De naam geeft de richting al enigszins aan, de Nederlandse bluesformatie vindt vooral inspiratie in de  Westcoast variant van het twaalfmaten genre. Dat blijft het geval maar er is  plaats voor uitstapjes naar andere bluesregio’s. het melodieuze soepele snarenspel van Pascal  Willhelm en de basloopjes van broer Walter worden ondersteund door drumpartijen van Kees Van Herk. Roel Spanjers  verzorgd aanvullend pianowerk terwijl de harmonicabijdragen beurtelings door Harp Mitch en oudgediende Gerrit Ekkelenkamp ingeblazen worden.

Het resulteert in een gevarieerder geheel met zijstapjes richting Chicago met een fijne, door Ekkelenkamp gezongen en geblazen interpretatie van Eddie Taylors Bad Boy. In het van van Magic Sam afkomstige I Don’t Want No Woman levert Arjen Veldman de zang, de vinnige snarenloopjes wordt door sprankelende pianospel van Spanjers geflankeerd. Die komt ovrigens uitgebreid op de voorgrond met meesterlijke boogiewoogie in Cousin Joe’s Second Hand Love.

Het is een van de door Pascal gezongen tracks en passeert tussen eigen werk waarvan het dreigende Low Down Dog vanaf de eerste beluistering overtuigt, de zang en harmonica van Harp Mitch is hier niet vreemd aan. Het door stuiterende ritmiek en puntige gitaar aangedreven Cab Driving Man met weerom een glansrol voor Mitch is de terechte titelsong.

Pascal Wilhelm zet de puntjes nog eens duidelijk op de i met Whole Lotta’ Love, niet de in de vroege jaren zestig door Muddy Waters en Willie Dixon gecreëerde bluesknaller waarop Led Zeppelin verder borduurde maar uiterst lenige Westcoast swing  van BB King, een knappe afsluiter van een gevarieerde tweede langspeler.