Met hun aanstekelijke mix van punkrock, new wave en funk trekt het uit Athens afkomstige Pylon in 1979 de aandacht van Fred Schneider en Kate Pierson van B-52, welke ze al snel bij de New Yorkse clubscene onder de aandacht brengt. Er staan tournees met Gang Of Four, Talking Heads, R.E.M., en U2 op de planning, dus met die basis zit het wel goed. Het U2 publiek denkt er helaas anders over, en na een teleurstellende ontvangst besluit Pylon na U2’s War concertreeks als support-act om een punt achter hun bestaan te zetten. Aangemoedigd door R.E.M. herstarten ze in 1989 Pylon, er volgt een derde studioplaat, nog een aantal doorstarten, maar als in 2009 gitarist Randall Bewley overlijdt, is het Pylon avontuur definitief over.

Zangeres Vanessa Briscoe Hay houdt het nalatenschap in leven en blijft met leden van The Glands en Casper & the Cookies eerst als onderdeel van het Supercluster project optreden, waarna ze vervolgens de naam in Pylon Reenactment Society veranderen. In eerste instantie als een veredelde revivalband, al distantiëren ze zich later van de beperkingen welke deze haar oplevert en besluiten ze om aan nieuw materiaal te werken. Er volgt een lange weg totdat ze september vorig jaar dan eindelijk hun debuutplaat Magnet Factory aankondigen. Is er in de tussentijd veel aan die Pylon erfenissound veranderd? Feitelijk helemaal niks, Magnet Factory voelt als een nieuwe Pylon plaat, klinkt als een nieuwe Pylon plaat en herplaatst zich in alles in dat tijdsbeeld van 1980. Sterker nog, de aanwezigheid van gastzangeres Kate Pierson van B-52 accentueert dat nostalgische verlangen alleen maar. Toch drukt ze niet prominent haar stempel op de Fix It single, omdat haar stem bijna een identieke klankkleur met het geluid van Vanessa Briscoe Hay heeft.

De kracht van Fix It ligt in het gedeelde enthousiasme van de twee vocalisten, iets wat op de hele Magnet Factory plaat hoorbaar is. Er staan dan ook wel een paar geroutineerde muzikanten in de studio. Onderschat het aandeel van gitarist Jason NeSmith, bassist Kay Stanton en drummer Gregory Sanders niet. Het psychedelische Spiral is een vervreemdende opener welke bijna feilloos in Educate Me overloopt. Hier recyclen Gregory Sanders en Kay Stanton het surfritme en de tangobeats van de Bauhaus klassieker Bela Lugosi’s Dead en geven hier een eigen twist aan. Hou dat vroeg jaren tachtig gevoel vast en voeg daar het smerige punkspel van Jason NeSmith en de praatzang van Vanessa Briscoe Hay aan toe en je waant jezelf weer in de hoogtijdagen van de new wave en de ska punk. Een veelvoud aan magnetische aantrekkingskracht kan ook iets afstotends creëren. Het werkt dus niet altijd, bij het lang uitgerekte Heaven (In Your Eyes) verzwakt de aandacht en duurt het tot het einde tot een hoorbaar opgewonden Vanessa Briscoe Hay zich herpakt.

Pylon Reenactment Society voegt net wat meer indierock aan het geheel toe, waarmee ze overduidelijk ook op de jaren negentig liefhebbers hinten. Vanessa Briscoe Hay bezit dat speelse meisjesachtige ondeugd waardoor je al snel vergeet dat de diva ondertussen 68 jaar oud is. Het heeft iets middelbare school knulligs, Vanessa Briscoe Hay is nog steeds geen geweldige vocalist, je valt vooral voor haar charme en gedrevenheid. Het hoekige gitaarspel en de doemdrums in Messenger herpakken de postpunk scherpte uit het verleden, en hier stelt de zangeres zich dienend, zelfs kwaadaardig schreeuwend aan de song op. Pylon Reenactment Society overstijgt nergens de Pylon sensatie, ze buiten vooral het verleden uit, grabbelen alles bijeen en maken hier een aanstekelijke mix van. Eigenlijk is Magnet Factory de enige waardige opvolger van het in 1983 verschenen Chomp. De missing link tussen het heden en verleden.