In tijden waarin het gevaarlijk lijkt om als muzikant over kleuren te zingen, komt de band die onsterfelijk werd met het nummer Blauw met een gloednieuw album. En oeh, wat een heerlijke verrassing, deze Liefde Op Doorreis van The Scene!

Natuurlijk, het Noord-Hollandse kwartet heeft in het verleden vaker naam gemaakt met mooie muziek, dat mag wel als algemeen bekend beschouwd worden. Maar toch, ook in de muziek geldt, dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst. En juist voor The Scene leek die toekomst een paar jaartjes terug nog erg onzeker. Zonder officieel te zijn ontmanteld, de band was toch op sterven na dood: Thé Lau was solo gegaan, de andere bandleden waren met allerlei projecten bezig… Alle reden dus om aan te nemen dat het doek was gevallen.

Tot de band in 2007 weer van zich liet horen met een nieuwe cd die de weinig cryptische titel 2007 kreeg. Hoewel, nieuw, het album rustte met slechts twee nieuwe nummers voornamelijk op re-makes van oude klassiekers. Toch werd daarmee wel duidelijk dat de band weer zin had om na de jarenlange stilte weer samen de studio in en de planken op te gaan. En gelukkig smaakte dat naar nóg meer!

Want nu is er dus Liefde Op Doorreis, een nieuw The Scene-album dat toch ook weer ouderwets is. In de goede zin van het woord, want het is een schijf die even vertrouwd voelt als altijd, maar toch ook met beide benen in 2009 staat. Opmerkelijk is ook dat de band energieker klinkt dan ooit, de tijd lijkt wat dat betreft amper grip te hebben gehad op The Lau & Co. Ook tekstueel is het album typisch The Scene te noemen. En ja, dat zal ongetwijfeld de mensen die dat vroeger al pathetisch vonden afschrikken. Tenzij de smaak van die mensen verbeterd is natuurlijk.

Het album start met Mijn Land, een echte opener zoals die de speakers uit knalt. Al aan de eerste tonen hoor je dat typische Thé Lau-gitaargeluid. In Geluk neemt de band de luisteraar mee op een melancholische tocht, waar mooi, lelijk, vals en echt verstrengeld zijn, van waar het koplicht schijnt op Drenthe tot aan Oostende (u was gewaarschuwd, wat betreft de teksten). Degene die na twee mooie nummers een inkakker verwacht, komt bedrogen uit. Met een letterlijk en figuurlijk voortdenderende Nachttrein, waarbij de aanhoudende beat onder een filmische surrealistische tekst ligt. Opnieuw typische The Scene elementen, maar nu ook met een galmende mix van synthesizer en koorzang (4-stemmig, door bassiste Emilie Blom van Assendelft)… Heerlijk!

Mocht je nu al denken de favoriet van het album gevonden te hebben, luister eerst nog maar eens goed naar Vrouw: opnieuw een klassiek The Scene gitaargeluid (nu te vergelijken met Open) maar jongens, wat zet Thé Lau hier ook weer een prachtige tekst neer, over “de grootse eenzaamheid, de eenzame grootsheid van een vrouw”. Met dit nummer is iedere vrouw te versieren, zelfs de mijne.

Bij Breek De Ban lijkt het eerst of we in weer een nieuwe versie van Blauw terecht komen, niets is minder waar. Thé Lau zingt “drink en dans en zing“ en dat zal trouwens ook zeker veel gebeuren: voor 2010 staat namelijk een uitgebreide tour gepland in Nederland én natuurlijk ook in Vlaanderen. En ja, Liefde Op Doorreis kent veel nummers waarop flink geswingd kan worden.

Toch komen ook nog meer mooie ballades voorbij, zoals Vier seizoenen. Of Paradijs, dat erg mooi opbouwt naar een prachtige gitaarsolo toe. Op Straat horen we een nog altijd maatschappelijk geëngageerde Thé Lau zingen hoe we ‘dezelfde lucht ademen’. Op de grens van het pathetische, maar toch net aan de veilige kant…

Twaalf nummers lang bewijst The Scene dat Nederpop nog springlevend is. Het album heeft voor die critici die echt wat te zeuren willen hebben misschien niets nieuws onder de zon, voor de muziekliefhebber wel veel moois.

Daarnaast, het is gewoon knap om met zo’n eigen geluid toch telkens weer nieuwe nummers te maken. Herkenbaar ja, voorspelbaar nee! En muzikaal gezien is het misschien niet virtuoos, raak is het wel. Elk nummer weer. En daar hoort het om te gaan. Oeh, wat een heerlijke verrassing!!