Siamese’ zang gebracht door de twee vocale protagonisten van Tommigun. Een daarvan is Kaat Arnaert. Zij trekt halverwege de plaat flink de aandacht met de Nina Simone-cover Fodder On Her Wings, een prikkelende track met de intensiteit van Siouxsie & The Banshees.

Bij vlagen keert Tommigun terug naar het  verleden: Moonshine Moon is een vrucht van het verblijf in San Diego in de studio van Pall Jenkins (Black Heart Procession) enkele jaren geleden. Het is een track die het debuut van Tommigun destijds niet haalde maar gelukkig krijgt dit werkje vol onderhuidse spanning hier ruim baan; de mooie zanglijnen verdienen het gehoord te worden. Met Sun On My Face gaat de band zelfs terug naar de oude groep van zanger Thomas Devos:  rumplestiltchkin.

Hoewel niet alle tracks voltreffers zijn valt er nog wel meer memorabels op Pretenders te noteren. Strijkers, piano en vooral Kaat Arnaert stelen de show op het kwetsbare maar strijdvaardige Crazy Darlings. De keyboards van Ride With Me geven de toch al sfeerrijke track een extra postpunklaagje mee en zorgen voor een aangename verbreding van het geluid op Pretenders, een plaat waarmee Tommigun zijn positie als een van de betere bands van België met gemak consolideert.