In de vroege jaren zestig maakt Tom Paxton samen met Dave Van Ronk  en Phil Ochs en een jonge Dylan en Eric Andersen deel uit van de heroplevende folkscène in Greenwich Village .Paxton verzeilt vanuit Chicago via Oklahoma in New York tijdens zijn legerdienst. Na zijn eervol ontslag  begint hij te concerteren in de plaatselijke koffiehuizen en toenmalige folkclubs als The Bitter End en The Gaslight. Paxtons debuut  I’m The Man Who Build Bridges komt overigens op het podium van deze locatie  tot stand in 1962.

Pete Seeger zet vrij snel Ramblin’ Boy de titelsong van het studiodebuut van de jonge troubadour, op de setlist. Folkdiva’s Joan Baez, Julie Felix en Marianne Faithfull en enkele jaren later The Move en talloze anderen vereeuwigden Last Thing On My Mind. Paxton brengt nog enkele langspelers uit en blijft in tegenstelling tot Dylan ver weg van de  destijds door hardcore folkies verguisde elektrische aangestuurde folkrock en verkast begin jaren zeventig naar Engeland .Na enkele jaren terug keert hij naar de VS. Paxton blijft de afgelopen optreden en platenwerk afleveren.

Zelf behoort  ondergetekende niet bepaald tot de allerjongsten, het eerste nummer van Paxton  dat ik bewust beluisterde moet Bottle Of Wine zijn in een rockende versie van The Firebeballs in ’67. Tom Paxton  tokkelde zijn eerste akkoorden op gitaar al tijdens mijn geboortejaar. Leeftijd is relatief daar  denk ik herhaaldelijk, met plezier, aan bij beluistering van Boat In The Water.

In tegenstelling tot de voortreffelijke voorganger Redemption Road treffen we op Boat In The Water geen waslijst gastmuzikanten aan .Op de 62^ste langspeler van Paxton  blijft enkel het ondertussen vertrouwde trio over met bassist  Ralph Gordon en op diverse snaren tokkelende en zingende lady’s als Cathy Fink en Marcy Maxer die ook voor de harmony zang en productie zorgen.

Vergeleken met  Redemption Road valt de nieuwe langspeler wat tegen de nieuwe nummers kabbelen rustig verder, soms iets te rustig.  Zo varen de titelsong en Dream On Sweet Dreamer richting rusthuis uit, Paxton beseft dat blijkbaar zelf, getuige I’ts Too Soon.

De herwerkte folknummers uit de begindagen als Every Time , Home To Me en Outward Bound blijven ondanks manifeste houdbaarheids problemen min of meer overeind. Anderzijds zijn er sporadisch ook lichtpunten te bespeuren, The Last Hobo, van’ iets recentere’ datum, vormt  een te koesteren duo met A Daughter In Denver.Het prachtige Eleanor’s Song toont aan dat de invloedrijke troubadour, die ondertussen de tachtig nadert, het nog steeds wil en kan.