Eind vorig jaar verwonderde WrittenInMusic.com zich al over de populariteit van The Script. Na beluistering van album nummer 3, die dan ook gewoon #3 heet, stijgt die verbazing alleen maar.

Destijds schreven we al het volgende over het repertoire van Danny O’Donoghue en zijn mannen: “Muziek die het – zonder daarmee als minderwaardig af te willen doen – opvallend goed doet bij jonge vrouwen en juist daardoor wellicht door serieuzere muziekliefhebbers minder hoog wordt aangeschreven.” Maar dat was wellicht wat kort door de bocht. Want het heeft in feite helemaal niks met populariteit bij een bepaalde luisteraarsgroep te maken of een liedje goed is of niet. Want – met het risico nu een hoop hoongelach op te roepen – de grootste hits van (voormalig) tieneridolen als Backstreet Boys, Britney Spears, Justin Bieber en Lady Gaga zijn in essentie fantastisch goede liedjes. Dat dergelijke liedjes juist door het ophalen van de neus door muzieksnobs enerzijds en het hysterisch gillen van de fans anderzijds niet als briljant liedjeswerk wordt herkent is weer een tweede.

Maar goed, we dalen af. Punt is in ieder geval dat dergelijk puik schrijfwerk op The Script’ #3 volledig ontbreekt. De aanzetten tot iets wat goede liedjes zouden kunnen worden zijn er wel (If You Could See Me Now zou een tranentrekker kunnen zijn die je tot in de ziel raakt, ware het niet dat alle ziel er nog ingestopt moet worden, single Hall Of Fame zou een stadionhit kunnen zijn, ware het niet dat gast will.i.am zichzelf er slaapwandelend en op de automatische piloot dooreen rapt) maar nergens wordt een echte inkopper gemaakt. Je hoort gewoon dat het album nog even snel afgemaakt moest worden nadat frontman O’Donoghue zijn opnames van de Britse editie van The Voice had afgerond. Wat je vervolgens overhoudt is een collectie liedjes die zo degelijk zijn dat je het met de beste wil ter wereld niet slecht kan noemen, maar doordat de band die zo nodige extra stap niet zet (of niet kan zetten, je weet niet of het een bewuste keus is) wordt het ook geen enkel moment memorabel. Het is rock zonder rafels, pop zonder punch… Een cd voor mensen die het werk van Snow Patrol of Keane al te hard vinden rocken. The Script levert op dit #3 muziek voor mensen die er eigenlijk niet van houden.

The Script – #3

1. Good Ol’ Days
2. Six Degress Of Seperation
3. Hall Of Fame
4. If You Could See Me Now
5. Glowing
6. Give The Love Around
7. Broken Arrow
8. Kaleidoscope
9. No Words
10. Millionaires