Het New Yorkse The Men is zo’n band waarbij het van zich afschreeuwen van de opgekropte woede primair in het vaandel staat, waarna ze zich verdiepen in songs die wel voor de hele familie draagbaar zijn. Hun mix van hardcore industrial met de nodige punkuitspattingen krijgen op Hated: 2008-2011 een eervolle plek toegewezen. Een aangenaam kerstpakket voor gefrustreerde vastgeroeste kantoormedewerkers die door de dagelijkse sleur opgeslokt worden. Thuis de stropdas in een hoek smijten, en zich voor de volgende werkdag opladen.

Ondertussen heeft de band zich al een tijdje tot een dansbare eigenzinnige electroband ontwikkeld, waarbij ze de experimenteerdrift niet uit de weg gaan. Op Drift zijn subtiele verwijzingen naar de funkende postpunk uit begin jaren tachtig verwerkt, welke nog het duidelijkste in de jankende saxofoonpartijen hoorbaar zijn. Vervolgens schakelen ze probleemloos over naar alternatieve country en sfeervolle slowcore waarin zelfs ruimte voor soul is. Het energieke is tot een tegen het saaiheid aanleunende degelijkheid vervangen. Toch ben je bij deze onvoorspelbare band reuze benieuwd waarmee ze je nu weer verbazen.

Mercy is hun achtste volwaardige plaat, en laat zich als een nieuw hoofdstuk in hun indrukwekkende catalogus lezen. Het sentimentele Cool Water opent op fragiele krakkemikkige wijze de plaat. Nog steeds zijn daar country invloeden, al hebben ze hier een meer weggemoffelde ondersteunende rol. Dit is de meest pure kwetsbare kant van The Men, waarmee ze bij mij veel meer indruk maken dan met hun vuurspugende punksongs.

Ze stoppen de nodige seventies rock invloeden in het tot in de puntjes uitbouwende Wading In Dirty Water. Langdradige herhalende psychedelische orgelpartijen en huilerige gitaarsolo’s waarmee vroeger bands hun positie in de Top Zoveel Aller Tijden lijstjes veilig stelden. Er wordt ruim tien minuten lang naar uitbarstende climaxen toegewerkt, welke elkaar heerlijk opvolgen. Ik sta er toch wel behoorlijk van te kijken dat The Men deze kant in zich heeft. Wat is het een genot als ze zo explosief te werk gaan.

Onderuitgezakt kan je hiervan in de aarzelende vervelende pianotrack Fallin’ Thru bijkomen. Het spel functioneert net te veel op beginnersniveau, waardoor het niet echt indruk maakt. Wat een contrast met het magische Wading In Dirty Water gebeuren. Ze herpakken zichzelf in het dromerige gitaargeweld van het breed uitgewerkte Children All Over the World. De foute gitaarsynthesizer uitspattingen en smerig vervormd gitaarspel memoreren aan een retro hair band rocksound op. Wel allemaal netjes binnen de lijntjes, waardoor het de indruk wekt dat de mannen van The Men zichzelf niet al te serieus nemen.

In de psychedelische surfeffecten van Call the Dr. hoor je de waardering voor de jaren zestig terug. Het kenmerkende duistere spooky gitaarspel trekt hierbij alle aandacht. Een stuk steviger nog hakken ze er in de powerpop van Breeze op los. De jaren negentig waren nog niet gepasseerd, en dat trekken ze nu gelijk recht. Het dromerige Mercy wordt door de doorleefde grafstem van Mark Perro ingekleurd, en brengt het geheel weer in evenwicht.

Mercy is vooral een bijzondere plaat, waarbij vooral de veelzijdige geschooldheid van The Men erg opvalt. Met gemak kunnen ze de hele popgeschiedenis aan, en herschrijven deze naar de door de band opgestelde regeltjes. Nergens gaan ze volledig buiten hun padje, en dat is misschien wel het meest bijzondere aan dit alles. Geen geniale gekte, gewoon geniaal. Toch is het juist die onvoorspelbaarheid die het zo mooi maakt. Dat dit niet altijd even sterke songs oplevert is ze vergeven. Het blijft een bijzondere band.