“Baby, I’m still right here”, zingt Hunter Pinkston samen met de al even getalenteerde countrylady Nikki Lane, een warm duet dat refereert naar gezamenlijke uitstapjes van Tammy Wynette & George Jones. Het is een goede zaak dat Pinkston zich, geïnspireerd door het drukke tourleven, na een korte break terug aan de schrijftafel zet. Het resulteert weerom in knap songwerk die met immer voortreffelijke uitvoeringen van The Pink Stones bedacht worden.

De voormalige punkrocker verzamelde zo’n twee jaar geleden bevriende lui uit de Athensscène in Georgia. Samen met gitarist en pedalsteelman John Neff pikten ze de muzikale draad op die met de dood van Gram Parsons werd doorgeknipt. Introducing… plaatste de Cosmic Country, een vergeten genre, geworteld in traditionele country en in de begindagen van de countryrock gelardeerd met een snuifje psychedelia terug op de rails.

Chase Park Transduction, de studio in Athens werd verruild voor de thuishaven van producer Henry Barbe, tijdens nachtelijke sessies komen daar muzikale gasten als Nikki Lane en John James Tourville van The Deslondes op visite.

Rosies & Poppies, een vrolijke two stepper  opent de score en na het duet met Nikki Lane komt het gezelschap op kruissnelheid met het wervelende Where We Have To Stay, een opverende saloonstamper. In de behoorlijk stevige countryrocker Who’s Laughing Now? verzorgen Jack Quiggins en Ryan Jennings van Teddy & The Rough Riders, evenals op gezamenlijke tournees met The Pink Stones, de vocale backing. De sprankelende outro Still Laughing spoort ongehinderd verder in het zog van de Tulsa sound. In dat luie muzikale straatje hoort ook de titeltrack You Know Who thuis met instrumentatie die een beetje flirt met psychedelia.

Bij de strak rockende boogierock van de intro van Time’s Standing Still denken we even aan de southernrock van Georgia Satellites, die gedachte wordt meteen weggevaagd met de abrupte overgang in een walsende ritmiek.

Opvallend blijven bovenal de momenten dat het tempo vertraagd en warme orgel- en pedalsteelklanken het overnemen in  countryslijpers zoals No Rain No Flowers, het met knappe twang omlijste Moving On (Without You), een meeslepende afscheidssong  Someone You Can’t Loose of het meer expliciete Stoned & Alone.

Het verrassingseffect van het debuut is er uiteraard niet meer bij maar met deze straffe opvolger kunnen niet alleen de liefhebbers van het genre weer even verder.